9.00 uur, stralende zon, koud windje, op weg naar de Limburgse heuvels.
Ikzelf kom ook uit Belgisch Limburg, maar woon in het hoge Noorden, onder Weert. Hier heb je het ietwat glooiende maaslandschap, maar dat is niets vergeleken met het heuvellandschap nabij Maastricht.
Na het 6e stoplicht rechts en dan een keertje links en dan heeeel lang doorrijden. Hartje stad en dan de grote brug over, maar binnen 5 minuten zit je dan toch weer op zo'n raar kronkelweggetje en passeer je de mergelgrotten die door de plaatselijke boeren als schuur gebruikt worden. Nog een stukje weilanden en dan rij ik Riemst binnen (of was het nu Kanne??)
Jack en Pien wonen in zo'n super gezellige oude dor
raat, in een heel oud pand met hoge plafonds en echte plavuizen.
Een aantal cursisten is er al, en iemand die de cumputer doet, Pien is half trots half zenuwachtig en Jack staat in de keuken. Echt leuk huis, ik kijk mijn ogen uit. Langzaam druppelen de laatste cursisten binnen en dan beginnen we aan de vragen.
Ik had echt al een paar avonden zitten zweten op die vragen. Je moest heel het boek wel 20 keer doornemen wou je ze kunnen beantwoorden. Bovendien had ik al 2 bekappingen van heel dicht bij meegemaakt. (2 van Radja en 2 van een paar leenpony's die al minstens een jaar niet meer bekapt waren) Hierna had ik toch nog 21 vragen fout. Gelukkig leer je daar het meeste van dus ik kom er wel :).
Hopelijk leest die meneer van European Stabels dit verhaal ook. Ik durf na deze cursus ook beslist niet te zeggen dat ik weet hoe ik elk paard moet bekappen. dat is ook niet de opzet, en beslist niet mijn bedoeling. Ik weet nu wel nog veel beter wat ik zelf kan, en hoe ik voortijdig problemen bij mijn paard kan ontdekken. Denk bijvoorbeeld aan de manier waarop een paard gaat staan als het pijn heeft. Wanneer ik een
DA moet laten komen, hoe ik mijn paard's hoeven kan bijhouden. Hoe ik de mesjes moet hanteren en slijpen. Geloof me als je met een made in China kapmesje in MDF kan snijden, dan heb je goed geslepen. Met de mesjes die ik voor de cursus bij Pien gekocht heb is dat niet moeilijk, maar ook die moeten wel goed geslepen worden. Dát kan ik nu ook. Zelfs zónder in mijn vingers te snijden. (niet voor niets zijn handschoenen verplicht) Het moeilijkst vond ik hoe je de mesjes goed hanteert. Vóór je het weet heb je toch je handen weer net aan de verkeerde kant van het snijvlak staan, en deze mesjes zijn vlijm en vlijmscherp.
Raspen moesten we ook eerst op hout. Ook deze keer leer je vanzelf hoe je de vijl moet hanteren, niet alleen rechts, maar ook links. Doe je het goed, dan komt er een gelijkmatige geul, Pien en Jack gaven beiden tips en adviezen en dat was nodig ook. Na een kwartiertje oefen hadden alle cursusten dit ook aardig onder de knie. Volgens mij waren we allemaal even fanatiek, want ik heb niemand de kantjes (hoefjes) er vanaf zien lopen.
Toen kwam het echte werk. Ik verwenste de laatste 2 wijntjes van de avond ervoor toen ik de vreselijke aanblik van ons werkmateriaal in de mand zag liggen. Mijn maag kiepte bijna om. Pien pakte een voor een een paardehoef uit de mand, schraapte die een beetje schoon en begon uit wat ze zag te analyseren hoe het paardeleven voor de voormalige hoefeigenaar er zo ongeveer uit moest hebben gezien. Het duurde even voordat ik ook zo naar de hoef kon kijken. In het begin zag ik alleen het bloed en de ellende af aan al die hoeven. De een was nog onverzorgder dan de andere, en een klein hoefje, daar stak het hoefbeen zo door de zool heen. Een duidelijk geval van
hko.htm">hoefkatrolontsteking.
Ik heb nog steeds niet geen goed woord over voor al te hefige reachties hier op dit forum, maar ik kan nu wel beter begrijpen waarom mensen soms zo heftig reageren.
Uit té veel hoeven blijkt wel de onkunde van de bezitters van deze paarden. Ik kan me voorstellen dat ik straks ook moeite zal hebben om me in te houden als ik hoeven ga zien die niet of slecht bekapt worden.
Ik heb het vreselijke hoefje genomen, om te kijken hoe ik het aan zou pakken. Het was vreselijk en leerzaam tegelijk. Half zat ik met het hoefje in mijn hand te vechten tegen de woede van hoe iemand toch zo een paard kan verwaarlozen, en half probeerde ik zover te komen dat ik zo een paardje zou kunnen helpen als ik het ooit een keer tegenkom. In mijn voorbeeldhoefje was de witte lijn op plaatsen meer dan 2 centimeter. Ik was blij dat het ponytje eindelijk uit zijn lijden verlost was. Toen ik het zo goed en kwaad als ik kon gekapt had liet ik het aan Jack en Pien zien. Tijdens het vijlen en wegsnijden van de hoef merkte ik pas hoeveel ik aan het boek heb. Ik vergat langzaam mijn maag, en ging me meer en meer richten op de dingen die ik herkende vnuit het boek. Lange toon verwijderen, hoef ontlasten aan voorzijde, beschadigde witte lijn zogeel mogelijk ontlasten, steunsels weghalen, lijnen volgen, afronden. Het werk maakte plaats voor de machteloosheid.
De volgende hoef die ik pakte, was qua kleur en omvang meer de hoef die mijn eigen paard gehad zou kúnnen hebben. Vreselijke gedachte, maar door het werken erme leer je toch heel anders naar zo'n hoef kijken. Mijn vijltechniek was goed, ik was nog te zuinig met het kort houden van de steunsels en ik mocht wat royaler de kwartieren weghalen, maar verder was mijn 2e hoef lang niet slecht.
Ik was reuze trots.
Hierna was ik wel compleet afgebrand. Gelukkig zat de cursusdag er ook op. Ik denk dat iedereen heel moe was. Het is ook écht werken zo'n dag. Moe maar zeer voldaan.
Pien en Jack zagen er ook moe maar zeer tevreden uit. Terecht. Ik vond het een geweldig leerzame dag.
Nu ga ik zelf even mijn paardje bijvijlen, ik heb zonet gezien dat het wel weer erg nodig is.
Groetjes.
Nel Gommans.
Warboel
