jose schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 13:32:
> Jacqueline v d Berg schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 13:14:
>
>> jose schreef op donderdag, 6 oktober 2005, 11:47:

> Ja, in theorie vind ik dat wel mooi klinken. Maar ik zie vaak
> genoeg bij me zelf en bij anderen dat de praktijk wat
> weerbarstiger is.
>
Inderdaad, in theorie klinkt het mooi, maar een paard is een levend wezen, geen machine. Daarbij komt ook dat je niet altijd tijd hebt om te rijden om je manier van rijden en communiceren met je paard op een steeds hoger peil te brengen. Ik zelf werk 40 uur per week, dan wordt het wel eens lastig. Je moet je huis ook nog een beetje op orde houden, wassen, strijken, koken, e.d. (bah...). Buiten zijn er ook altijd allerlei klusjes te doen.....
Ik probeer het altijd zo leuk mogelijk te maken voor mijn paard, ik wil graag dat ze er plezier in heeft en meedenkt en niet als een machine mijn bevelen uitvoert. Dan kan ik net zo goed gaat motorrijden.
Ik probeer haar zoveel mogelijk zelf te laten beslissen om de gemakkelijkste weg te kiezen op bijvoorbeeld een onoverzichtelijk pad en dat doet ze overigens prima, maar ik accepteer niet dat er om de haverklap gegeten moet worden en ik wil ook niet om de haverklap van links naar rechts wisselen op de weg en omgekeerd als er weer eens iets interessants te zien is. Ook midden op een drukke weg blijven staan en uitgebreid aan een platgereden iets (mest?) te gaan snuffelen accepteer ik niet. Dan moet ik wel eens ingrijpen en is het gedaan met het losse teugeltje zonder dwang. Normaal kan ik haar met mijn zit sturen, maar als een maisveld er wel erg aanlokkelijk uitziet, loopt ze dwars door mijn (rechter)been heen. Wegens een afwijking aan mijn rechterknie (sport ongeluk) kan ik rechts namelijk geen druk uitoefenen, mijn knie schiet dan op slot en mijn hele been verkrampt. Ik rij sinds enige tijd noodgedwongen met sporen (western sporen met stompe wieltjes). Ik ben hier ook niet weg van, en zou liever zonder rijden, maar voor mij de enige oplossing om haar in zo'n situatie tegendruk te geven en weg te sturen. Ik prik dan ook absoluut niet, maar maak gewoon contact, net zoals ik ook met mijn linker been doe als ze moet wijken. Verder hou ik mijn sporen ver bij haar vandaan. En met sporen precies hetzelfde als met bit/bosal: ze zijn zo scherp als de hand / het been van de ruiter. Mijn knie wordt laatste tijd steeds sterker, wellicht dat ik in de toekomst weer zonder sporen kan rijden, daar zou ik erg blij mee zijn.
Monique