van lennep schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:29:


Esther,
Wat een verschrikkelijk moeilijk onderwerp.......
Je doet me weer denken aan vijf jaar geleden, toen Indy zo verschrikkelijk kreupel getrapt was door een ander paard. Ik heb mij toen ook in allerlei bochten gewrongen, mijn bankrekening geplunderd en weet ik het wat niet allemaal gedaan. Toen kreeg ik midden in de nacht een telefoontje: je moet komen, ik denk dat ze dood gaat. Ik erheen, trof een doodziek paard aan dat kwijlend stond te zwalken van de pijn en dof kreunde. Ik heb toen haar hoofd vastgepakt en in haar ogen gekeken. Ik zag zo verschrikkelijk veel pijn en ellende, ze drukt haar neus in mijn gezicht en probeerde haar hoofd onder mijn trui te stoppen. Ze wilde bij me blijven, maar ze gaf ook aan dat ze eigenlijk niet meer kon. Haar blik was leeg, haar ogen gebroken. Toen heb ik de dierenarts gebeld met het verzoek haar af in te laten slapen. De dierenarts weigerde echter haar al te laten inslapen. Hij wilde het met zware pijnstillers proberen, zodat ze kon liggen en eindelijk uitrusten en dan de fysiotherapeut erbij. Volgens hem maakte ze 50% kans, als ze eenmaal wat uitgerust was en had geslapen zou ze de wereld met heel andere ogen bekijken. En dat was ook zo. Ze kreeg een enorme wil te leven en werkte aan elke behandeling geduldig mee. Had ik een andere dierenarts gehad die mijn verzoek in gewilligd had, dan had ik ook vrede gehad met mijn beslissing, Indy had mij immers duidelijk laten zien wat zij wilde, en dat was haar loslaten. De dierenarts kon haar echter met zijn pijnstillers weer zover kracht geven dat ze door wilde gaan.

Ik heb me die twee maanden daarna dat Indy behandeld werd vaak afgevraagd, mag ik dat wel doen, haar koste wat het kost bij me houden met behulp van zware medicijnen, ben ik egoistisch, voor wie doe ik het eigenlijk, moet ik haar niet uit haar lijden verlossen? Het gestrompel was zo erg om te zien. De gemakkelijkste weg was haar te laten inslapen, dan zou ik haar lijdensweg niet mee hoeven maken. Maar dan zou het mijn eigen egoistische keus zijn, want Indy wilde verder leven. Dat stond gelijk aan verraad! Ik heb er veel met mijn vriend over gesproken, hij is absoluut geen paardemens, pas door mij is hij er mee in aanraking gekomen. Hij zei tegen mij dat ik moest doen wat mijn hart mij ingaf, Indy en ik stonden zo dicht bijelkaar, Indy zou mij wel vertellen wat zij wilde, hij kon en wilde daar niet over oordelen.

Ik kan me heel goed jouw dilemma voorstellen: Je wilt niet dat een paard pijn lijdt of een leven moet leiden dat eigenlijk niet paardwaardig is. Maar wanneer moet je de knoop doorhakken en zeggen: "Het was genoeg, het kan niet meer". Als je er alles aan gedaan hebt en je paard geeft op een gegeven moment aan dat het niet meer hoeft, dan kun je je paard ook met een gerust hart loslaten en in laten slapen. Ik persoonlijk zou Maike nog even haar gang laten gaan, kijk of ze nog plezier heeft in kleine dingen. Waarom zou je het haar niet naar de zin maken als je de tijd en de middelen hebt. Je voelt het op een gegeven moment als het niet meer gaat en Maike het echt niet meer ziet zitten.

Een langer verhaal dan de bedoeling was.....
Beste Esther, sterkte, ik heb ontzettend veel begrip voor jouw situatie.
Monique

Na de vele discussies die we al gevoerd hebben en mijn voornemen om ooit te gaan bemesten met ongeraffineerd zeezout , heb ik, denk ik, aardig nieuws.
Er is in Nederland een firma die een soortgelijk product (en ik schrijf het maar even in mijn eigen woorden), "ingedikt zeewater" op de markt brengt.
(ik heb de link bij voeding op de linkpage gezet.)
Met deze mensen heb ik afgesproken hun product dit jaar te gaan testen op mijn weitjes.
Het vloeibare product bevat 90 mineralen en sporenelementen in de verhouding zoals ze in de zee te vinden zijn en zoals ze volgens mij in de oer/oer/oertijd op het land voorkwamen.
Ik loop hier al een aantal jaren over te denken omdat ik verwacht dat uitspoeling van mineralen in de topbouwvoor zeer aannemelijk is.
Een landbouwer keert nl elk jaar met de ploeg alleen de bovenste dertig cm van zijn grond en is bijna niet meer in staat met welke bemesting dan ook om alle opgebruikte/uitgespoelde mineralen en spoorelementen weer terug in de bodem te brengen.
Dit spul zou dus de mineralenbalans in de grond in optima forma moeten brengen.
Het bedrijf en ik mailen nog wat heen en weer om de beste controlemethode te bedenken, maar misschien weten we aan t eind van het jaar of we DE manier om je paard gras met een volkomen natuurlijk mineralenverhouding te voeren gevonden hebben.

Goede raad is welkom!

Piet

van lennep schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:29:


Pfoe. Daar kun je niet zomaar even inhoudelijk op reageren. Hoe Maike precies in elkaar zit is van een afstand niet te zien.

Wel lijkt me alsof jullie elkaar in een soort gevangenschap houden. Een patstelling die eigenlijk voor niemand goed is. Niet voor Maike, zeker niet voor het veulen en niet voor jullie.

Is er geen mogelijkheid Maike (desnoods tijdelijk) ergens anders te brengen? Ik heb een oude seme fjord die op haar oorspronkelijke plaats absoluut geen leven meer had (lag helemaal open!) en hier nergens last van heeft. Zij mag van haar baasjes hier haar oude dag slijten en dat gaat hartstikke goed.
En dan voor het veulen een geschikter vriendje zoeken (desnoods een vrolijk ponietje).

Ik kan het van hieruit niet beoordelen natuurlijk, maar persoonlijk denk ik dat het voor mij vrij duidelijk zal zijn of een paard aan zijn einde toe is of niet. Zolang je er nog zo over twijfelt is het in mijn optiek waarschijnlijk nog niet het geval. (Al bestaan er natuulijk nogal uiteenlopende ideeën over wanneer het einde van een paardenleven aan de orde is en waarom....)

Het lijkt me dat actie in jullie situatie nodig is, maar welke precies is de vraag.

Marjolijn

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 27 januari 2006, 11:53:


Hoi Els, haha... dus zo vreemd is het kennelijk niet. De man (inmiddels gepensioneerd) waar ik het over had is al vanuit z'n jeugd een trainer van o.a. Politiehonden. Hij heeft al heel wat honden met certificaten gehad. Heb hem vorig jaar nog gesproken en behalve honden hebben ze nu zelfs ook katten. Hij vind paarden nog steeds prachtige dieren Hij was weliswaar slachter van beroep maar had altijd tegenzin om een paard 'te doen'....
De andere vriend, ook slager, is nog vrij jong en geeft ontzettend veel om dieren.
Rijd zelfs, als hij tijd heeft, ook paard. Gaat daar ook op heel natuurlijke wijze en ontspannen mee om. Behalve zijn liefde voor paarden, heeft ook hij honden en katten...
Bij beide personen kan ik ook duidelijk merken dat verschillende diersoorten stapeldol op hun zijn... Het heeft dus niets met het beroep te maken.
Ik denk, als ze aan het 'werk' zijn, dat ze hun gedachten uit kunnen schakelen en afstand nemen. Hetzelfde wat Frans en Ilona doen met die kadaverhoeven schoon spuiten voor in de vriezer verdwijnen voor de nieuwe lichting cursisten.

Verder zou ik niet mijjn eigen dieren op kunnen eten... Struisvogelpolitiek )
Maar ik heb er geen moeite mee, dat als b.v. een kipje (die zolang als ze leeft, hier vrij en blij rond heeft gelopen), ziek wordt... om die de nek om te draaien. En dat is niet leuk, maar beter als zo'n diertje laten lijden... Daarom doe ik dat.
Een hoop mensen die nooit in aanraking komen met verschillende dieren kunnen dat niet begrijpen. Soms raken mensen wel erg ver van de natuur af en kennen alleen de supermarkt kipfilet etc.etc. Ik heb weleens mensen gesproken die dachten dat koeien ALTIJD (zomaar!) melk gaven En mensen die hier op de boerderij kwamen met een klein meisje... wat nog nooit van haar leven op gras had gelopen!! Het kind vond gras ENG! Echt.....

Groetjes
Wil

Spirit schreef op vrijdag 27 januari 2006, 9:28:

Een varkensfluisteraar..... daar moet ik wel een beetje om lachen. Nu klink je net als de mensen die mij een paardenfluisteraar noemen!

Maar verder kan ik alleen maar heel hard huilen, want ja, zo is het maar net. Ik heb 2 van die dikke diertjes wandelen hier en reken maar dat ze nog een stuk leuker, intelligenter en gevoeliger zijn zelfs. Het is ronduit onacceptabel verschrikkelijk wat er in de bioindustrie allemaal gebeurt.

En iedereen moet zich realiseren dat je daar medeverantwoordelijk voor bent, iedere keer dat je zo'n aanbieding bioindustrievlees bij de plaatstelijke supermarkt of slager in je mandje flikkert.
En maar tuttelen met de paardjes.....

Alweer een zijstraat. Maar hoe belangrijk ook...

Frans Veldman schreef op vrijdag 27 januari 2006, 12:53:


Haha... ik laat ook weleens kipjes, vooral Cochins, eitjes uitbroeden omdat mensen ze graag willen hebben... Cochins zijn kampioen broedmachine's hoor! Zelfs NU is er weer 1 broeds!
Ik heb dat heel mooi opgelost! Ik zeg altijd: prima... je kunt kuikens krijgen... zoveel als maar mogelijk is. Maar: je neemt ze ALLEMAAL!
Dus ook de haantjes! Tot nu toe werkt dat prima )
Dus Frans... ofwel dagelijks eitjes weghalen.... of haantjes weggeven?

Groet,
Wil

Wil schreef op vrijdag 27 januari 2006, 14:53:


En mijn nichtjes waren stomverbaasd dat worteltjes uit de grond kwamen.... Die zaten toch in een potje?

Groet, Els

Spirithorses schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:32:


Pien toch!!!!

)

Frans Veldman schreef op vrijdag 27 januari 2006, 14:17:


Nou, IK ben het in ieder geval HELEMAAL met jou eens.

Wil.

van lennep schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:29:


Dag Esther, zoals je wel weet (nog bedankt voor je kaart!) hebben wij de afgelopen maandag een rottijd gehad en weinig tijd om Forumberichten te plaatsen.
Ik heb echter wel alles meegelezen en zo ook jou berichten. Kan me heel goed voorstellen dat jullie het daar over gehad hebben... Maike, met alle problemen, is inmiddels een groot deel van jullie leven geworden....
Je weet dat ik op de achtergrond nog steeds druk bezig ben met NAET/JMT behandelingen voor paarden en inmiddels is het buisje met de zuivere Culloide Robertii in Nederland en in ons bezig. Chaser zal hier zeer binnenkort mee behandeld gaan worden.
Dit terzijde...
Uiteraard heb ik begrip voor jullie situatie. Je bent hier al heel veel jaren mee bezig en zoals je zelf schrijft, ziet het er niet naar uit dat het veel beter met Maike gaat.

Ik heb een ander voorstel voor je. Els schreef: kun je hem niet eens in een andere omgeving zetten? En dat heeft mij weer aan het denken gezet.
Wij willen Maike en jullie graag helpen. Dus......

Je kunt, als je dit tenminste ziet zitten, Maike bij mij en natuurlijk Ome Chaser neerzetten. Ik hoef je niet te vertellen hoe ik voer, paarden hou en/of bekap...
(rasp.... ben nog steeds niet dapper met een renetmes )
Dat is precies hetzelfde als wat deze website uitdraagt.
En precies hetzelfde als waar jij nu mee bezig bent.
Heb zojuist tel. contact met Moira gehad. Zij komt toch a.s. donderdag hierheen voor Chaser en mijzelf... Ze wil heel graag ook naar Maike kijken en eens zien of zij het e.e.a. kan verbeteren. Voor Maike is het (nood)zaak om op een eerlijke wijze te bekijken of we uberhaupt dingen kunnen verbeteren en zo ja... wat dan de verwachtingen en levenskwaliteit uiteindelijk zullen worden. We kunnen dus niets garanderen of beloven, het is ook niet de bedoeling dat we eindeloos gaan proberen, juist niet. Gewoon een frisse, onafhankelijke, maar ook nuchtere kijk op Maike.

Voor jou: jij kunt, samen met Erik, even afstand nemen van alle problemen en Maike gewoon tijdelijk hier neerzetten. Komt tijd... komt raad.

Voor mij: haha... nog meer werk..... en mijn zweet is net opgedroogd omdat er 1 groot nadeel aan Natuurlijk Bekappen is )) DIE HOEVEN WORDEN KEIHARD!

Esther, als je belangstelling hebt hoor ik het wel. De details kunnen we wel met de foon bespreken....

Sterkte!

Wil.

Wil schreef op vrijdag 27 januari 2006, 15:13:


Huh??? Ik had toch helemaal niet geknipt? Nu lijkt het alsof ik het met Esther eens ben.... Maar de reactie was bedoeld voor het bericht van Frans! Bij deze rechtgezet.
Wil.

Piet schreef op vrijdag 27 januari 2006, 14:35:


Ben je niet bang dat het gras uitdroogt? (dat doen zouten toch?)

Cassandra

Wil schreef op vrijdag 27 januari 2006, 15:46:


Wauw Wil, geweldig van je!!!

Is er iets met jouw eigen paarden waardoor het de afgelopen maand(ag) rot was? Als je het niet wilt vertellen hoeft dat natuurlijk niet..

Ilona
--
let's keep on moving naturally!