Hoi Lotte,

Heb je inmiddels al een fijne plek gevonden?

Ik maak even van de gelegenheid gebruik om me aan te sluiten bij dit bericht. Ik woon al 3 jaar in Alblasserdam en ben ook nog steeds opzoek naar een paardgericht plekje voor mijn lieve haflingermerrie. Ze staat nu net over de grens in Brabant, 40 km rijden in een bewegingsweide. Het is te doen maar liever zet ik haar natuurlijk wat dichterbij. Ik help graag mee in de verzorging van de dieren en de plek. Ik zoek een plekje waar Anna 24/7 in kuddeverband buiten kan rondscharrelen en waar over het welzijn van paarden word nagedacht en situaties worden aangepast op de natuurlijke behoeftes van het paard. Ik rij heel graag buiten en neem daarnaast lessen om m'n rijkunst te blijven verbeteren zodat ik m'n paardje zo min mogelijk in de weg zit. Anna neemt vaak een wat lagere positie in in de rangorde van de kudde. Buiten rij ik haar bitloos en ik bekap haar zelfstandig volgens de principes van paard natuurlijk.

Ik hoor het graag als iemand NOG een plekje vrij weet wat aansluit bij mijn verhaaltje.

Groeten Marianne

Thanks,

Wat het vervormd betreft, sorry. Mijn nederlands is, na 12 jaar in Frankrijk, inmiddels net zo begrijpelijk als google translate. Ik bedoelde inderdaad dat ze de verkeerde kant op is “gevormd” door haar omgeving. Ik denk dat het haar persoonlijk niks kan schelen of ik op mijn knol kan gaan zitten of niet. Zij wil gewoon dat hij beter wordt... maar heel veel (ik wil niet generaliseren) paardeneigenaren zullen dit als 1e vraag stellen. Niet: wordt hij beter, maar : (wanneer) kan ik er weer op ?

Wat hij heeft :
Oh dat is een heel lang verhaal.
Dit is de 3e keer dat ik het probeer te beschrijven. Dit is echt het kortste wat ik kan :

31 maart : coelioscopie (voor een castratie… ja dat maakt het nog erger, na 3 jaar twijfelen heb ik een gezond paard op een operatie gestuurd en daar begon alle ellende mee)

Na operatie : hartkloppingen, pijn & koorts, de DA denkt aan een infectie

2 weken na de operatie : Koliek (volledige verstopping) & hospitalisering. DA durft niet te opereren door zijn slechte staat. Bovendien denkt hij dat er niks te "repareren" valt. Men probeert het met medicijnen & olie.

Een paar dagen later: Ik krijg te horen dat er niks meer te doen is, ik moet afscheid van ‘m nemen (en dat heb ik gedaan); Of hij nu in een hok of op een operatie-tafel doodgaat, dat maakt weinig meer uit. We besluiten ‘m dus open te gooien en te kijken of er iets te repareren is. De DA geeft aan dat hij zijn kansen schat op 5%. Ik zeg toe.

Tijdens de operatie vinden ze verklevingen: het wondweefsel van de coelioscopie heeft zich vastgehecht aan een deel van de dikke darm die daardoor niet meer kan bewegen. De verklevingen zijn losgemaakt en de poep-prop weggehaald. Tytse wordt goed wakker (de coelioscopie was juist gekozen omdat ik de risico’s van een volle anesthesie niet wilde nemen).

Ik krijg te horen dat verklevingen in 80% van de gevallen terugkomen… Niet altijd op dezelfde manier maar de DA achtte dat zijn kansen klein bleven.
De kans op herhaling is het grootst tussen 1 en 4 weken na de operatie maar ze verklaren een paard pas gezond na 3 maanden, 18 juli !

Hij lijkt goed bij te komen van de operatie (buiten een langlekkende wond om). Hij krijgt een paar weken paraffine olie om de darmen snel te laten werken wat herhaling van verkleving verkleind….

Na een paar weken gaat het niet meer: hij begint raar te lopen, zijn huid is slecht, zijn ogen ook… De DA denkt dat het komt omdat hij bijna geen spieren meer heeft en/ of vitamine-gebrek (vetoplosbare vitamine zoals Vit E gaan zo met de paraffine je knol uit en hij had ECHT geen oud vet meer om op te branden, het leek wel een lijk met uitstekende botten net na de 2e operatie).

3 dagen later begint hij te vallen. Hij struikelt eigenlijk. Hij is altijd al toonlander geweest, nu tilt hij zijn poten niet op, zijn toon schaaft over de grond en boem (gewoon in stap). Ook vergeet hij benen wel eens mee te nemen tijdens het grazen. Verder loopt hij als een dronken (en bijna slapende) alcoholist aan het einde van een avond, maar dan zonder alcohol-plezier, erg down met zijn kop met tranende ogen naar beneden.

EN : op hetzelde moment begint hij zich enorm te krabben (voornamelijk op zijn benen). Hij denkt alleen maar daaraan en wij kregen enkel nog zijn kont te zien (hij heeft ons goed opgevoed, dan krabbelen we ‘m… en als je ziet hoeveel moeite het kost om elke keer zijn kont naar je toe te draaien kan je het ook niet over je hart verkrijgen nee te zeggen… heropvoeden doen we wel weer als het beter gaat…)

DA komt met meerdere hypotheses :
- Myopathie
- Epilepsie
- problemen met de bloedtoevoer door een slecht bloedafvoer doordat zijn jugulaire aders dichtzitten (door alle prikken en infusen), ofterwijl thrombophlebitis
- herseninfarct (ook door die thrombophlebitis).
Volgens de DA zijn er geen testen die we kunnen doen. Bij al deze aandoeningen moet je gewoon wachten. Waar de kriebel vandaan komt begrijpt hij niet (logisch als je niet eens naar zijn pootjes kijkt), maar hij is blij dat Tytse nog steeds poept (???!!).

Ik geloof niet dat er geen testen te doen zijn en maak een afspraak op het Universitair ziekenhuis waar ze 5,5 uur lang van alles hebben getest en onderzocht :
- Zijn halsaders zitten inderdaad aardig dicht maar er komt wel iets doorheen en andere aders zijn bezig om de taak over te nemen. Dat zit dus niet 100% goed maar het is niet probleem nummer 1 (anders had hij ook een olifanten-hoofd gehad vertelde deze DA). Het kan wel dat daardoor zijn ogen tranen… (en mini-oedeem-pjes op zijn hoofd, waarschijnlijk ook hoofdpijn)
- Nieuw hoofdprobleem (hij poept immers nog steeds dus dat hoofdprobleem gaat de goede kant op) “Syndrome van Wobbler”. Een paar van zijn nekwervels staan raar waardoor er niet genoeg ruimte is voor zijn “spinal cord” (sorry ik kan het woord in het Nederlands niet vinden). Daardoor komen sommige prikkels slecht door en weet hij eigenlijk niet goed waar zijn pootjes zich bevinden. Dit is waarschijnlijk iets dat hij altijd al een beetje heeft gehad maar:
o Of hij is een keer hard gevallen en heeft daardoor een nog slechtere positie van sommige nekwervels
o Of we zien het nu pas zo duidelijk omdat hij bijna geen spiermassa meer heeft en dus moeilijker kan compenseren
- Mijt (gale), een simpele mijt die nu op is komen spelen door immuniteitsproblemen. That’s it. Niet erg gemakkelijk weg te krijgen maar wel te behandelen. Dat klinkt misschien niet als belangrijk, maar als je altijd kriebel hebt kan je niet (goed) slapen terwijl hij nog steeds bij moet komen van die 2 operaties… Bovendien loopt hij ook slechter door die kriebel (hoe kan je je op de positie je poten concentreren als je daar onwijze kriebel hebt), dat is inmiddels bewezen door de 1e mijtbehandeling.

Wobbler dus. Geen idee hoe hij er uiteindelijk mee kan leven.
Als we heel erg geluk hebben wordt hij, met spieren en vlees op zijn lijf, bijna net zo goed als vroeger. Indien het door een trauma verergerd is…. Weten we dat ook pas als hij weer spieren heeft. En we mogen nu nog niet “trainen”.

Hij ziet er ZO zielig uit… slechte huid, doffe ogen, kop omlaag…En soms, opeens, doet hij een echt draf, zwabbert van achter maar hoog genoeg van voren om rechtop te blijven… Dan komt er licht in onze ogen & in die van hem. Ik probeer me op dat goede teken te concentreren.

Sorry voor de lengte…
Lenneke

Lenneke keijzer schreef op vrijdag 4 juli 2014, 23:54:


sterkte hoor, zoiets is echt heel moeilijk. Wobbler verdwijnt immers nooit. Hopelijk wordt het nog wat beter met de tijd.

mirel schreef op donderdag 3 juli 2014, 8:07:


beweging is goed voor arthrose, maar zo'n pees kan eindeloos opspelen natuurlijk. Misschien kan je er symphytum opsmeren een maand of 2. (srl) Niet op rijden in ieder geval, ook niet als hij even niet kreupel is, want pezen genezen zeer langzaam. (minstens 6 mnd)

Bart liep binnen twee weken alweer goed op de wei. Nu, na 3 weken draaft en galoppeert hij lekker over de track (en blijft spatzuiver lopen), maar hij krijgt echt nog heel lang 'vrij'. En daarmee bedoel ik dat alle beweging door hem zelf gekozen is. Onze track is 400 meter lang en die loopt hij aardig wat keer per dag. Dus beweging genoeg.

Bart krijgtal MSM zwavel en ik smeer zijn voorbeen, waar de pees zit, in met koelende klei.
Wat doet die SRL, Joop? Voegt die nog wat toe?

Mirel, ik zou Storm echt nog heel lang lekker zijn gang laten gaan. Het feit dat hij na een stukje draf/galop weer slechter loopt, lijkt me echt een teken dat het echt nog niet goed is. Dat hij zelf wat wil draven, is natuurlijk wel een goed teken.
Met zijn nieuwe vriendje komt het vast goed. Een gelukkig paard geneest beter!

Liefs Marsha

Bart liep binnen twee weken alweer goed op de wei. Nu, na 3 weken draaft en galoppeert hij lekker over de track (en blijft spatzuiver lopen), maar hij krijgt echt nog heel lang 'vrij'. En daarmee bedoel ik dat alle beweging door hem zelf gekozen is. Onze track is 400 meter lang en die loopt hij aardig wat keer per dag. Dus beweging genoeg.

Bart krijgtal MSM zwavel en ik smeer zijn voorbeen, waar de pees zit, in met koelende klei.
Wat doet die SRL, Joop? Voegt die nog wat toe?

Mirel, ik zou Storm echt nog heel lang lekker zijn gang laten gaan. Het feit dat hij na een stukje draf/galop weer slechter loopt, lijkt me echt een teken dat het echt nog niet goed is. Dat hij zelf wat wil draven, is natuurlijk wel een goed teken.
Met zijn nieuwe vriendje komt het vast goed. Een gelukkig paard geneest beter!

Liefs Marsha

joop schreef op zaterdag 5 juli 2014, 10:35:


Waarom niet?
Wobbler is toch gewoon een rarepaardenmensen-naam voor ataxie?
Ataxie kan zoveel oorzaken hebben.
Als ik het zo lees, vind ik het niet heel erg vreemd dat een dier met een op sterven na dood conditie wobbeld.

Maar ik lees meer wat ik niet snap. Coelioscopie kan toch niet te maken hebben met castratie? Wel met vasectomie of sterilisatie maar da's toch allemaal anders.
En het is al zo'n verhaal... dat ik niet wil zeuren (en het nu toch weer niet kan laten).

Hopelijk wordt het nog wat beter met de tijd.

Vast wel.
Maar de verklevingen moeten in de gaten gehouden worden. Komt ook vaak (onbemerkt c.q. genegeerd) voor bij castraties. Bij ijscoos valt zoiets op (tölt nooit meer sinds de castrarie... tsja, hoe zou dat nou komen?).

Hallo,

Inderdaad, een beetje ataxie kan door een slechte staat komen.
Ataxie is echt een verzamelnaam voor neuromusculaire aandoeningen die een invloed hebben op de coordinatie van bewegingen.
Als je een paard ziet bewegen kan je zeggen of hij wel of niet ataxie "heeft / laat zien".

Het syndroom van Wobbler is een wat duiderlijker diagnostiek (en wobbler kan 1 van de oorzaken van ataxie zijn), om tot deze diagnose te komen moet je echt onderzoekjes doen (spinaal vloeistof afnemen, fotos van nekwervels, echo van wervels en natuurlijk bewegingsonderzoek) en er bestaan verschillende wobblers. http://www.uky.edu/Ag/AnimalSciences/pubs/asc133.pdf

totaal buiten mijn paard om : als veulens wobbler hebben geeft men duidelijk aan dat ook hier voeding invloed heeft (energie-rijke brokjes) !

coelioscopie is een techniek waarmee je paarden kan steriliseren (dan snijdt je alleen de zaadleider door) maar ook castreren (dan snijdt je alles door, ook bloedtoevoer...). In het geval van castratie gaan de testikels langzaam aan necroseren. Ze blijven erin zitten maar doen niks meer.

Wordt steeds meer gedaan. Is duurder maar er is minder risico (geen algehele anésthésie, hij kan blijven staan, ze kunnen hechten...). het leek een goed idee (ok, ik weet dat je per definitie tegen castratie bent...) voor een zwaar paard van bijna 7...

Len

Lenneke keijzer schreef op vrijdag 4 juli 2014, 23:54:


Begrijp ik goed dat hij eerst verbeterde na de 2e operatie en enkele weken later pas begon te verslechteren in de zin van neurologisch verminderd?

Je schrijft " Een paar van zijn nekwervels staan raar waardoor er niet genoeg ruimte is voor zijn “spinal cord”, maar ik heb geleerd dat bij Wobbler het gat in de wervels waar de spinal cord doorheen gaat, gewoonweg te smal is, waardoor de zenuwdoorgave beperkt is en het paard atactisch wordt. Een constructiefoutje dus; het is er of het is er niet. Als hij voorheen altijd goed gelopen heeft, lijkt het mij niet zo voor de hand liggend dat Wobbler nu speelt.

Verklevingen na castratie, helaas vaker voorkomend). Kan het niet zijn dat hij nu weer verklevingen heeft en dat zijn darmen weer opspelen? waardoor hij zijn bekken en SI verkrampt wat misschien het beeld geeft van neurologische schade? En als hij zo mager is, is natuurlijk alle kracht weg, dat geeft ook een onzeker wankel locomotie-beeld. Eet hij wel goed?

Lenneke keijzer schreef op zaterdag 5 juli 2014, 15:07:


Je hebt zelf al opgezocht, maar voor de meelezers wellicht best een goede web-uitleg:
http://paarden.dapbodegraven.nl/ataxie.html
En ach, ik heb ooit eens een paard terug gekregen omdat hij ataxie zou hebben. Geen commentaar gegeven, goed bekapt en weg ataxie. Zo simpel kan het ook zijn.
Zelfs een weliswaar goed verzorgde maar foutieve bekapping kan er als ataxie uitzien, daarom moet je niet volgens het boekje-plaatje bekappen maar individueel naar het paard (imho!).
Heeft niks met jouw paard te maken. Alleen dat ik van alle zijsporen, hoe vervelend en tijdelijk risicovol ook, niet overmatig snel onder de indruk raak. Als ik je verhaal lees verwacht ik dat je paard, als je er tenminste weer vlees op krijgt, er overheen komt en (als je het allemaal niet zou weten, er fris naar zou kijken) helemaal weer de oude wordt. Behalve dan dat zijn ballen levend verrotten maar dat schijnt de bedoeling te zijn


OK. Hier wist ik echt helemaal niets van. Weer wat bijgeleerd dus.
Wat ik dan weer wel van DAs weet ik dat ze het hier in de streek niet doen (coelio/ster/vasec) omdat het echt steriel gesloten ziekenhuiswerk is. Het gemiddelde kliniekje is daar niet voldoende op ingericht. Is mij tenminste hier verteld, enige jaren terug alweer.


Klopt, deze toepassing gruwel ik van. Maar ik heb wel meelij met je arme paard.
Je uitleg klinkt ook heel anders dan ik het van DAs uitgelegd heb gekregen: wel anesthesie, liggend, steriel, gesloten operatie (dus idd gehecht), bij vasect. zie je naar afloop alleen twee kleine gehechtte gaatjes in de liezen (klopte, zelf gezien, zelfs nog foto's van gemaakt).
Een soort ingreep die je als DA echter speciaal moet leren want voor je het weet raak je van alles aan bloedvaten en bindweefsel wat niet geraakt moet worden en zit je in een grote puinhoop, dat ik zo ongeveer woordelijk zoals het mij verteld is.
Als technieken en mogelijkheden intussen zijn veranderd leer ik zoals altijd graag bij.