e m kraak schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 0:00:


Waar ik dan aan wil toevoegen dat er paarden in Zeeland (de provincie) dood zijn gegaan door het eten van verkeerd graszaadhooi. (op de website lijkt t eigenlijk wel een beetje mee te vallen..)

Ilona
--
let's keep on moving naturally!

Leonie Jetten schreef op dinsdag, 16 augustus 2005, 21:28:



Leonie,
zou het kunnen dat ze ook nog stijf beweegt omdat ze lager op de hoeven is gekomen en dat haar spieren tijd nodig hebben om aan te passen?
Wellicht duurt dat langer dan bij een jong paardje natuurlijk.
Als je een tijdje doordraaft, blijft het dan moeilijk of gaat ze een beetje losser worden? Als dat zo is nl. zou het misschien toch goed zijn om veel te draven op een rechte lijn op een makkelijke ondergrond.

Ilona Kooistra schreef op dinsdag, 16 augustus 2005, 23:28:


Weet je, Ilona, ik ben dat wel met je eens, alhoewel ik het liever geleidelijker opbouw, maar dat is persoonlijke keuze. Da's ook de reden dat ik niet helemaal Parelli maar mijn eigen methode hanteer:

Een paard is een gewoontedier : Ik voer hem, ik zorg voor hem, ik geef hem water, zet hem op de wei etc. Hij associeert mij met positieve prikkels want zolang als ie zich niet prettig voelt laat ik hem volledig met rust, al ben ik wel tig keer per dag bij hem.
Lang ook deed ik geeneens een poging hem aan te raken.

Een ander voordeel voor mij is dat wij Fanny en Izzy bij Diesel hehbben lopen en die komen probleemloos naar mensen toe en worden graag aangeraakt, die zoeken toenadering. Ik zie dat Diesel dit observeert. Hierbij maak ik gebruik van het groepsgedrag.

Een voorbeeld : De eerste keer de kruiwagen met hooi in de paddock was reden voor hem om op de vlucht te slaan. Voor de anderen niet.
Nu is hij niet meer bang omdat hij dat van de anderen ziet en voelt.
Hij begint te voelen dat het veilig is en zijn vertrouwen begint te groeien.
Hij begint steeds minder weg te lopen, steeds minder ver ook, want hij begint ons te leren kennen. We hebben meermaals daags een positief contact met hem, hij wordt nieuwsgierig, al wat minder paniekerig.
Vanuit die band ga je aan het werk, Niks voor niks heb ik het altijd over de groep die problemen als vanzelf oplost, bovenstaande is zo'n voorbeeld.

Het ging er hier in de discussie echter om dat wanneer je paard bijt en schopt dat een teken is dat je goed bezig bent, want:

En daarmee ben ik het niet eens, daarom mijn verhaal. Het is niet per definitie zo dat een paard spelletjes terug speelt, da;s wat ik wou zeggen, en hoe gevaarlijk dat advies kan zijn wanneer ongeoefende personen dit ook wel eens zullen gaan doen.
Want je moet kunnen inschatten wat ernst is en wat niet.En wanneer je hebt te stopen.

Dan was ik het niet eens met het beschreven moment van de friendly game, want het lijkt nu zo dat het paard gefriendlied wordt wanneer het bijt en trapt. Ik zou pas friendliën wanneer hij opgehouden is met dat gedrag, jij dus ook, en ik hoop de berichtgeefster ook, maar dat was niet op te maken uit haar bericht, dus ging ik daarop in.

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be

Hoi, ik heb me bijna twee jaar lang verdiept in het NH werk met paarden onder de inspirerende en confronterende begeleiding van Pieter Baalbergen. Ik ga mezelf echt geen expert noemen, maar het schoppen als reactie op iets wat het paard niet kent is echt geen natuurlijke reactie. Zeker niet van een veulen. Veulens zijn van nature voorzichtig maar heel erg nieuwschierig, ze verliezen die nieuwschierigheid doordat wij ze te snel onze regels en wil willen opleggen. Ieder paard heeft zijn eigen tijd nodig om aan iets nieuws te wennen en als je die tijd in acht neemt dan hoeft er totaal geen strijd te ontstaan. Er zijn altijd paarden die zo dominant zijn dat ze jouw uitnodiging om hun leider te worden niet direkt zien als een uitnodiging, maar als je het rustig aanbied en ook echt wat kan betekenen als leider dan zal het dier ook rustig reageren. Het is niet natuurlijk dat een paard naar je trapt of bijt, grote kans dat je dan op een totaal verkeerd level bezig bent en het dier jouw wil probeert op te dringen in plaats van het uit te nodigen tot een partnership. Een andere reden kan zijn dat het dier al zo kapot gemaakt is dat het alle vertrouwen in mensen is kwijtgeraakt, en dan heb je echt wel heel veel kennis van zaken en hopen hopen geduld nodig om zo'n dier dat vertrouwen weer terug te geven. In mijn ogen is er nooit maar dan ook nooit strijd nodig om iets goeds te bereiken bij een paard. Als je dat toch nodig hebt, dan doe je zelf iets verkeerd. Jij bent dan de gene die het dier niet duidelijk kan maken wat je bedoelt en is het niet het dier dat jou niet begrijpt. Ook kun je een paard conditioneren om dat gene toe te laten wat jij wilt doen, maar is het dan echt iets wat het paard graag wil of is het iets wat het dier maar ondergaat omdat het anders iets onplezierigs moet verduren? Altijd een leuke vraag voor jezelf!

femke gersteling schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 0:38:


Hoi Femke, ik ben het dus helemaal met je eens.
En met name met het laatste. In mijn ogen is het aanraken met de CS een desensibilisatie die niet gevraagd vanuit het paard komt maar vanuit de mens omdat de mens vindt dat hij moet wennen aan een aanraking of wat ook.
In mijn geval wacht ik tot er een moment komt dat het als vanzelf gaat. Dat moment komt er altijd en je hoeft er niks voor te doen behalve veel bij je paard zijn en hem veel observeren.En weer die groep als voorbeeld die mij helpt.

Ik ben nu zover dat ik Diesel ben aan het inrijden en dan weer ontstaan er momenten, kansen. Ik nam me niet voor om op hem te stappen en plots was toch het moment daar omdat ik dat in hem zag. (Hij was al een kei in grondwerk dus daaraan hoefde ik niet veel te doen). Die tijd die dat paard nodig heeft bepaal niet ik maar hij. Het is voornamelijk een kwestie van vertrouwen van hem uit.
Er is nog geen moment van strijd of twijfel geweest, ik ben zeer duidelijk naar hem toe, maar hij bepaalt.
En ik ga graag met hem mee, maar ik blijf wel die leidende mens.

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be

Spirithorses schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 0:53:


Ok, dan gaat inderdaad veel vanzelf, als je geduld hebt. heb je gelijk in. Maar als je om de een of andere reden geen geduld kan hebben omdat er gewoon echt haast ís, dan is het een goede manier

Trouwens, ik merk ook heel duidelijk dat je eea toch in een stroomversnelling kunt zetten hoor, door nét iets verder te gaan dan het paard in eerste instantie zou willen. Maar timing en feel is onwijs belangrijk hierbij, als je dat net niet goed hebt dan verpruts je het juist.

Ilona
--
let's keep on moving naturally!

Leonie Jetten schreef op dinsdag, 16 augustus 2005, 21:28:


Nieuwe hoefwand met een nieuwe, sterke witte lijn.


Hoevaak wordt je paard bekapt, en is het voor of na de bekapping beter? Loopt ze op zacht zand gevoelig of ook op hard zand (bedoel wel/niet wegzak-zand)? Is het op asfalt beter?

Dat een paard het slechtst loopt in zacht zand kan goed te maken hebben met de hoogte van de hielen, die hielhoogte zou dan tijdelijk beter iets langer kunnen.

Maar je ziet ook een knik in de wand, en dat zou ook de reden kunnen zijn (gevoelig met afwikkelen), hoewel het paard dan op asfalt zeker even slecht zou moeten lopen.

Misschien moet je er eens een andere bekapper bijhalen, ik wete niet wie het nu doet maar misschien bekapt hij/zij net niet recht, of doet iets teveel of juist te weinig..

Ilona
--
Let's keep on moving naturally!

HannahFroukje schreef op dinsdag, 16 augustus 2005, 21:34:


Heb je de pagina op deze site over Hoefkatrolonsteking]">HKO gelezen? Is wel handig nl

Ilona
--
Let's keep on moving naturally!

Leonie Jetten schreef op dinsdag, 16 augustus 2005, 21:28:


Hallo leonie, anderen hebben ook al antwoord gegeven zie ik... prima!
De deuk is inderdaad de overgang van de nieuwe en de oude hoefwand. Wat onder de deuk zit zal er gewoon uit moeten groeien. Je paard heeft, net zoals de mijne, vrij lang op ijzers gestaan. Ik denk dat het bij oudere paarden gewoon allemaal wat langer duurt. Niet zozeer het opnieuw groeien van de hoefwand, maar alles bij elkaar. De zool die omhoog moet, toch veranderingen in de stand van de voeten, de lagere hielen.
Bij mij kwam er in het begin zeker ook stijfheid aan te pas... het stijf op de voorbenen lopen en ook 'op eieren' lopen op het harde.
Of je wel of niet kunt rijden vind ik erg moeilijk te beantwoorden, ik ken jou, het paard en de situatie niet. Zelf heb ik altijd aangehouden wat mijn paard aangaf qua tempo.
Kijk, ook hij heeft weleens misbruik van de situatie gemaakt door dan maar lekker te lopen slenteren... Zolang hij echt nog gevoelig liep ging ik daarmee akkoord.
Maar als hij op de heenweg niet vooruit te branden is en op de terugweg wel goed kan lopen op het harde... ) Tsja... dan mag hij geleidelijk aan weer gaan werken.
Dus: lekker doorstappen! Ik kan me goed voorstellen dat je het vervelend vind om je paard zo stijf te zien lopen. Termijn: ik ben vanaf half september bezig en wij zijn er nog niet helemaal. Hij loopt nog niet zo perfect als zou kunnen.
Galop doe ik nog steeds niet. Laat hem alleen flink doorlopen en soms walken (hij draaft dus nooit). Ik dacht dat Ilona of Frans ooit eens zei: als minimaal 75% van de wand opnieuw gegroeid is, en de witte lijn dus weer stevig, dat dan pas het hoefbeen omhoog getrokken kan worden.
Misschien is er nog iets anders aan de hand betreffende het ondertreden van de achterhand? Het hoeft natuurlijk niet alleen met voeten te maken te hebben.

Ik denk niet dat er een echt gemiddelde is voor genezing... Het zal van paard verschillend zijn en zeker ook afhangen van de omstandigheden waarin deze paarden verkeren, zoals evt. stalling, weidegang, voeding, etc.etc.
Die van mij loopt in ieder geval dag/nacht buiten.

Groetjes,

Wil.

Ilona Kooistra schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 0:12:


Meld dat dan aan de GDvD en beklaag je dat hun website onzorgvuldig en daardoor misleidend is.

Heeft klaarblijkelijk met JKK al geholpen. Nick heeft ze mijn berekeningetje gestuurd en ze hebben keurig geantwoord (althans, Wageningen wat de bron is van de GDvD wijsheid heeft geantwoord), alle onzin verwijderd of veranderd nu. Kan toeval zijn, of is anders wel staaltje van snel reageren.

In ieder geval kon ik vanavond nergens meer vinden op de GDvD site dat tot 1% JKK in fourage wel acceptabel is terwijl als je op www.drenthe.nl de kruiskruid folders download daar nog wel degelijk de "oude" versies gebaseerd op GDvD kunt lezen... dat wordt nog wat voor al die zooi in de versnipperaar is. Maar nu Wageningen en GDvD door de bocht zijn lijkt me dat wel een stuk makkelijker geworden; gewoon aansprakelijk stellen voor foutieve, verouderde info

Groeten, Egon

Ilona Kooistra schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 1:35:


Ilona, zou je me uit kunnen leggen waarom het beter is de hiel iets langer te laten in zachter zand?
Ik zie nml. het verschil niet zo in harder of zachter zand...het vult nmm. beide de zool volledig op als ik de afdruk bekijk?

Gr, Nick :)

Ilona Kooistra schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 1:29:


Ja, dat is ook wel zo. En soms moeten dingen sneller dan je eigenlijk wilt : dierenarts, vervoer, hoefverzorger, en heb je niet de tijd om maanden op dat stoeltje te gaan zitten observeren.

Als ik Spiritje niet wat 'geholpen' had met zijn halstertje was ie nu nog niet waar hij nu is he. Net als dat ik hem echt heb moeten laten zien dat aanraken helemaal niet zo erg is. Hangt gewoon ook erg per paard of per 'geval' af wat je moet doen, de een kan zeker meer hebben dan de ander, maar soms is er die keuze gewoonweg niet.


Met Fanny reden we dezelfde week al buitenritjes terwijl Diesel op dezelfde dag gekomen is en ik ben nu toe aan een rondje voor hem angstvrij draven in de bak. Bij hem heb ik al snel het gevoel teveel te doen, ik voel dat ik hem absoluut niet mag pushen of overvragen, terwijl dit paard veel meer kan dan Fanny en 10 jaar in het verkeer voor de koets gelopen heeft, terwijl Fanny in de melkerij veulentjes stond te krijgen.

Het is ook een zoeken : Het ene paard laat veel meer zien, is 'opener' , makkelijker te 'lezen' dan het andere, terwijl je bij het andere veel langer zoiets hebt van "wat wil je nou"?

Ik zit er ook wel eens giga naast hoor, bij Izzy indertijd ging ik er maar niet op omdat ze altijd leek aan te geven dat ze er niet klaar voor was met 'r oortjes naar achteren terwijl achteraf bleek dat ze allang ingereden was en verschrikkelijk makkelijk was. Zij is de vriendelijkheid zelve maar heeft nou eenmaal haar oren achterstevoren staan, dat heb ik van haar moeten leren. De signalen die zij kan geven komen niet overeen met haar stemming. Heel wonderlijk, zij kon mij echt verrassen.

Of slimme Bay, weet je nog, Ilona, die stond te shaken en zich op de grond liet vallen als je haar been optilde waardoor we dachten dat ze een ernstig beenprobleem had.
Haar hebben we er uiteindelijk wel ''doorheen geduwd" en nu staat ze met een blij gezicht aan een los touwtje voetjes omhoog te houden, de heks, en ik was erin getrapt tot jij zei dat ze maar deed alsof en het was ook zo.
Dat te ontdekken was ook zo plots op een moment, zo van : "En nú ga ik haar bekappen", ineens uit het niets, zo 's morgens vroeg tijdens het ontbijt. Jack had zoiets van 'wat krijgen we nou' ,maar het was mijn moment.
Een half uurtje later stond ze bekapt en wel, terwijl we maanden nodig gehad hadden om te komen tot dat moment (en kon ik verder met mijn koffie)....

Groet, Pien
www.spirithorses.be