Gaelle schreef op donderdag 18 september 2014, 19:49:
> Thx Martina!
>
> Ik ga ook eens vaker proberen op random momenten zo het touw bv er over te
> zwieren maar denk dat reactie hetzelfde blijft. Ik testte dat uit op de
> laatste wandeling en dan begint ze het zelfde hoor
> Ze loopt deze week nu al hele week weg. Ik moet zelfs nog niet in de wei
> zijn

Ik kijk nog maar naar haar en ze staat klaar om te vertrekken in
> de andere richting. Dan heb ik niet eens iets vast. Ik zit gewoon op een
> stoel bv...
Jep, het verplaatst zich steeds verder 'naar voren'. Die slimmeriken weten telkens 'wat eraan vooraf gaat'. De mijne steekt ook nog maar bij grote uitzondering z'n neus in z'n leren sidepull hoofdstel als ik 'm van de wei wil halen... daarna volgt het opzadelen... Patroonherkenning zijn ze verdomd goed in. Ik zou me heel goed voor kunnen stellen dat hij me of zij jou op een gegeven moment al niet meer wil zien omdat ze weet wat er gaat volgen. En in haar beleving is het blijkbaar heel veel wat met de ellende geassocieerd wordt (misschien ondertussen wel alle mensen al, onze Tofik was zo toen hij hier pas was, zag hij een mens werd hij totaal gestresst, opeens helemaal 'afwezig' en ging op zoek naar een paal om aan te zuigen...).
Bij mijn paard is het allemaal veel minder heftig tegenwoordig dan daar waar jij nu middenin zit. Ik kloot hier ook maar wat aan en zie wat wel of niet werkt, heel snel en gerichte training is het dus niet. Weet wel dat je dat inbouwen van het nare in een leuk moment wel wat langer en vaker moet doen en op zo veel mogelijk momenten waarop je vooral zelf daar erg ontspannen bij bent (het beste denk je er niet eens bij na, niks móet). Toen ik Vin de 1e keer op z'n schoft 'greep' bij het over het touw stappen werd hij ook meteen argwanend en stond op spanning, maar doe je dat tig keer, is het over (van mijn en zijn kant uit). Ik deed dat altijd bij Flame en dacht er bij Vin de 1e keer ff niet bij na dat dat die andere bruine was

Vond het wel een leuke om erin te houden. Al die kleine beetjes helpen wel, en op zulke momenten kan ik zijn 'gemopper' makkelijk niet serieus nemen.
Nou heb ik hier een grote keuze aan de leuke soort momenten samen (hij staat bij het klussen buiten bv het liefst overal bovenop of in haha), maar als zij inmiddels al bijna overal zo op reageert is dat natuurlijk moeilijk. Ik heb de mannen hier aan huis staan en als ik gras zou kunnen eten zou ik helemaal niet meer naar binnen gaan, zeg maar haha. Ik breng oneindig veel meer tijd door bij ze 'in vrijheid' dan onder het zadel of 'aan het werk'. Wil veel van 'm qua spelen, groomen, gezelschap, meestruinen met de groep (veel avonden zit ik op m'n klapstoeltje buiten tot de zon onder gaat, kijken naar de koetjes op de helling tegenover hihi, Vin komt altijd naast me staan kijken, of slapen of krabbelen aan elkaar, ga ik naar binnen, vertrekt hij ook weer). Het is dus voor mij heel makkelijk het nare in te bouwen in een positieve ervaring. Heb ook tijd zat om het allemaal 'vanzelf' te laten gaan, kan zo een ander pakken om mee te gaan rijden als ik wil. Maar ja, hoe pak je dat nu aan bij jou... als ze jou ook al ingedeeld heeft in de categorie 'nu komt er wat vervelends, is het niet nu, dan daarna of daarna of daar weer na...'.
Een ander mens erbij halen waarmee ze geen associatie heeft... (maar ja... het is wel een mens, en ik vermoed dat ze die allemaal al niet meer zo leuk vindt...), iemand die dit gericht en sneller kan trainen zodat je vanuit daar weer verder kan, en jij het ff echt helemaal los kan laten? Vind het moeilijk, hoe kom je uit deze vicieuze cirkel...
>
> Ik voel mij exact hetzelfde als jij beschrijft! Ik ben van mezelf heel zen
> normaal gezien met toch veel energie. Vroeger kreeg ik al stress als ik
> nog maar aan dat zadel dacht. Nu vind ik dat dat al weg is maar ik sta er
> toch zo met het idee van 'hier gaan we weer...' en op die manier heb je
> idd niet veel zin om dat paard op te zadelen dus. .
Jep!!!! I hear ya woman

Het enige wat voor mij werkt is dat allemaal niet te móeten. Ondertussen wandelen Vin en ik door de omgeving en moet erg om mijzelf lachen. Ga ik met touwhalster de wei op (we gaan lekker aan de hand wandelen dus), doet niemand moeilijk, hij steekt z'n neus er zo in. Denk ik maar heeeeel even, terwijl ik de zadelkamer passeer op het erf, 'zal ik er een zadel op gooien'.... dan merk ik m'n lijf al strakker worden haha. Besluit ik het niet te doen is dat meteen weer weg, ook mijn extra focus op alles is meteen weer weg, het hoeft dus niet eens een stress gevoel te zijn, toch verandert er iets in je lijf en aandacht. Het is allemaal maar heeeeel lichtjes en heel diep binnenin, maar ja, paarden (en zeker hij neemt dat heel serieus, oppassen met die mensen) zien dat echt aan je. Jammer dat ik op zulke momenten niemand heb die m'n paard niet kent die 'm ff op zou kunnen zadelen... Iemand die zich nergens wat van aantrekt, net zo'n botte idioot die hem vroeger waarschijnlijk beleerd heeft met opzadelen/inspannen voor de sulky en het onbelangrijk vond 1e de rust en vertrouwen te winnen etc etc... Maar ja, dat wil je ook eigenlijk niet en we zijn weer terug bij af hahaha.