Geertje schreef op zondag 9 april 2006, 9:32:


Hallo, Geertje!
Mijn paard is met 3 maand bij de moeder weggehaald. De fokker was al een tijdje bezig zijn merrie weer te laten dekken, maar dat liep niet volgens plan. De merrie werd maar niet hengstig en schopte elke hengst van zich af. Ik was er zat van dat mijn veulen bijna elke week weer niet al te zachtzinnig in een trailer gepropt werd en alweer bij andere mensen moest staan (veelal met verschrikkelijk smerige stallen) omdat haar moeder gedekt moest worden. Daar was niet over te praten met hem, de moeder kostte alleen maar geld nu, ik was een zeurpiet, daarom moest mijn veulen maar afgespeend worden. Met drie maand ging haar moeder dus weg, discussie gesloten.
Ik ben van mening dat mijn paard (ze is bijna 9 jaar oud nu) daar psychische schade van overgehouden heeft. Ze kwam vaak op mijn vingers zuigen, toen ze drie was deed ze het nog steeds in situaties die ze geestelijk niet aankon of als ze wat eng vond. Ze plakte altijd heel erg, wilde beslist overal mee naar toe en verstopte zich achter mij, ook nog toen ze te groot geworden was om zich nog achter mij te verstoppen. Ze liep me overal achterna, ik heb het idee dat ik toen een soort van surrogaat moeder geworden ben. Ze probeerde mij vaak na te doen. Raakte ik bijvoorbeeld een bepaalde boom aan, deed zij het ook. Had ik drinken mee, probeerde ze ook uit het glas te drinken. Dat doet ze trouwens nog steeds, zonder te morsen. Voor onderweg heb ik altijd een fles drinken voor ons mee, voor Indy een kopje. Andere paarden benadert ze erg "respectloos", veel te menselijk, ze stapt erop af alsof ze ze een hand wil geven. Ze drukt haar neus tegen de hals en gaat likken. Veel paarden voelen zich daardoor bedreigd en gaan bijten. Ze is als 2 jarige wel samen met andere paarden in een kudde geweest, maar ze was altijd een buitenbeentje en werd weggejaagd. Tegenover mensen gedraagt ze zich altijd erg respectvol en houdt altijd als ik haar roep een meter afstand totdat ik haar uitnodig nog dichter bij te komen. Ze is in de loop der jaren steeds zelfstandiger geworden, maar ze plakt nog erg graag.

Nog even over onze poes: Onze poes is nu bijna drie jaar, we hebben haar gevonden toen ze ongeveer 1,5-2 week oud was, halfverhongerd in het weiland. We moesten haar met de fles grootbrengen en om de twee uur voeren (ook 's nachts). Onze poes kan geen "miauw" zeggen, ze zegt "ma" of een soort van "iep". Ik denk dat het mijn schuld is, als ik haar bijvoorbeeld ging voeren zei ik altijd "Ha, poesje!" tegen haar. De laatste tijd kan ze wel beter met de buitenwereld overweg. Ze liet zich het eerste jaar ontzettend op de kop zitten door andere katten en kwam vaak gerafeld thuis. Nu is ze veel zelfstandiger geworden en mept tenminste terug.
Groeten,
Monique

Ik hoor nu op mijn school ( Doe opleiding paardenhouderij, heel traditioneel allemaal maar daar kijk ik even doorheen ) heel veel over de ziekte Rhino. Op sommige stallen worden paarden 2 keer per jaar ingeent tegen Rhino. Terwijl ze ergens anders er helemaal niks aan doen. Wat doet Rhino nou ook alweer precies? En is het noodzakelijk om je paarden er tegen in te enten of toch niet zo ? Iemand ervaring en/of tips ?

Groetjes, Rowena

jose schreef op maandag 10 april 2006, 9:41:


Zonder nu een oeverloze discussie weer over te willen doen stel ik dat allereerst de voeten optimaal moeten zijn.
Dat kan, dat hebben we in onze macht door 100% goed en regelmatig te bekappen.
Door daar een keer een cursus voor te volgen kun je dat zelf.
Je kunt nog zo'n goede professioneel natuurlijk bekappper hebben, normaal gesproken komt die niet elke week of veertien dagen en dat is zeker bij voeten waaraan van alles mis is gegaan noodzakelijk.
Alles wat je doet aan je paard zonder dat het op gezonde voeten loopt zal een kunstje zijn.
Als bij een huis de fundering niet deugt, kun je in de muren scheuren blijven reparenen tot je een ons weegt, het huis zal nooit stabiel worden.
piet
nah' tuurlijk Natuurlijk