Ok, ik had het idd. over foto's plaatsen

Groetjes Marlies

Hm, quoten werkt niet meer bij mij. Volgens mij werkte Cheryl in het begin ook altijd met een meetlint, maar om het idiot-proofer te maken kwam het idee van de ring.

Martina schreef op vrijdag 15 mei 2015, 16:08:


Ik heb het wel uitgelegd door een rond gat van de juiste maat in een beetje stevige plastic zak te knippen, dat is veel handiger dan de opstaande ring, waarvan sommige mensen ook niet zen of ie nog wel rond is...

Uiteindelijk ben ik van dat soort hulpmiddelen afgestapt omdat ik graag wil dat mensen begrijpen wat ze doen, wát ze meten en wáárom. Bovendien ben ik het er niet mee eens bij de achtervoeten.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Piet schreef op maandag 18 mei 2015, 12:32:

Juist dat begrijpen wordt heel goed uitgelegd. (anatomie, inwendige structuur enz). Dat zal ongetwijfeld ook zo zijn op de vervolgcursus.
Wat is er dan op tegen om een hulpmiddel ter controle te gebruiken?

Vertel eens Piet, wat je punt is bij de achtervoeten? Ik heb de vervolgcursus van PN niet gevolgd, maar wel het boek van Cheryl Henderson hier.

En nu ik je toch aan de lijn heb:
Heb je nog een tip om de krul van de mesjes scherp te krijgen? Lukt me niet goed met het slijpsteentje, grrrrrrrrrr. Juist die krul is zo handig. Slijpsteentje (van PN) is wel 10 jaar oud, maar doet het verder goed, alleen dat bochtje......

probeer ervoor te zorgen zat er een hoefzak omheen kan (niet verplicht, gewoon handig)
en dat het paard op een droge harde ondergrond kan lopen.
nattigheid is juist vaak de oorzaak dus je kunt het meteen al een beetje voorkomen

Tineke Nolet-Verdel schreef op maandag 18 mei 2015, 15:12:


Andere tip dan even nadenken over hoe in de krul het snijvlak loopt en in welke hoek je dan je slijpertje moet houden, heb ik eigenlijk niet. Je kunt het ook met een dun rond vijltje proberen.

Ik laat de ring verder voor wat het is... je kunt hem gebruiken. Ik weet niet hoe het in het boek van Cheryl nu uiteindelijk staat, maar ik heb daar nogal een verschil van mening met haar over gehad voor haar boek uitkwam. De ring, of wat je dan ook wilt gebruiken - wat mij betreft is meten ook nog handiger en makkelijker - kun je alleen gebruiken bij de voorvoeten. Omdat het hoefbeen in de voorvoet rond is en in een achtervoet niet. Dus van de breedte die je in de achtervoet meet kun je niet uitgaan voor de witte lijn in de teen, omdat de voet dan altijd tekort wordt.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Piet schreef op dinsdag 19 mei 2015, 12:51:


Dat klopt en simpeler onderbouwing bestaat niet!
Alleen had ik i.p.v. 'rond' gezegd: 'altijd ronder' maar da's misschien alweer te moeilijk voor de simpele zielen. Punt is nmm dat je altijd ook naar het hele paard moet kijken. Er is zoveel dat bijdraagt aan de wijze van lopen en daarmee ook de voor dat paard natuurlijk goed functionerende hoefvorm. Dat begint al bij de houding, het hoofd, lichaamslengte, schouder/heupen/beenstanden, etc. In ieder degelijk ouderwets hoefsmidboek staan talloze varianten daarvan beschreven. En ander oud ezelsbruggetje is 45/54 - dat staat voor voor/achter hoefas. Achter staat dus maar liefst 10% stijler, volgens het boekje dan.
Maar om het simpel te houden vond ik, een jaar of 10 of al langer geleden, de witte-lijn-methode van Ramey zo charmant. Gewoon nageltjesknippen. Je kunt er haast niet mee miskleunen, maar het is uiteraard niet geschikt voor echte moeilijkheden. Al het meten, als dat gaat om vergelijken met en werken naar een ideaalplaatje, heb ik niet hoog zitten. Een levend dier is nu eenmaal geen ideaalplaatje maar een optelsom van aanleg en omgevingsinvloeden.

e m kraak schreef op dinsdag 19 mei 2015, 15:39:


Bij een normaal paard wat goed bekapt is zal dit bijna automatisch zo zijn. Dus geen verschil daarin - is ook wat Strasser zegt- Alleen gaan we eigenlijk niet meer uit van hoefassen en aantal graden. In feite is het een gewricht in de voet dat bepaalt hoe het paard boven de hoef staat en kijken we naar de binnenkant van de voet om hem goed te bekappen. Per slot van rekening kun je bij een hoefwand van '30' cm nog steeds een correcte voetas hebben.


Heel veel paarden hebben ondergeschoven hielen, of veel te hoge en lange steunsels en te lange tenen, waardoor dingen als hko (en zelfs bij het minste andere probleem) hoefbevangenheid ontstaan. Als je dan vanaf de buitenkant kunt bepalen waar het hoefbeen precies zit, waar de eigenlijke witte lijn bij een gezonde voet weer moet komen en waar dan de hoefwand logischerwijze hoort te zitten kun je een paard betrekkelijk eenvoudig naar correcte voeten begeleiden. Dat heeft niks met hoefassen en beenstanden, aanleg en omgevingsinvloeden of andere gegevens uit je toch echt wel verouderde smedenboeken te maken. De voet is zoals hij is... beter gezegd de interne voet is zoals hij is. Die kun je niet aanpassen aan een andere stand dan wat die voet nodig heeft om gezond te blijven en dat -goede vriend- dát is wat in het verleden altijd geprobeerd is en in zo heel veel gevallen tot salami heeft geleid.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Piet schreef op dinsdag 19 mei 2015, 12:51:

e......

Ik ga eens op zoek naar een dun rond vijltje. Heb je die vraag nooit eerder gehad trouwens? Ik zal toch niet de enige zijn die zit te hannesen hiermee?

In het boek wordt de ring wel voor de achtervoet gebruikt, maar op een andere manier van de voorvoet, juist natuurlijk omdat de achtervoet niet rond is.
De teen middenvoor geef je aan de buitenrand van de ring een markering en dan met de hand een een lijn in de vorm van een schop naar de teenkwartieren (10 en 2 uur)

In het begin heb ik er ook mee lopen tobben, maar toen heb ik zoals Piet al zei, een aantal keer heel langzaam getrokken, waarbij ik goed oplette dat het slijpertje precies het snijvlak volgde, onder de juiste hoek..
Je moet de juiste slag onder de knie krijgen
Groetjes Marlies

Piet schreef op dinsdag 19 mei 2015, 19:40:

Nou doe je net alsof ik in antieke hoefsmidboeken ben blijven steken terwijl ik juist schreef niets met ideaalplaatjesmodellen op te hebben. Nou, dan wil ik zelfs nog het voorbehoud erbij maken dat de anatomische ideaalplaatjes leuk zijn voor stamboeken, misschien... keuringen? Maar ik moet het eerste paard dat een allround 10 voor anatomie gekregen heeft nog tegen komen en de eigenlijke bedoeling van wat er in die antieke smidsboeken staat is het aangeven van mogelijkheden, niet van ideaalplaatjes.
Uiteraard is die antieke boekenverzameling gedateerd, maar lang niet alles erin is flauwekul en de ideaalplaatjes zijn er pas veel later van gemaakt.

Wat je eigenlijk beweert, denk ik, please correct me if I'm wrong!, is dat het teenkootje waar die paardenhoef omheen zit "is zoals het is", want de voorvoet begint al bij de "knie" en de achtervoet bij het spronggewricht. Daar kan ook al, onder invloed van van alles en nog wat, van alles individueel anders aan zijn.
Maar is dat echt aldoor zo, die hoef om dat teenkootje, is dat een vaststaand ideaalplaatje? Ik weet het niet maar verdenk er wel een spanningsveld in. Aan de ene kant vermoed ik, met onze huidige inzichten, een aantal varianten (zoals "klemhoef") die sterk gerelateerd zijn aan foutief hoefonderhoud, aan de andere kant een aantal waarvan ik niet kan bedenken wat je er met die huidige inzichten aan doen kunt, zoals scheve en diagonale hoeven (Als de oorzaak ervan ligt in de rest van de anatomie... zeg 't maar).
Wat ik mij daarbij afvraag is hoe die er intern uitzien; is een asymmetrische hoef intern ook asymmetrisch? Indien niet, hoe verhoudt zich dan het skelet tot de ombouw, om het zo maar eens te zeggen? Nogmaals, ik heb desbetreffende hoeven niet onder sectie gehad, ze niet uit elkaar gepuzzeld, ik weet het niet! Maar het lijkt me wonderlijk en interessant te leren hoe een asymmetrisch exterieur rond een symmetrisch interieur past.
Zou je mij een lol willen doen en eens heel precies uitleggen hoe je dit extern meet en wat die metingen exact vast stellen? Wat zijn de constanten, de wetmatigheden, en waarom? Ik zou daar heel graag een uitleg á la de stelling van Pytagoras over zien.