Toch maar weer eens vertellen hoe blij ik ben met Opal's schoenen.
We hebben een winter van hoefzweren en dus nauwelijks rijden achter de rug, en beginnen nu weer een mate van fitheid te krijgen die toelaat om langere tochten te maken.
Nu net terug van een dikke 2 uur over knetterharde grond, met aan de voorhoeven Epics. Haar achterhoeven zijn kleine walsjes, die gaan overal overheen.
Maar ik vond het wel bijzonder om te zien, dat toen ik de schoenen uit deed, de zool er 'anders' uitzag dan voor de rit, compacter. Zo'n tocht met flink doordraven -ze had wat erg veel energie, en liep werkelijk te stampen tijdens de lange stukken draf in hoog tempo- , doet duidelijk zijn werk. Er is uiteraard geen slijtage, Xenophon zou niet tevreden zijn, maar puur door de impact, waren de overtollige gruizelige zoolfibertjes los gaan zitten.
Kleine toevoeging: de zweer-hoef had net de hoek bij de hiel verloren, was afgebroken, omdat daar een barst zat waar de zweer was doorgebroken, en was nu zo ver naar beneden gegroeid dat het af kon breken zonder ook maar enige last te veroorzaken; het ziet er allemaal niet uit, maar de hoef creeert allerlei steungroeisels om goed te kunnen blijven functioneren, vrij bijzonder om te zien.
Als ik dat vergelijk met een aantal foto's die ik vandaag binnen kreeg, van een hoef waar de smid aan had zitten klooien, snijden en plakken, en dus kreupelheid, dan ben ik toch wel erg blij dat ik het bij mijn behoudende aanpak hou, en de hoef zijn eigen weg laat kiezen.
De smid die dat vakwerk had geleverd, is volgens de zender van de foto's een smid met veel ervaring in therapeutisch beslag.
Ik weet niet of mijn verhaal te volgen is zonder illustratie, zal proberen er aan te denken mijn camera morgen mee te nemen.
Isabel
Warboel
