Cassandra Berg schreef op donderdag 26 januari 2006, 10:48:
> Waar ligt de grens bj NH?
> Het is ooit begonnen met hoefijzerloos en dekenloos en een
> andere manier van trainen. Maar nu zie je het doorslaan.
Wat slaat er dan door?
> Ik rijd weer met bit. Simpelweg omdat het zonder niet meer
> gaat. Is dat slecht voor mijn paard?
Ja. Slecht voor jullie beiden eigenlijk nmm.
Denk je niet dat het zinniger is je af te vragen WAAROM het niet gaat?
Waarom gaat het mét bit dan "beter", denk je?
Ik denk dat je erg moet oppassen niet in dezelfde valkuil te trappen die bij het al dan niet beslaan zo voor de hand ligt: resultaten met oorzaken verwisselen.
Het is, wetenschappelijk ondersteund, overduidelijk dat een bit communicatief geen meerwaarde heeft doch slechts nadelen, zowel fysiek als psychisch.
> Ze hapt het zelf op uit mijn hand. Ik rijd met een trensbit en
> een hoofdstel zonder neusriem en sperriem. Onderweg graast ze
> rustig met het bit in haar mond als ze de kans krijgt.
> Bovendien vind ik een touwhalster erg scherp. Kan meer zeer
> doen dan een bit.
Daar geloof ik niets van bij gelijke krachtuitoefening. Kwestie van uitgeoefende kracht per oppervlakte eenheid berekenen. Gewoon middelbare school natuurkunde.
> Ik heb altijd een zweep bij me. Reuze handig voor opdringerige
> honden. Ook reuze handig als mijn korfbeugel van mijn voet
> schiet. Daar kan je namelijk niet zomaar je voet in steken. Ik
> vis hem op met de zweep en wurm hem weer aan mijn voet. En ja,
> af en toe krijgt ze er ook een tikje mee op haar bil als ze
> niet luistert. Aah, verschrikkelijk, dierenmishandeling? Nee,
> waarschijnlijk heeft het net zo een inpact als even been geven.
> Vinden ze ook niet prettig.
> Nogmaals, waar ligt de grens. Als het erop aankomt heeft een
> paard meer last van de ruiter op zijn rug dan van een bit in
> zijn mond. Moeten we foto's van een paard met ruiter erop dan
> ook gaan verbieden?
Het bitgebruik overtuigd afschaffen gaat denk ik samen met het begrijpen van communicatie- en leerprincipes. Of dat "NH" heet zal me worst zijn.
Ik heb de laatste jaren veel nagedacht over de succesjes van bijv.
Parelli en met name de clickeraars. Waar het goed gaat hebben de verschillende benaderingen één ding gemeen: de mensen (niet de paarden) wordt geleerd! Geleerd goed te timen, geleerd van te voren te bedenken wat je hoe wilt bereiken. Geleerd dat respons op impuls volgt, niet omgekeerd. Geleerd duidelijk te zijn en consequent. Zelfs, af en toe, geleerd te begrijpen.
Als iets "niet goed gaat" ligt dat vrijwel altijd aan de mens die het "niet goed doet".
Er was, meen ik, nog een berichtje van iemand waarin iets als "ik rijd weer met bit want IK kan het niet anders". Ik kan het zo gauw niet meer terugvinden, maar de conclusie wordt door die persoon juist gelegd met "IK kan het niet"... feitelijk moeten we dáár op verder want waarom kan ik het dan wel, en dan nog wel (eigen keus hoor) met die "échte hengsten" waar velen ook al zoveel vooroordelen tegen koesteren? Algemener: waarom leren velen dat dan wel als ze de beginnersonderdelen van de
Parellicursus volgen? Hoe simpel is het niet via clickeren verbale cues al HO, STAPPEN, DRAF, LINKS en RECHTS, etc. aan te leren? Het één sluit het ander niet uit - maak het je paard vooral zo makkelijk en leuk mogelijk.
Groeten, Egon
Warboel
