Spirithorses schreef op zaterdag, 4 juni 2005, 0:17:
> Er was een heel stuk weggevallen , van dat oude bericht Anabe,
> en ik wil het je niet onthouden....
>

>>> rennen. Ze is wel nog een postduif met een kompas. Waar je haar
>>> ook loslaat : Ze weet altijd feilloos de weg naar huis.
>
> Groet, Pien
ik heb ook heel wat problemen gehad met onze ruin, die wilde in eerste instantie niet van het erf af. idd mijn man ging dan met de fiets mee, het dichtsbijzijnde bosje rond. op een gegeven moment stond mijn man bij de ingang te wachten tot ik daar rondgereden was en weer veilig terugkwam, daarna weer naar huis. maar het is nog steeds geen buitenrijpaard geworden, tenminste niet in z'n eentje. samen met z'n moeder is ie superstoer. maar ga ik alleen dan is ie overal bang van. het dichtsbijzijnde bosje gaat nog wel en een stukje nieuwbouwwijk wat we meestal in de winter uitstappen ook wel. ik heb het opgegeven om nog met 'm alleen op pad te gaan. heb het vroeger wel geprobeerd, maar hij is nu 1.68. als ie denkt dat ie iets ziet, gaat ie echt flippen, draait ie op z'n achterbenen om en loopt voor mijn gevoel als een paard van 1.80 richting huis. toen ie dat een keer deed, heb ik nog de moed gehad om alsnog een omweg naar huis te maken, zodat hij toch z'n zin niet kreeg. was geen probleem. bij hem werkt het beste als ie ergens voor aan de grond genageld staat, gewoon relaxen en wacht tot ie zelf verder gaat. in het begin was dat wel een paar minuten, naar voren lopen is belonen. afstappen is ook geen optie, op het laatst kon ik ong. om de25m gaan afstappen. hoezo slim?dit gebeurde allemaal jaren geleden. toen ben ik in het bos gaan rijden, wat bleek hij was supervoorwaarts, niets aan de hand, totdat het een keer weer misging bij een oversteek, hij draaide weer om. inmiddels wist hij hoe hij achteruit moest lopen, heb ik gewoon de oversteek in z'n achteruit gelopen, gewoon rustig gebleven lalalala. liedjes zingen, (belachelijk gewoon). na een paar keer, elke keer op dezelfde plek natuurlijk, gaf ie de strijd op. heeel veeel geduld hebben is denk ik het belangrijkste, kwaad worden werkt averechts. toen ie nog jong was en met dat gedoe begon, kreeg ik een tip van een "zeer ervaren" vriendin, zelf instructrice. ik moest hem gewoon meppen, zodra ie niet naar voren was, nou ik heb hem een dorp ver gemept, hij had er alleen niets van geleerd, want hij bleef dit doen. dus toen heb ik zelf op eigen gevoel bovenstaand gedaan. het blijft een beetje uitkijken en goed op situatie inspelen. je rijdt tenslotte wel buiten, iets wat ook gevaren kan opleveren. groeten ingrid