frederick schreef op dinsdag 8 april 2014, 19:16:



Bedankt dat je zo eerlijk vertelt!
Wat me nu wel opvalt, is dat jouw oudere merrie qua karakter niet zo verschilt van de jonge merrie.
Je hebt er ooit heel veel tijd in gestoken om met haar 'on speaking terms' te komen. Met dit goede resultaat.
Maar bij de jonge merrie verwacht je dat eea vanzelf zal gaan? Zonder deze investering?..
En misschien speelt er nog iets anders mee..:
Bij mijzelf speelt dit in ieder geval:
het is voor mijn moeilijk om 2 paarden te hebben, waar ik evenveel aandacht aan geef.
Er is er maar één het 'echte' paardenmaatje, de andere is het paard 'er bij'.
Ik worstel daar echt mee, zou willen dat het anders was..
(Ben blij dat ik geen kinderen heb, zou dit met meerdere kinderen precies zo hebben.. )

respekt voor je toewijding en je drive om alle mogelijkheden te onderzoeken!!!

Dat durf ik hier niet te zeggen
Ik stuur je wel een pb. Jaja ik heb gebrek aan vertrouwen ..schijnt een mens eigen te zijn :)
Myriam

Frederick
Je moet zoveel en dán gaat het niet lukken. Ik geloof dat (Egon?) het al noemde..ga lekker aan de wandel met je ene paard.
Doe de oefeningen die je kunt en leuk vindt met je jonge paard. Wees erbij.. zonder iets te doen en laat hem niet in je ruimte komen (tenzij je hem vraagt)
Ik weet niet of het nu wel helemaal onjuist is om met een leidpaard te oefenen. Het wordt hier wel eens gezegd om het wél zo te doen.
Als een paard meer vertrouwen in je krijgt gaat hij meer dingen zelfstandig doen - is mijn ervaring.
Misschien kun je je telkens afvragen : is dit goed voor mij (=vraag 1 :) ) en is dit goed voor mijn paard........ zo ja... doen.
Je hebt het allemaal goed op een rij wat "zou moeten" ..
Geniet van elke sprank kracht die je dagelijks toont :) en ja ik weet dat sommige mannelijke trainers zeggen dat een man in het voordeel is om met paarden om te gaan... wie weet.. je kunt ook denken ..aan me hoela! ...
Consequentie is wél aan de orde. Maar als je hele kleine stapjes doet wéét je en onthoudt je wát je doet en kun je dáárin makkelijker consequent zijn.
Pff.. je wordt nog moe van al dat gelees.
Je paard is een puber en pubers kunnen lastig zijn.
Je noemde een klas... já ik kende docenten die heel erg streng waren en de leerlingen waren vooral stil (zelfs bij een taalles :) )
Bij mij hadden ze meer ruimte en ik lonkte wel eens naar die strenge.. maar hoe kan een kind / paard zijn eigen karakter/creativiteit tonen als je het indamt... het kán dat het ene paard beter bij je past dan het andere. Je kunt het toch nog tijd geven... (Kazen lezen..via Piet geleerd )
Je gaat nog heel veel leren :)

Myriam

Coralie schreef op dinsdag 8 april 2014, 21:01:


Heel herkenbaar! En dat van die mensenkinderen had ik voor mezelf ook al bedacht (heb overigens ook geen mensenkinderen, noch de behoefte daaraan ).
Pony nummer 1 was (van mijn kant althans.. hi hi) liefde op het eerste gezicht. Heb haar drachtig gekocht, met de intentie het veulen te verkopen. Heb in het begin dus ook bewust geprobeerd me minder te hechten aan haar zoon. Hij is uiteindelijk gebleven en helemaal geweldig, maar ik zie hem nog steeds vooral als de zoon van.

Ik heb er overigens niet veel moeite mee dat het zo voelt. Gelukkig is hij - in tegenstelling tot z'n moeder - heerlijk ongecompliceerd, dus na een periode waarin hij minder aandacht heeft gehad, pakken we de draad gewoon weer op waar we waren gebleven.

@Frederick: ik zou me dus goed kunnen voorstellen dat wat Coralie beschreef ook in jouw geval meespeelt. Als dat zo is, lijkt het me slim om het ook voor jezelf vooral lekker ongedwongen en vooral LEUK te houden wanneer je met dit paard bezig bent. Dus alles in korte sessies met heel kleine stapjes opsplitsen en stoppen op een moment dat je er goed gevoel bij hebt, zodat je zelf steeds meer goede associaties krijgt bij het bezig zijn met dit paard.

Ik heb een infopagina gevonden met het verschil en overeenkomsten tussen clickertraining en SATS.

bridgeandtarget.nl/index.php?id=14" target=_blank>http://www.bridgeandtarget.nl/index.php?id=14

Uitleg over clickertraining is kort door de bocht en komt niet echt uit de verf, maar vooral de Intermediate Bridge is wat ik ook bij jouw filmpje hoorde Karin. Kon de klank niet plaatsen, maar nu snap ik de betekenis en bedoeling. Lijkt een beetje op speedclickeren

Leuk youtubefilmpje Karin. Maar allemachtig, wat talig! Is het niet zo dat Oscar (ook) reageert op jouw lichaamshouding i.p.v. op je taal/vraag? Hij is vol aandacht op jou gericht, mooi om te zien!

Gaf je nou ook een vitamine-supplement (met ijzer?) of alleen die vit E?
Je had het in je beginpost over redflex, maar daar kan ik nix over vinden(wat erin zit) op onze vriend google...
Groetjes Marlies

Tineke Nolet-Verdel schreef op dinsdag 8 april 2014, 22:12:

Dank je wel!

Ja Oscar reageert ook heel erg op mijn lichaam. Een van de enorme problemen die voor ons mee speelde, was dat ik stikzenuwachtig was voor we naar de dierenarts gingen. Want ja, als je hond al 3 keer bijna iemand opgevreten heeft en je zonder betere oplossing weer moet gaan, dan weet je van te voren dat het niet goed gaat komen. Dus was ik zenuwachtig. En wat gebeurde er dan? Oscar kon door de zenuwen totaal niet van mij op aan en moest het helemaal zelf oplossen.
Ik ben dus voor mezelf ook heel erg bezig geweest met mijn eigen emoties. Ik train daarom ook zittend op de grond, dan heb je automatisch een lagere hartslag. Ik ga bij de dierenarts ook op de grond zitten en ik neem zijn kleedje ook altijd mee. En doordat we nu allebei routines hebben om op te vertrouwen, zijn de zenuwen zo goed als verdwenen. En daardoor blijven Oscar en ik communiceren en blijf ik hem de boodschap geven dat we het samen doen. Voor een hond met verlatingsangst is dat extreem belangrijk. Mijn partner neemt dan ook geen deel aan het proces. Die vindt het te moeilijk om die zenuwen uit te schakelen. Dan gaat ie dingen zeggen als "zou je dat nou wel doen?" en dat is funest. Hij is wel heel betrokken hoor, maar blijft heel bewust buiten het proces.

Zet je da voor het blok en eis een andere aanpak. De ingeslagen weg leidt de verkeerde kant op.

Coralie schreef op dinsdag 8 april 2014, 21:01:

Ik had er nood aan , omdat ik mijn lievelingsmerrie straks loslaat en nu het moment nadert, ik het er ongelofelijk moeilijk mee heb, maar doe het voor haar. Ze zal het super goed hebben. Ze kan door fysieke problemen niet meer bereden worden, maar ga haar wel nog veel gaan opzoeken om aan de hand te stappen.


Toch wel, mijn oudere merrie is eerder introvert/afstandelijk dan het extroverte en speelse karakter van de jongere. Mijn oudere merrie was toch wel redelijk angstig/onzeker toen ze toekwam, viel zelfs aan omdat ik ze eens een keertje liet draven in de weide en iets teveel druk gaf wellicht, druk was zo snel teveel voor haar, bij de jongere niet.
Ik heb echt enorm veel geduld en tijd in de oudere merrie gestoken omdat ze zo bang was in begin dat ze hier toekwam. Dat geduld wordt nu beloond, onze band is echt super en die maakt nu enorm graag buitenritjes zelfs, gaat zelfstandig zonder leidpaard overal door en over, zelfs super stijle bergjes en grachten doet ze zonder aarzelen, terwijl ze vroeger overal bang voor was.
De jongere merrie is iets zekerder van karakter, nieuwsgieriger, die heeft daar allemaal geen probleem mee, alleen heeft ze zich enkel en alleen aan mijn oudere merrie gehecht en ziet enkel haar als leider, niet mij (waar ik nu aan werk dus).

Met de jonge merrie ben ik wel al bezig van haar 8 maanden, grondwerk en zo, maar inderdaad, we doen minder zaken alleen buiten, ik ben minder alleen op stap geweest aan de hand met de jongere merrie, dan nam ik altijd de oudere merrie mee.

Ik denk niet echt dat dit m'n probleem hier is. De jonge merrie heeft al duidelijk te kennen gegeven dat er geen klik is tussen ons, dat ze me niet 'moet'. Dat is waar ik het moeilijk mee heb. Anders was ze even goed m'n echte paarde-maatje naast de oudere merrie, ik kan best m'n liefde spreiden . Ik weet dus niet of met voldoende training die jongere merrie zich ooit goed zal voelen bij mij en vice versa....
De oudere merrie gaat ook nooit bokken op buitenrit, de jonge merrie (heb ik al gezien in de weide ook, dat is gewoon zij zo gek doen en capriolen maken, terwijl de oudere merrie nooit bokkesprongen maakt, die gaat eerder steigeren), uit zich het liefst al springend en bokkend.
Bij mij rijst de vraag, is het dat risico wel waard? Ook al train ik zo consequent mogelijk, ik wil van een paard geen robot maken. Ik moet er me goed van bewust zijn dat ze ooit toch haar kuren weer boven haalt, gewoon omdat dit haar karakter is en ze zich op die manier graag uit. Ik ben bang van bokkers, omdat ik ooit als kind heel hard gevallen ben en aantal operatie's ondergaan heb. Dit wist ik allemaal niet toen ik haar als veulen kocht.
Nu, ik ga ervoor hoor, anders had ik zoveel centjes niet uitgegeven voor de lessen .
Thx voor de ondersteunende antwoorden die ik hier kreeg

Wieteke schreef op dinsdag 8 april 2014, 22:09:



Wieteke, was ook liefde op eerste zicht met m'n oudere merrie, maar de jongere ook hoor . Was een schatje, erg sociaal en nieuwsgierig. Alleen bleek met het opgroeien dat onze karakters niet matchten. Of daaraan gewerkt kan worden zal tijd uitwijzen, het wordt een avontuur en heel leerrijk .
Het is idd een beetje van moeten nu, ik heb hier al beschreven waarom, maar misschien ga ik nog veel meer bijleren over paarden trainen en mezelf met dit paard, ik wil het zien als een mooie uitdaging

Karin schreef op dinsdag 8 april 2014, 18:54:


-knip




heel leuk! het precies vertellen wat je gaat doen is volgens mij juist heel belangrijk omdat je je daardoor concentreert en je plan helemaal goed kan uitvoeren. Het is bij trainen juist dat wat vaak ontbreekt of niet goed wordt uigevoerd: concentratie + een goed werkplan.