e m kraak schreef op donderdag 9 maart 2006, 0:51:


OK, hier moeten we verder over doordenken hoe dat dan precies moet. Want hoe simpeler hoe beter denk ik, toch zeker om te beginnen.
Begin ik lukraak te filmen en zet ik korte filmpjes hier neer ter beoordeling van het op dat moment vertoonde gedrag? bv. Mijn paard en ik benaderen iets engs: hoe gaan we ermee om, hoe lang duurt het eer ze niet meer bang is?(Zal ik eerst nog moeten uitvissen hoe dat gaat: filmpjes plaatsen)
Of geef je een specifieke opdracht (bv. paard in vrijheid ergens over laten springen), ik werk eraan, toon een filmpje van het resultaat en beschrijf wat ik gedaan heb om dit gedrag te bekomen? Dan zal ik bij sommige opdrachten wellicht moeten antwoorden dat het mij momenteel nog aan kennis ontbreekt om die opdracht binnen het jaar te kunnen uitvoeren. Misschien kunnen anderen hier dan juist via het forum mee helpen, wie weet.
Of gewoon schriftelijke beschrijving van een bepaald aangeleerd gedrag (bv. cirkels rond mij lopen) en hoe ik dit aangeleerd heb stap voor stap?
Je zou ook kunnen vergelijken hoe verschillende mensen een zelfde opdrachtje aanpakken (clickeren, parelli, 'normale' dressuur). Misschien kan je ook beoordelen wat de paarden van die verschillende benaderingen vinden (dan zou je om goed te zijn eigenlijk ook de paarden moeten uitwisselen)?
Het lijkt mij dus moeilijk (maar vast niet onmogelijk) om iets te vinden dat simpel genoeg is, waar niet al te veel 'confounding factors' meespelen.
Wat denk je?

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

Karen schreef op donderdag 9 maart 2006, 13:57:


Neee, geen trekpaard al vind ik het prachtige imposante paarden.

Ik heb een grote Haflinger 1.57 groot (Diesel), ouderwetsig fors gebouwd, was altijd een koetspaard, is nu onder het zadel. En een Haflingerkruising met iets Norikers denken wij (Fanny, 1.54) en dat is die die zo'n last van haar spieren gehad heeft toen ze pas bij ons was, zij was in slechte conditie , kwam uit een paardenmelkerij waar ze letterlijk leeggezogen was (5 veulens in 6 jaar tijd) en onder de eczeem zat van al het prefab voer. Dan hebben wij een Hobbitponnie, Izzy, een kleine Fjord met lange manen van 1.34 waar ook ooit een Ijslander doorheen gekruist is.

Maar al deze paarden zijn van die supertemperamentvolle stoomwalspaarden, die doen niet onder voor de volbloeden.
Dat was nou juist lange tijd 'het probleem'; Ze wilden mee met de renbeesten en gaven veel teveel energie weg en dat gaf problemen in de spieren.

Inmiddels speelt dit niet meer (hadden wij niet verwacht), maar nu ze allemaal in goede conditie zijn gekomen lopen ze net zo goed de langere afstanden als de volbloeden en warmbloeden, zij het dat het verstandiger blijft hun iets meer rustmomenten te geven, niet dat ze het niet kunnen, maar om ze tegen zichzelf te beschermen.

Verder nog quarters een arabier en een bulldog - appaloosa dus.
Mijn grootste paard is Diesel, (ik vind 1.57 echt zo'n max, daarboven zijn het reuzen in mijn ogen) de rest is allemaal kleiner.
Bombita de appie is zelfs maar 1.47 ongeveer, maar zo breed gespierd als ze hoog is.

Groet, Pien

e m kraak schreef op dinsdag 7 maart 2006, 2:54:

Vanmiddag naar t land gegaan en ik dacht ::laat ik de zweep maar eens uit de mottenballen halen!
Toen ik Vera net had ,was ze als de dood voor de longeerzweep.
Heb toen(4 jaar geleden)haar zweepmak gemaakt ,door haar heel zachtjes aan te raken met t ding en in t begin stond ze spontaan te zweten van angst.
Na een paar dagen kon ik de zweep over haar rug en al aaiend haar benen enz zonder al te veel stress.
T longeren(meer spielerij)deed ik toen toch al los met een lijn in mijn hand dus hij ging in de mottenballen.
Nu heb ik voor t eerst op deze site vol bewondering gezien hoe frans t klappen van de zweep over t hoofd en op de grond slaan hanteerde.,maar ik heb t nooit nagedaan..
Vandaag dus! heb vera een lange lijn ,losjes om de hals gedaan en ik vond t heel opmerkelijk,dat de angst bij t zien alleen al ,volkomen verdwenen was.
En nu tot mijn grote vreugde kon ik de zweep net als in t filmpje!! over haar hoofd en naast haar flink op de grond klappen.
ze bleef rustig staan en geen enkele schrikreactie.
Nou is t een pittige tante ,dus t feit dat er zon grote vertrouwen in mij is ,ben ik enorm blij om .
Dit is voor mij althans al een teken ,dat ook al doe je niet veel met je paard,zoals in mijn geval ,er toch een enorm leerproces doorgaat.
Hier was verder dus geen oefening voor nodig.
groet trudy
ps vera is een merrie ,dus ik zal opletten met al deze oefeningen waarin haar sensualiteit zich gaat uiten