Nu alweer 4 maanden geleden is mijn lieve hengst Draupnir gestorven.
15 jaar hebben we met elkaar kunnen leren lezen en schrijven, en de hele ontwikkeling van "traditioneel" ponniepesten naar wetenschap en operant conditioneren en daarmee elkaar echt leren cognitief begrijpen doorgemaakt. Stapje voor stapje leren lopen ook, want hij was wel een uitzonderlijk snelle tölter, vooral op de lange afstand, maar vanzelf ging dat niet. Eerst moest er moeizaam leren gedraafd te worden voor we ook maar aan tölt konden dénken. Echt, ik idealiseer mijn oude vriend niet. Maar op den duur dus, was een half woord genoeg...
Als je zo lang zo intensief met iets of iemand bezig bent en dat is opeens zomaar weg, valt er een gat. Volgens biologen is die "hechting" zelfs te berekenen, want is gecorrelleerd aan de
investering die jij zelf in het andere, de ander, gedaan hebt! In andere woorden betekent het, dat er een stuk je van jezelf ongedaan is en dát is zo naar en akelig om mee te maken. Quisque sibi proximus.
Het blijkt nu dat een aantal pn-schrijvers daar toch wel heel verschillend mee omgaan. Voor mij is dood gewoon dood en niets meer, Draupnir had een fijn leven achter de rug, is zover dat mogeljk is waardig vertrokken, en ik vond het vooral erg zielig voor mezelf.
Omdat ik een opvolger moest gaan zoeken en wist dat dat niet zou meevallen (en inderdaad: 3 maanden half Europa voor afgezocht). Dat is ook maar net aan gelukt - net aan is echter genoeg! Dat zoveel mensen mij daar bij hebben willen helpen is héél fijn geweest
Nu woont Dyggur hier alweer een maand, was bij aankomst zo groen als het gras van de wei in the middle of nowhere waar hij opgroeide... en de basis van begrip maar ook wederzijdse genegenheid is nu al gelegd. Hij is hier een beetje gewend geraakt én we kunnen al, ijzerloos uiteraard
, samen op pad en verder leren. Het is fijn weer beneusd te worden door een ongeduldje die verder wil.
Een bij-effect is dat mijn zelfvertrouwen enorm toegenomen is. Ik kan en weet dus tóch wel wat, want 10 jaar lang wordt in toenemende mate tegen je gezegd: "...maar dat is Drop en zó een hengst vindt je nooit weer". Dyggur weet echter zelfs niet niet eens wat een bit is! Die hele ontwikkeling hoeven we niet te herhalen.
Voor Michiel die typte (
Nr:33601 ): "Het was ons leasepaard hé, en de staleigenaar gaat nu een nieuw paard voor ons kopen. Zo gaat dat.", heb ik toch wel een vraag over...
Ik snap je positieve insteek op het overlijden van jullie paard wel denk ik. Ik probeer dat ook te hebben. Maar je onverschilligheid ten opzichte van welk paard er nu gekocht gaat worden snap ik niet. Dat mag je me graag uitleggen, want naar mijn idee is het wel heel belangrijk een paard te vinden dat als partner bij je past. Hoe kijken jullie daar tegen aan?
Groeten, Egon
Warboel
