jose schreef op donderdag 13 oktober 2005, 20:30:


Dat kan je niet serieus menen.
Mijn arme Opal heb ik minstens een jaar niet over haar neus kunnen kriebelen, omdat ze zo panisch was voor de praam, die mensen voor mij op haar neus hadden gezet. Misschien waren dat onustige, gewelddadige en paardonvriendelijke mensen, maar het blijft een martelwerktuig. De enige reden die ik ken, waarom het paard stil blijft staan, is omdat het teveel pijn doet, als ie beweegt.
Monstergruwelapparaten zijn het, en mogen wat mij betreft allemaal op de brandstapel.
Als het goed is vertrouwt je paard je zodanig, dat je het niet nodig hebt.

Neem iets meer tijd, en dan komt het wel goed.

Isabel

Hartstikke interessant dat er nou net een aantal berichten over rijden met hoefschoenen op het forum staan, want ik ben er net mee begonnen en nou heb ik wat vragen aan Isapaardje of anderen die langer met de hoefschoenen van Smit rijden. Ik heb ze sinds kort (een week of twee-drie) en maak nu steeds korte ritjes om eelt op de hoefballen te krijgen. Maar hoelang duurt het voordat er eelt op zit? En als ik normaal gesproken een paar keer per week een uurtje ga rijden en dan een keer een lange rit van drie of vier uur; gaat dat dan goed met de hoefballen?
Groetjes,
Brecht

Isapaardje schreef op woensdag 12 oktober 2005, 21:20:

Isabel van der Made schreef op donderdag 13 oktober 2005, 20:57:


hoi Isabel

mijn paardje is ook absoluut niet blij met een praam dit voorop.

Soms is er geen tijd te nemen als een paard leegbloed en panisch is van de pijn en er is nog geen veearts in de buurt met de verlossende verdoving is het nodig om het paard voor zichzelf te beschermen en dan kan de praam uitkomst bieden mits je het voor elkaar krijgt.

Dit touwmechanisme met katrolletjes lijkt mij in panieksituaties niet aan te brengen het is dan naar mijn idee vooral voor zenuwachtige dure paarden die dienen te presteren, walgelijk dus, maar om nu meteen de praam te verbannen vind ik het andere uiterste.

groetjes

Ina

Isabel van der Made schreef op donderdag 13 oktober 2005, 20:57:

Píng!

Op de 'feest'foto staat ze logischerwijze bol van de stress. Dat is hier al de revue gepasseerd toch?!
Door de omstandigheden had ze behoefte aan duidelijk contact en aangezien stem nauwelijks bruikbaar was in het pandemonium en beenhulpen in zo'n situatie gelijk een drijvend effect hebben was dit het enige dat overbleef. Je kan echter ook zien dat de kracht nog geen deuk in een warm pakje boter zou maken. Verder geen representatieve schoonheidsfoto. Alleen een bewijs dat je in alle 'wat-als-situaties' bij elkaar opgeteld nóg op een halsring kán rijden.

Normaal is de halsring helemaal vrij en rij ik met signalen, een licht tikje of zacht aanleggen, afhankelijk van wat ik wil. Op redelijk veel lekkere draafstukken ligt de ring met mijn hand op de manenkam. Ook hiervan zijn hier fotos voorbij gekomen....

Zonder zou kunnen maar dan wel onder gecontroleerde omstandigheden, niet zoals ik nu doe altijd en overal. Ik heb met ring en leidstok gewoon veel meer variëteit en gradatie in hulpen. Ook heeft ze heel vaak steun van contact en 'aanleuning' met de imaginaire 'muur' van zowel de ring als de stok.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik zonder iets ook niet nastreef: ik ben al héél tevreden dat ik met de halsring en leidstok betrouwbaar en in alle rust op pad kan wanneer en waarheen ik wil. Ik heb zelf ook veel steun aan de eenvoud en tóch vele mogelijkheden van deze manier van rijden.
Op zich was dít al geen streven; ik was volstrekt tevreden met het bb en wilde alleen de halsring als leerhulp. Ze reageert er echter zó positief op dat we nog steeds met spróngen vooruit gaan.
Ik hou de combinatie ring+stok erin: ik begrijp he-le-maal waarom de Imazighen van de Numidische cavalerie zo reden en 400 jaar dé lichte ruitermacht vormden die door iedereen en zijn vijand ingehuurd werd.

Overigens heb je helemaal gelijk als je constateert dat met een halsring je geen enkel dwangmiddel hebt. I.t.t. wat Nick lijkt te denken kan je aan zo'n ding hangen wat je wil, maar omdat je nu eenmaal op de paardenrug zit en dus in feite een zwevend 'steun'punt hebt kan je er alleen maar aanwijzingen mee geven en als het paard die niet wnest op te volgen heb je een voudig pech en moet je een paar stappen terug in de opvoeding.
@Nick: probeer het eens. Neem een lekker dun touwtje zoals voor een touwhalster. Dat is een knap stuk scherper dan de dikke met tennishandvatrubber omwikkelde touwlus die ik gebruik. Ga nu eens een stukje buíenrijden op het paard van je vrouw. Ben benieuwd naar jouw ervaring mbt gebruik en misbruik.
Nu geen smoes: doen, zodat je weet waar je het over hebt of klep dicht omdat je niet weet waarover je het hebt

epona schreef op donderdag 13 oktober 2005, 21:33:


......en de praam stelpt de wond?? of....
het zal, misschien een of andere noodsituatie die ik me niet voor kan stellen, maar om hier nou zo vrolijk over de praam te keuvelen alsof het niet zo bar is, ging me te ver.

Isabel

Hoi
Een citaat uit Inge's stukje van Bob:

"... and it is up to you to make it worthwhile for the animal to want to solve YOUR problem - we sometimes call that "motivation." What can we do to make training worthwhile for all participants, so everyone gets something out of it? When we figure that out, it is remarkable how much easier our training becomes."

Dat deed me natuurlijk direct denken aan going with. Waar meegaan met wat het paard wil, de ritten voor je paard logischerwijs zoveel aantrekkelijker maakt.

Met Shadow ben ik nu bezig, haar volgzaamheid te hertrainen naar zelf initiatieven durven nemen. Zonder dat die eigen initiatieven leiden tot het negeren van mijn "nee, dit niet". Het is een balans waarbij ik haar zoveel mogelijk vrijheid wil geven, met gehoorzaam blijven aan mijn grenzen. Is dit ook niet voor kinderen de gouden aanpak? Ik denk het wel.

Vandaag (met Tessel) op weg met Shadow reden we haar route keuzes, zonder de kortste terug wegen in te slaan. De eerste paar ritten gaven we teugel mee, omdat ze moest wennen aan ons/rijhalster/lange teugel, en we haar ook wilden steunen in haar eigen voorkeuren. "goed zo, ga die richting maar op". Nu zijn we op het punt dat we geen richting meer aangeven, tenzij we willen bepalen waar ze heen gaat. En zo wordt rijden zoals ik graag wil, me laten verrassen door Shadows keuzes. De route van vandaag hadden we dus echt niet uitgezet.

Doorgaans zie ik haar wil nog veel te weinig. Daarom stuurde ik haar naar een plek met open kuilgras. Waaraan ze even ging knabbelen. Wel heerlijk dat ze ook snel weer óp komt als ik dit vraag. Alles dus in balans, als we het grazen op verzoek nog niet meester waren, zoals de eerste wandelingen samen, dan had ik dit niet gedaan.

Verderop rook ze weer zoiets, een bedrijf dat van alles composteert. En het verbaasde me dat ze daar heen stapte, van de weg af, een keienpad over die ze normaal mijdt als de pest. Ze loopt liever over asfalt als over gras, laat staan losse keien. Ze onderzocht de hopen, vond het niet eetbaar en liep terug naar de weg.

Meegaan met haar gaat vanuit het zadel nog minder goed, dan wandelend ernaast. Haar is immers altijd geleerd eigen initiatieven te vergeten en het weer vrij geven daarvan heeft tijd nodig. Wandelend bijvoorbeeld ruikt ze wel aan mest, onder zadel niet. Zelfs al geef ik hoo of stop, dan nog doet ze dit niet ... nog niet
Aan de andere kant maak ik weer "fouten", bijvoorbeeld de vorige keer waren we een hoge heuvel op gestapt en daar had ze een graas reflex. Dit verbied ik haar dan, en gefocust op de aftocht, stuurde ik haar weer naar beneden. Achteraf besefte ik dat ik rust had moeten nemen, om haar hoge-heuvel-gevoel de tijd te geven die 't nodig had.
Zo experimenteer ik, in het werkzaam krijgen van going with. Niet alleen om haar motivatie voor MIJN dingen te vergroten, maar vooral om haar, haar eigen leven terug te geven, gemotiveerd om HAAR eigen dingen te doen, op de manier zoals ze zelf wil. En vandaar begint een natuurlijke training. Zowel bij dieren als bij mensen vindt de beste ontwikkeling plaats als er de vrijheid is om eigen dingen te doen en te onderzoeken. Alhoewel ... sommigen zich graag laten leiden en meestromen met het aanbod van anderen. Bij een enkel paard zal dat ook wel zo zijn. Voor velen is dat het ideale paard, ik hoop er niet op te rijden

Michiel

Isabel van der Made schreef op donderdag 13 oktober 2005, 21:40:


nu ja een touwtje is altijd makkelijk igv bv slagaderlijke bloeding maar nee dit was niet helemaal wat ik bedoelde. Ik ben wel eens getuige geweest van een paard dat door het prikkeldraad ging (al heel lang geleden ,nog geen mobieltjes) en in paniek was de veearts nog lang niet in zicht en voor het dier beter dat het rustiger kon worden dan is een praam, snel gemaakt van aha dat touwtje plus redelijke tak , best wel een uitkomst .

Ina

epona schreef op donderdag 13 oktober 2005, 21:33:


Dus?!


én je een praam bij de hand hebt.

Correct en punt.


Om het met een praam te vergelijken gaat míj al te ver en komt op conto van Níck.
Kijk, dat je in een noodsituatie (en da's dus niet de smid of veearts voor een spuitje; is opvoeding) naar een praam-middel valt binnen het bestek van het doel dat het middel heiligt. In zo'n noodsituatie kun je ook een eenvoudig touw, je broekriem, stropdas of wat ook gebruiken. Zelfs een beschadigde bovenlip is dan niet relevant en evenmin of het paard daarna wéken geen hand richting bovenlip wil hebben.
Vergelijk het met een bang, stakend paard op een spoorwegovergang met een naderende trein in je blikveld: wát je ook doet om het beest van de rails te krijgen is goed. Heeft niets van doen met hoe je normaal met je paard omgaat.
De Stableizer echter is inderdaad bedoeld als 'hulp'middel vergelijkbaar met 'hulp'teugels. Dwang als crux: ¡Jék!

Michiel schreef op donderdag 13 oktober 2005, 21:44:


Michiel, koop een hengst. Het ideale paard voor jou en het geeft je zeker ook ráp een andere kijk op het citaat

Ik zie de samenwerking heel anders: ik ben slimmer en heb door mijn hogere blikveld ook letterlijk meer overzicht. Zij/hij kan verder al het andere beter. Ik ben dus de leider en zij/hij de uitvoerende.
De crux hierbij is jouw paard te laten wíllen wat jij wil.

Denk hierbij aan het voorbeeld van een roofvogel of windhond. Ik heb met bieden veel 'gewerkt' en er een rijk gevulde dis door gehad. Waarom zouden zo'n hond of letterlijk vogelvrije vogel die beiden hierbij bewijzen voor meer dan alleen zichzelf te kunnen zorgen uit vrije wil naar míj 'luisteren'? Bij de vogel kun je met conditionering nog een eind komen, maar niet helemaal en bij een oosterse windhond helemaal niet zelfs.
Ook hierbij draait het om aantonen dat het in het belang van het dier is; dat het wíl.

Alle mooie verhalen ten spijt: uiteindelijk heb ik het paard voor míjn lol. Ik wil ermee rijden. Van dat rijden graag uitsluitend geníeten en daar hoort voor mij dierenwelzijn bij. Blijft dat het paard er voor mij is en niet andersom. Ik wil dus niet wat het paard wil maar dat het paard míjn wil ook wil.

Hallo allemaal,

Mag ik jullie even in't kort mijn verhaal vertellen?
Eind juni 2005 kreeg ik een bericht van een ex-leerling (ik geef wiskunde en informatica in de middelbare school) van mij. Hij doet jumpings en heeft heel wat paarden. Nu bleek één van zijn paarden hko.htm">hoefkatrolontsteking te hebben, en ze hadden alles geprobeerd en kregen hem niet genezen. Hij vroeg of ik het paard misschien wou hebben, een ruin van 8 jaar, superlief en -braaf. Hij wist nl. dat ik een ouder paard zocht om bij mijn 2 veulens te zetten en waar ik nog wel wat op kon rijden. Ik zou inderdaad nog op Upignac kunnen rijden, maar geen wedstrijden of sport natuurlijk (maar dat was mijn bedoeling zowiezo niet). Toen ik naar Upignac ging kijken mankte hij niet zo fel. Sinds hij bij ons hier in de wei stond, leek het zelfs alsof hij niet meer mankte. Geregeld (om de 1 à 2 weken) bereed ik hem. Zo ook gisteren... ik heb een half uurtje met hem gereden, in de wei, vooral stap en +/- 5 ronden in draf (geen galop dus). Alles was OK. Tot vandaag... hij heeft de hele dag keihard gemankt... Het is echt zo erg om aan te zien! Hij eet wel nog goed hoor, maar hij heeft veel pijn. Dat heeft hij bij mijn voorbije rijlessen nog niet gehad. Ik heb gebeld naar de vorige eigenaar en hij zei dat Upignac dat bij hem ook al gehad heeft, zo erg zelfs dat hij zijn stal toen niet meer uit kon stappen.
Ik moet je wel nog vertellen dat ik Upignac nooit op stal zet. Hij loopt vrij in de wei rond, met 2 andere paarden, en ze hebben een in-en-uitloopstal. Ze kunnen dus doen en laten wat ze willen...

Maarja, natuurlijk kwam ik hier op deze site terecht (ik ben hier nog geweest toen ik besloot dat ik voor Upignac zou zorgen)...
Ik wil het misschien gaan proberen met natuurlijk bekappen...
Maar zijn er hoefsmids in België die dat doen? Belgisch Limburg? En hoeveel kost die manier van bekappen gemiddeld per paard??

Andere hulp/informatie is natuurlijk altijd welkom!!!

Groetjes...
Eva

Huertecilla schreef op donderdag 13 oktober 2005, 21:53:


s even kijken of t lukt!HORSE-SENSE Newsletter Archives
Daar staat een commentaartje ,over dit grijselijk ding!
groet trudy