> Coralie schreef op dinsdag 8 april 2014, 21:01:
>
>> En misschien speelt er nog iets anders mee..:

> Ik heb er overigens niet veel moeite mee dat het zo voelt. Gelukkig is hij
> - in tegenstelling tot z'n moeder - heerlijk ongecompliceerd, dus na een
> periode waarin hij minder aandacht heeft gehad, pakken we de draad gewoon
> weer op waar we waren gebleven.

> @Frederick: ik zou me dus goed kunnen voorstellen dat wat Coralie
> beschreef ook in jouw geval meespeelt. Als dat zo is, lijkt het me slim om
> het ook voor jezelf vooral lekker ongedwongen en vooral LEUK te houden
> wanneer je met dit paard bezig bent. Dus alles in korte sessies met heel
> kleine stapjes opsplitsen en stoppen op een moment dat je er goed gevoel
> bij hebt, zodat je zelf steeds meer goede associaties krijgt bij het bezig
> zijn met dit paard.

> Bij SATS vraag je alles wat je wil. Kun je voor mij een zit doen. Bij SATS
> ga je vervolgens ook benoemen wat het dier goed deed. Goed zo, dat is zit.
> Ik doe dat iets extremer. Ik vertel Oscar bij de echt moeilijke dingen ook
> eerst helemaal wat ik ga doen. Hij ligt dan voor me en dan zeg ik: Ik wil
> in je NEK, dan ga ik KNIJPEN, dan kom ik met SPUIT en dan wil ik een PRIK.
> Mag ik dat doen? Krijg ik dan een ja, dan begin ik weer te zeggen wat ik
> ga doen. Oke Oscar, nu ga ik naar je NEK, ik ga nu KNIJPEN enz. De
> hoofdletterwoorden zeg ik heel nadrukkelijk, zodat hij dat goed weet.

> Het is nog veel meer dan alleen luisteren! Het is hem ook vertellen wat er
> gaat gebeuren. Je werkt met de factoren voorspelbaarheid en
> controleerbaarheid, waardoor er vertrouwen kan groeien. Van beide kanten,
> want ik ga steeds meer merken dat Oscar me echt begrijpt en bewust ja of
> nee zegt. En daardoor kan ik op zijn ja vertrouwen. En hij gaat steeds
> meer vertrouwen in wat ik hem uitleg, omdat hij steeds merkt dat ik mij
> daar ook echt aan hou.
>
> Het is gewoon zo leuk!