Karin schreef op donderdag 4 juni 2015, 21:58:

Als je je echt onzeker voelt, zou ik regelen dat de hond een titer test

Op welke termijn bedoel je dan? Ik had zelf in gedachten om volgend jaar rond deze tijd de vaccicheck te laten uitvoeren. Maar bedoel je dan eerder dan een jaar?

ps, hoe is het met Oscar?

e m kraak schreef op vrijdag 5 juni 2015, 2:12:


Volgens hierbovenstaande uitleg werkt Parelli dus middels beloningen, want diverse gewenste gedragingen nemen in frequentie duidelijk toe. Als het niet zou werken zou het ook niet zo populair zijn.


Zie je, uit context!
Ik heb paarden vaak zien leunen en schuren tegen een object, maar niet als er uit die boom net op een verkeerde plek een vervelende tak steekt. Straft die boom het paard? Theoretisch zou je kunnen beredeneren van wel, maar dan nog, is dat fout? Sommige bomen hebben nou eenmaal takken op de verkeerde plek en het paard leert simpelweg dat die boom ongeschikt is om tegenaan te schuren. Als daar iets mis mee is dan is er met de hele natuur iets mis. Er zijn mensen die door een aangeboren afwijking niet in staat zijn pijn te voelen, en die mensen hebben maar een korte levensverwachting.
Enfin, ik vind niet dat je een paard moet prikken met een sleutelbos, maar als een (mij onbekend) paard mij dreigt te pletten tegen een muur dan vind ik dat ik op dat moment best een "ongeschikte boom" mag zijn door passief(!) een sleutelbos tussen mij en het paard te houden. En natuurlijk wanneer je eenmaal een relatie met dat paard hebt opgebouwd dan zal die het sowieso niet in zijn hoofd halen om dat te doen, maar daar ging het nu niet om.


Ik ken meneer Skinner niet persoonlijk maar hij zou niet de enige wetenschapper zijn die erg zwart/wit redeneert. Hij lijkt mij vooral iemand die krampachtige pogingen heeft gedaan om het hele adaptieve vermogen van dieren te vertalen in wiskundige termen. Bruikbaar tot op zekere hoogte, maar beslist niet een guru die het totaalplaatje overziet.

Behalve dat beloning en straf een flinterdun raakvlak hebben (beloont die boom het paard door hem niet te prikken?) hebben gewenst en ongewenst gedrag evengoed een flinterdun raakvlak. Is het gewenste gedrag dat het paard binnen de omheining blijft? Of is het juist ongewenst gedrag als het paard onder de afrastering doorduikt?

Is uiteindelijk "gedrag" niet gewoon "gedrag", en is het de mens die er het etiketje "gewenst" en "ongewenst" op plakt? En is "leren" niet gewoon een kwestie van "aanpassen aan externe factoren" en is het de mens die etiketjes als "beloning" en "straf" op die factoren plakt? Is het niet gewoon zo dat het gedrag van het paard bepaald wordt door een optelsom van externe factoren, zoals een omheining die een schok geeft en het gras aan de andere kant dat lekkerder smaakt, en dat die hele optelsom uiteindelijk bepaalt of het paard als uitkomst wel of niet onder de afrastering doorduikt? En leuk dat meneer Skinner die afzonderlijke factoren van die optelsom uit elkaar probeert te rafelen, maar zou het paard het ook op die manier ervaren, of zou het paard gewoon een aanloop nemen, onder de afrastering duiken en genieten van het gras, en zijn brein gewoon het hele gebeuren als EEN groot geheel ziet dat vervolgens het etiket "wel/niet voor herhaling vatbaar" krijgt?

En zou een paard dat tegen iemand probeert te leunen die op de verkeerde plek een sleutelbos heeft dat ervaren als "straf", of simpelweg het hele gebeuren in zijn brein afhandelen als "tweebenig object X ongeschikt gebleken als schuurobject, niet voor herhaling vatbaar. Punt.".

Pijn is een factor die Skinner als "straf" zou benoemen. Een leerinstrument dat wij mensen als verfoeilijk beschouwen. Maar mensen die geen pijn kunnen voelen worden daar niet gelukkiger van. Integendeel. Hun leven wordt geplaagd door kwetsuren en narigheid die je je niet kunt voorstellen. Het merendeel van die mensen is voor het bereiken van een volwassen leeftijd hun tong al grotendeels kwijt. Ze voelen het 's nachts niet als ergens een ledemaat ongemakkelijk ligt en beschadigen continu hun eigen lichaam. Zelfs "pijn" dat als ultiem strafmiddel wordt gezien is niets anders dan gewoon een factor die je gedrag op vaak positieve wijze bijstuurt. Een factor die je laat merken wanneer je tong tussen je kiezen terecht komt en zorgt dat je dat niet meer doet. En je laat merken dat er ergens een tak uitsteekt als je tegen een boom leunt en zorgt dat je die boom niet nog een keer uitkiest. (Waarbij ik allerminst wil suggereren dat je pijn moet inzetten als leermiddel, maar waarmee ik wel wil illustreren dat "beloning" en "straf" niet simpelweg vertaald kunnen worden als "goed" en "fout" of dat het zelfs maar twee verschillende dingen zijn, maar beter beiden in de categorie "gedragsbeinvloedende factoren" kunnen worden ondergebracht. Een paard dat geen pijn kan voelen zal zich niet goed kunnen aanpassen aan zijn omgeving of zelfs maar zijn eigen lichaam. Met uitsluitend "beloning" als instrument zou het paard er niet gelukkiger op worden. Het raakvlak tussen "goed" en "fout" is dus evenzeer flinterdun).

En dat is dus mijn bezwaar tegen te krampachtig Skinner of andere guru's volgen die "beloning" en "straf", "goed" en "fout", en "gewenst gedrag" en "ongewenst gedrag" scherp afbakenen. En dan krijg je lachwekkende situaties van mensen die alles wat niet vertaald kan worden als "beloning" gelijk als "ongeschikt leermiddel" betitelen maar tegelijkertijd een schrikapparaat aan de afrastering hebben hangen.


En dat is een definitie waarmee je kunt beredeneren dat het schrikapparaat van de afrastering een beloningsmiddel is. En misschien is het voor het leercentrum van het paardenbrein ook wel zo, dat als uitkomst in het brein verankerd heeft "binnen de omheining blijven maakt het leven de moeite waard".

Frans

Tineke Nolet-Verdel schreef op vrijdag 5 juni 2015, 10:31:


Hoe lang geleden is hij geent? Op zich maakt het niet zoveel uit, je wil meten of de enting is aangeslagen. Dat kun je na 4 weken al meten. Als je 1 jaar na enting goede titers hebt, dan tekent mijn dierenarts voor 3-5 jaar af (afhankelijk van voorgeschiedenis en leeftijd.

Met Oscar gaat het best goed! Hij is onderlaatst weer op de foto gezet en het gaat allemaal zo goed al te hopen was bij zijn wervels. Met de juiste pijnmedicatie kan hij heel veel leuke dingen doen. Dus we genieten lekker met hem!

Frans Veldman schreef op vrijdag 5 juni 2015, 10:53:


Dat ligt dus heel erg aan het paard! Het ene paard, die met die dikke bos manen waardoor hij geen stroomstoot krijgt, zal geneigd zijn het als belonend te ervaren en het vaker gaan doen. Het andere paard krijgt 1 keer een klap stroom en durft nooit meer, omdat ie het zo naar vond (=straf).

Wat je hier probeert duidelijk te maken met de sleutelbos is wat mij betreft exact wat Egon zegt: de ontvanger bepaald en beloning zorgt voor een toename van gedrag en straf voor een afname. En die sleutelbos ervaart het paard dus als straf.

Groeten Karin

Frans Veldman schreef op vrijdag 5 juni 2015, 10:53:


Zoals je het stelt, als de onaangename prikkel ontweken wordt, inderdaad wel.


Het gaat niet om waardeoordeel. Het is. Het een veroorzaakt het ander.


Er is niets "mis", geen waardeoordeel.
Maar vanwege het "straffen" van de boom wordt een gedrag, het schuren tegen die ongeschikte plek, verminderd. Klopt dus.
Vergelijkbaar is bijvoorbeeld het gebruik van schrikdraad.

[knip]


Snap je het echt niet of doe je maar alsof zodat ik weer eens iets inhoudelijks op PN zet voor de meelezertjes? Ik heb nu het gevoel dat ik tegen Nick zit te typen, die had daar ook zo'n handje van.


Deze vraagstelling vind ik nou eens wel leuk en interessant!
Want beide kunnen waar zijn maar tot verschillende strategieën leiden.
De praktijk wijst echter uit dat mensen vinden dat het ongewenst gedrag is wanneer hun dieren buiten de hun toegewezen omheining komen. Het is in die zin geen flinterdun raakvlak maar een duidelijke, zij het meestal onbewuste, keuze!
Als er van gewenst gedrag zou worden uitgegaan heb je die schrikomheining helemaal niet nodig! Het beste praktijkvoorbeeld daarvan vind ik mijn geit die niet van ons stukkie waar we wonen af gaat. Geiten zijn toch de kampioen uitbrekers, de ellendigste soort beesten wat dat aangaat en alleen veilig wanneer goed opgesloten of aan een ketting met dikke pen in de grond!? Dit is mijn vierde vrij lopende geit (in successie over 30 jaar), onafhankelijk van elkaar - dus ik denk dat het niet aan "mijn speciale geit die heel zeldzaam is" ligt net zomin als dat mijn hengsten "heel apart" zijn (en de volgende en de volgende brave hengst door de boer wordt afgedaan als "het zal dan wel aan ijslanders liggen"). Lulkoek! Ik heb je 10 jaar terug al laten zien wat ik met pony's kan, laten zien dat ik hengst Draupnir met een libratouwtje kon rijden, het trof ook nog eens uitstekend dat Bala hengstig was.
Maar mijn insteek van liever gewenst gedrag veroorzaken dan ongewenst gedrag voorkomen heeft ook consequenties. Ik kan bijvoorbeeld niet zomaar van het erf af, want van alles komt me achterna, de geit voorop. Nouja, daar heb ik mee leren leven en mijn gedrag aangepast


Ja, dat is ons waardeoordeel over iets. Gedrag is gewoon gedrag, helemaal mee eens.


Ook mee eens.



Je kunt er inderdaad mee leren rekenen.
Wanneer het op iets nieuws leren aankomt, komt daar ook nog de hoeveelheid informatie bij die een straf of beloning in zich heeft. Die magnitudevector wordt overal vergeten (zoals: als ik leer iets niet te doen geeft mij dat geen informatie over wat ik dan wél moet doen).

[knip]


Nee, want pijn op zichzelf is geen operant.
Het is hetgeen de pijn veroorzaakt, de operant, die straft


Dat waardeoordeel is nu net wat het wetenschappelijk behavioristisch gebruik van het begrip straf en beloning onderscheidt van het gebruik ervan in straattaal.
Het gaat niet om waardeoordeel, dat is een hardnekkig misverstand.

[knip]


Meen je dit nu serieus of lul je maar wat?

Karin schreef op vrijdag 5 juni 2015, 13:32:

[knip]

Het gaat er zelfs niet om wat ervaren wordt. Behaviorisme kijkt niet in de zwarte doos tussen de oren want dan verzand je ogenblikkelijk in aannames die je niet kunt weten en moeilijk kunt aantonen laat staan bewijzen.
Het gaat er alleen maar om dat een gedrag verandert. Het veroorzaken daarvan wordt straf of beloning genoemd.

Van begin af aan was er kritiek op de benoemingen, maar Skinner volhardde in "straf" en "beloning" hetgeen tot op heden tot grote verwarring leidt. Wat zou er gebeurd zijn als er totaal andere benoemingen voor verzonnen waren? Bij voorbeeld totaal nieuwe woorden zonder historisch culturele associaties?

er ontbreken weer een paar kopjes : *interessant *ga ik over nadenken *neem ik mee

Myriam

e m kraak schreef op vrijdag 5 juni 2015, 14:26:


Jij verwoord het beter Ik bedoel met "ervaren" eigenlijk alleen dat je door het afnemen van het gedrag kan stellen dat het een straf was.

Groeten Karin

Ik zat gisteren, nog net voor het onweer losbarstte, met de buurman aan de koffie en het gesprek kwam op de leeftijd van paarden: "Hoe oud kunnen die pony's eigenlijk worden?". Beetje vaag wist ik te antwoorden "Nou, een jaar of vijftig", met als voorbeeld dat ik me nog herinnerde een Deense ijsco als zo ongeveer recordhouder, "maar zware trekpaarden sterven meen ik veel jonger al".
Vanmorgen dacht ik, laat ik eens opzoeken wat er op internet over te vinden is en zo doende kwam ik o.a. op http://www.verhuisdieren.nl/Elsje--Nederlands-oudste-paardje-ooit- terecht. Schokkend, ik wist het niet, vond ik echter dat de gemiddelde leeftijd van Nederlandse paarden op maximaal 10 jaar wordt ingeschat, waarschijnlijk nog wel lager... een jaar of 6, 7 wordt ook genoemd met als hoofdoorzaken lichamelijke ongemakken en gedragsproblemen.
Volgens mij is dat onjuist, want is de hoofdoorzaak de slager. Omdat mensen om wat voor reden dan ook zomaar ineens hun paard afdanken. Schokkend ook, omdat ik iets anders wel weet... dat gehouden dieren doorgaans veel ouder worden dan in de natuur, maar voor Nederlandse paarden gaat dat dan duidelijk niet op!
Natuurlijk hoop ik dat mijn Elsje nog ouder wordt. Buurmans commentaar: "Dan komst nog mal in kraante!"

Mijn oudste pony is 27 (niet Els). Hoe oud zijn die van jullie hier op PN eigenlijk?

e m kraak schreef op zaterdag 6 juni 2015, 17:41:


Schokkend he, dat zoveel paarden zo jong sterven

Mijn ijslandervriendjes zijn 27, 26, 24 en 20 jaar oud. De oudste twee en de jongste twee wonen samen.

De oudste twee worden niet meer gereden, maar dat is meer omdat er geen behoefte van de ruiters meer aan is. Leg er een zadel op (of niet ) en je kan er zo nog een uurtje mee op pad zonder dat ze er last van krijgen.
De jongste twee worden nog meerdere keren per week gereden. Die van 24 heeft niet zo'n zin meer in langere ritten, maar eerlijkheid gebied dat ze dat eigenlijk al heel lang niet meer heeft. De jongste zou zich in zijn enthousiasme dood lopen en ik verwacht dat ie dat ook nog doet als ie 35 is.

Nu ik dit schrijf bedenk ik me dat ik die van 26 alweer 15 jaar ken en die van 20 en 24 jaar alweer 9 jaar. Tijd gaat snel!

Groeten Karin

mijn tinker is nu 25 jaar ga wekelijks nog 3 maal buitenritten doen ongeveer 1.5u per rit waarvan minstens 40 min.galop!

e m kraak schreef op zaterdag 6 juni 2015, 17:41:

23 en 20. Allebei volop aan het "werk", in beweging dus; dwz gym en buitenritten. Er wordt niet geminderd of rustiger aan gedaan.

IJslandse 25 en Haflingse 22- de laatste wordt vaker als 12 geschat.
Myriam

Inderdaad heb ik ook al jaren geleden gehoord dat 90% van de paarden al voor hun 9e bij de slager beland
Onze moeder haflinger is 25 en dochter 18, ik heb ze ook 18 jaar, veulen was 4 mnd. toen ik ze kocht, ze mochten ook apart weg, maar daar heb ik een stokje voor gestoken...
Ze zijn wel met pensioen, maar we wandelen nog elke week een rondje door de polder.

Groetjes Marlies

e m kraak schreef op zaterdag 6 juni 2015, 17:41:


Mijn huidige Arabier is 30; de vorige Arabier werd 27, en de haflinger werd 30 jaar oud.