jose schreef op donderdag 23 februari 2006, 17:23:
> Het gaat niet om het
> nageven op het bit, het gaat om het aannemen van het bit, het
> contact zoeken met de hand en dat contact ook blijven zoeken.
Sorry hoor maar dat is geneuzel met woorden. 'Contact blijven zoeken' is hetzelfde als aanleuning hetzelfde als het grensgebied tussen trekken door de ruiter en duwen door het paard.
Als de ruiter niet tegenhoudt waar 'zoekt' het paard dan contact mee?
Als de ruiter niet trek, waar 'geeft' het paard dan op na?
Het grote probleem met gesprekken met dressuurruiters is dat deze met een fraai geoefend en gerepeteerd verhaal komen dat alleraardigst klinkt doch vol-le-dig dan de werkelijkheid los staat.
Bijvoorbeeld:
Dressuur: 'Kort bijzetten' zodat hij zich onspant.
Ik: Aansnoeren tot hij opgeeft.
Ook de dwaalgesprekken over 'ondersteunen met het bit' en 'ontspannen van de onderkaak'. Heeft gewoon geen zin.
Een simpel gegeven is: met teugel'contact' op een bit rijden = rijden gebaseerd op dwang door pijn.
Dit is tegengesteld met ontspannen.
Een paard laten berusten in dwang is exact hetzelfde als het sacking-out, jouw wil afdwíngen door ultieme opgave.
Dat is tegengesteld met een meedenkend paard.
Terug naar de topicstarter; bezoek
http://nicholnl.wcp.muohio.edu/dingosbreakfastclub/BioMech/BioMechRide1.htmleens.
Daar wordt alles omtrent onder meer de bovenlijn goed uitgelegd.
Ik rij zelf met de voorkant helemaal los.
Hieronder twee fotos van een routinerit; kleine twee uur in gemiddeld draf door de campo.
De eerste foto is na 15 km. in draf op een basaltsplitpad; rechtuit horizontaal. Als je goed kijkt zie je halsring los hangen, camera in de rechterhand en leidstok in de linker. Oh en ik kijk op het schermpje, mijn paard naar de weg

De tweede foto is 2 km. verderop op een stukje vrij steil omlaag ook in draf.
Ik leg alleen de kuiten wat aan; de rest heb ik los.
http://www.mijnalbum.nl/Foto=IB48L4HAhttp://www.mijnalbum.nl/Foto=JXYASZDFDat is ontspannen, dat is aan de hulpen, dat is weerstandsloos nageeflijk, dat is samenwerking, daar ligt dresseren aan ten grondslag. Beter? Natuurlijk vind ík van wel; anders deed ik het anders, doch voor een ander wellicht niet. Is niet relevant eigenlijk.
Het maakt wel dat ik niet met klassieke dressuur-ruiters kan praten omdat we niet hetzelfde referentiekader hebben; bij dezelfde woorden een heel ander plaatje hebben.
We streven niet eens hetzelfde na:
- ik streef een paard dat wíl luisteren na; de dressurruiter een paard dat luistert.
- ik wil een paard dat alle nieuwe situaties aankan omdat het een basis van begrip heeft en meedenkt; de dressuurruiter een paard dat perfect geautomatiseerd een nauwkeurig beschreven kunstje doet.
Weer terug naar de topicstartster: wat wíl je eigenlijkmet je paard? Dat is de eerste vraag. Dan weet je hoe je welk begrip moet invullen.
HC