epona schreef op zaterdag 10 juni 2006, 11:20:
> beste HC
> tuurlijk allemaal leuk en je hebt gelijk, maar hoe dan??
Voorbeeld:
Je klimt pas op een paard als je op een houten bok hebt leren afstappen.
Je gaat pas in een zadel als je hebt leren zitten.
Je gaat pas rijden met een paard als jij en hij samen al hebben leren lópen.
De logica die hieraan ten grondslag ligt was ooit gemeengoed. Ooit was het houten oefenpaard normaal, ooit was voltigeren normaal, beiden als voorbereiding.
In Wenen zijn vallessen normaal vóór zelfs maar de eerste rijles en dat betreft nota bene studenten die bij instroom al van een niveau dat 99% ruiters nóóít zal halen.
Het is ook al een héél oude en meermalen herondekte wijsheid dat zelfs de meest vaardige ruite of - instructeur alles wat een paard onder het zadel 'moet' kunnen eerst onbelast wordt aangeleerd.
Ik kreeg vanmorgen een voor mij als leraar onwijs bevredigende mail van een
ruiter die door haar toegenomen vaardigheid een incident oploste en van een onafwendbaar lijkende val een regelrechte succeservaring maakte. Ja, ze reed heel verstandig met een echt goede valhelm op doch door haar vaardigheid had ze deze niet nodig. Ook heeft ze door haar inzicht geen onzekerheid vanwege een 'bijna ongeluk' maar extra zelfvertrouwen door het zelf kunnen oplossen en ombuigen gekregen.
Niemand die beweert dat het vanzelf gaat, want je moet er wel wat voor DOEN: zélf. Ik heb de bovengenomede ruiter een weg laten zien, tips voor de route gegeven, maar het is háár reis, háár investering, háár verdienste, háár winst.
Het hele probleem is haast, haast, haast, naar het doél waarbij de lol van de weg erheen volledig vergeten wordt. Hop met de helicopter naar de top van de Mont Blanc.
Ik rij met vertrouwen
bitloos of optomingsloos en heb dikke lol in het zadel doch loop, oefen en studeer nog steeds meer dan ik rij en ik verwacht dat dit nooit zal veranderen.
HC