De eerste keer ging super! Hij liet alles gebeuren en stapte weg met die dingen met zijn neus bij de grond, alsof hij ze al lopende wilde bekijken/ruiken. Wel vond hij het rondfladderende koordje eng. Daarna is het per keer erger geworden. De derde keer sleurde hij de trailer mee. Het voet neerzetten met de schoen eraan veroorzaakt al spanning, maar het uitdoen na de wandeling betekent ronduit paniek. Ik zorg er al voor dat ik het koordje bevestig als ik de hoef nog in mijn hand heb om te voorkomen dat het tegen zijn andere been aantikt. Het rammelen van dit metaal schrikt hem trouwens ook af.
Los laten staan... dan kom ik niet eens in de buurt met zo'n schoen! Misschien een assistent die hem ruimte geeft om enkele passen weg te stappen...?
Het is puur het moment van zijn voet neerzetten wat hem in paniek doet raken. En helaas staat dat nu op zijn harde schijf!

Christel Provaas schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:41:


Piet kan je misschien een idee geven hoe je dit aan kan pakken.
Hij heeft daar meer ervaring in dan ik.

Isabel

Nils Vellinga schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:00:


??? mag ik dit een heel vreemde vraag vinden ???
Maar....ik zal je antwoorden hoor.

Jazeker...

je leert er enorm veel van, teveel om hier te schrijven ....maar vooral
Dat je moet genieten van alles zolang het kan.....en dat kan maar zo afgelopen zijn !

Dat bepaalde , ogenschijnlijk heel gewone , zaken veel meer waarde voor je krijgen na dit soort momenten.

Dat vooral dieren een enorme steun voor je kunnen zijn na dit soort momenten !

Dat vele mensen je laten vallen als een baksteen als je niets meer voor ze kan betekenen....maar dat je dieren je nog net zoals voorheen blijven zien...

Ofwel...op je plaat gaan is zo erg nog niet....je leert er echt veel van

Nick

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:25:


Dat had ik begrepen Eddy.
Vertel me eens hoe dat in de evolutie zou moeten zijn doorgegeven ?

Nick

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:20:


Een antilope drijf je geqwoon tot de uitputting en

Juist...zoals je schrijft ...uitputting.....


Zal wat langer duren dan die antilope.....maar als i echt uitgeput is kan je hem ook oprapen of zijn strot door snijden.
Gaat i bijten? dan was i nog niet uitgeput....dom foutje....

Korter bij huis echter .

Yep....Stafford terrier...een echte jager...

Border collie verdedigt zijn troep en moet ook het

Nee.....dat denk ik niet....aangeleerd gedrag van een zeer intelligent hondenras.

Zeker weten ! De aard van de soort

Is dat zo ? zowel de terrier als de border collie zijn van oorsprong toch roofdieren ?

Wat is dan bijv. het moedertjenatuurgedrag van een vogel versus kat ?

Ook nu weer hebben we een valkparkiet en een grijzeroodstaart beide niet als jong dier hier gekomen......die tussen 2 katten door lopen (of er zelfs soms overheen gaan :) ) zonder in paniek te raken
Net als bij de collie honden aangeleerd gedrag ? Zeker weten , heb er zelf voor gezorgt nml.
Mijn vorige kat ging met mij mee de voilere in ....ging er liggen slapen terwijl al die vogeltjes om zijn oren fladderde of naast hem op de grond gingen zitten eten.

Aangeleerd gedrag dus van de kat....EN van de pietjes ? die zagen in hem geen gevaar....wel nog steeds in de kat van de buren....
Muizen vangen onze katten overigens wel.....

Het voorbeeld van de bevroren mens vond ik ook al niet zo sterk.
Onderkoeling , das waar je mee te maken krijgt....en dat zorgt er simpelweg voor dat je spieren niet meer KUNNEN functioneren.....maar dat kan nooit een overlevingstechniek zijn geweest.....je kan ook onderkoeling niet even oproepen lijkt mij ?

Maar ook hier dan dus weer dezelfde vraag als bij mijn vorige bericht ....hoe zou die shock of lethargische toestand bij zowel mens als ander dier zich hebben moeten doorgegeven in de evolutie ?

Nick

Christel Provaas schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:41:


Ik heet geen Piet maar toch

Ik ken de schoen niet echt dus weet dus niet hoe het technies in elkaar zit en wat mogelijk is.
Daarnaast...ik onthou hier niet echt meer alles....weet ik niet of je al clickert met dit paard ? of hij die vorm van leren echt al begrijpt bedoel ik dan voornml. ?

Ik denk dat de combinatie schoen en koortje gelegd is....das eng...vooral dat bewegende ? losse koortje is hij denk ik van geschrokken ?

Misschien heb je hem gerust gesteld na zijn schrikgedrag ?
Negeren zou eigenlijk moeten he.... maar is in zo'n situatie natuurlijk erg moeilijk.
Kan je het koortje evt. zo vast maken (plakken misschien met tape) dat het niet rammelt ? natuurlijk ook daar waar hij het niet hoort (van te voren)

Ik zou zelf eigenlijk beginnen met gewoon voor hem met de schoen gaan staan klooien....zonder verdere bedoelingen...laten merken dat er niks gebeurd terwijl het wel geluid maakt (bewust dus met dat koortje bezig gaan , maar op een afstandje)
Pas als dat goed gaat en het paard nieuwschierig komt kijken wat je nu eigenlijk aan het doen bent verder gaan...
Evt. slechts EEN voet laten geven...alleen maar omdoen....en meteen weer uit na beloning bij heel even de grond raken....in het begin meteen daarna stoppen en zo het aandoen en aanraken (in duurtijd) van de grond langzaam aan opbouwen, met natuurlijk een voor dat paard passende (genoeg motiverende) beloning.
Niet te lang doorgaan...ergens stoppen zolang het goed gaat, niet pas als het fout gaat.
Als dat ene voetje kan blijven staan zonder paniek van het paard...pas de volgende omdoen.(of eerst zelfs alleen heel even de andere voet optillen zodat het gewicht even op die voet met schoen rust )
Ik zou wel die ene voet steeds afwisselen.....dus niet bijv. alleen maar de linker oefenen en pas bij 2 voeten de rechter erbij betrekken.

Ik zou overigens het paard voor geen goud vast binden....das vragen om problemen vroeg of laat.....een afgezette ruimte gebruiken zou mijn gedachte zijn om te oefenen.
Losstaand in bijv. een stal (is dat ding toch ergens goed voor :) , maar wel met een losse deur zodat je er zelf uitkan.
Mocht Piet er anders over denken dan horen we dat vast wel

Nick

Hoi Marianne,
waarom zou je zo nodig je paard willen veranderen? Je zegt dat het lijkt of je paard niet blij met JOU is, en eigenlijk kan ik me dat heel goed voorstellen. Jij wilt zijn reacties ombuigen tot een niveau waarop jij er weer wat meer plezier aan beleeft. Het paard is wie hij is, leftbrained, slim, een grote eter en niet vooruit te branden. Wellicht verbetert er al heel veel in jullie verstandhouding als je het paard accepteert om wie hij is, en hem neemt zoals hij is.

Je zegt dat je af en toe moet lachen om zijn slimheid. Probeer dat gevoel vast te houden en laat je paard zo vaak mogelijk blijken hóe blij je met hem bent. Paarden voelen echt wel aan als dit niet zo is en het frustratiegehalte stijgt bij de mens die met ze omgaat.
En mijn ervaring (jaaaa ik heb ook zo'n paard) is dat deze dieren zo ontzettend gevoelig zijn voor de stemming van de mens, ze niet anders kunnen dan deze stemming reflecteren/spiegelen.

Dit soort paarden zijn in sommige situaties goud waard: je kan er een twee-jarige peuter op zetten en een rondje buiten gaan wandelen. Je kan met je ogen dicht, zonder zadel een buitenritje maken, de ondergaande zon tegenmoet, je kan samen in de wei gaan liggen, je kan die mega-onderlip fotograferen, samen een appeltje eten en kijken wie het hardste schuimt..

Mijn oplossing voor mijn extreem leftbrainde tinker was: ik heb er een ander paard bijgekocht (die heel anders in elkaar stak), en nu heb ik van beiden wat. Ik frustreer me niet meer aan Enya, en de keren dat ik ervoor kies om haar te rijden, heb ik echt behoefte aan haar kameraadschap, haar leiderschap (want zij leidt mij overal doorheen en naartoe, zonder dat ik bang hoef te zijn) en kan ik ten volle van haar genieten. Er komt een stuk acceptatie en tevredenheid om de hoek kijken, en dat zie ik weer terug bij haar.

Ik doe overigens ook Parelli, ben inmiddels halverwege level 2 met mijn beide paarden, en wéét gewoon dat het maximaal haalbare bij dit soort paarden ergens anders ligt dan bij een arabier.

Ik weet niet of je hier iets aan hebt, het is gewoon een andere insteek..
Succes

Trea

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:09:


Ik had het niet over het feit dat een aantal prooidieren weinig lijkt te ondernemen om zijn onafwendbare lot te keren, maar over de redenen die jij erachter geeft. Het is een romantisch idee dat moedertje natuur iets speciaals heeft ingebouwd om het lijden te verzachten, maar er is geen enkele aanwijzing dat DAT de reden van dat gedrag is, en als dat zo zou zijn dan kunnen we de hele evolutietheorie wel wegsmijten: Kennelijk heeft moeder natuur niet alleen het doel om de sterkste te laten overleven maar ook om het leven aangenaam te laten zijn. En als je DAT denkt, tja, dan komen we op religieus gebied terecht en daar wil ik geen discussies over voeren.

Er is overigens een (minder romantische) reden te bedenken waarom sommige prooidieren zich gewillig laten opeten: Als het eigen vege lijf niet meer te redden is, dan zijn misschien de familiegenen nog te redden. Door de roofdieren zich met jou te laten vermaken krijgen de kuddegenoten een grotere kans te ontkomen.

Een bij die gestoken heeft gaat ook dood, dus ook hier kun je je afvragen waarom die bij uberhaupt steekt. Ook hier weer geen romantisch idee, maar een ordinair gevecht om behoud van de genen: door zichzelf op te offeren leert de belager een lesje en zal jouw zussen (die dezelfde genen dragen) wellicht met rust laten.


En jij denkt dat dit speciaal is ingebouwd om lijden te verzachten? Ik denk dat bij lagere temperaturen de zenuwen gewoon niet zo goed meer werken (niet voor niets dat bij veel soorten verdovingen gebruik wordt gemaakt van koude). Als jouw theorie klopt, waarom wordt dan dat "verzachten van lijden" dan niet ingeschakeld als je levend verbrandt? Voor zover ik weet is dit een zeer pijnlijke aangelegenheid waarbij moeder natuur niets doet om de pijn te verzachten.
Hetzelfde bij allerlei nare terminale ziekten: van moeder natuur hoef je kennelijk geen enkele clementie te verwachten.

Maar goed, eigenlijk niet zo belangrijk allemaal. Ik zag dit onderwerp voorbijkomen en kon even niet laten te reageren.

Voor wie trouwens nog niet goed bekend is wat watergraven is, Ilona en ik hebben gisteren met de paarden in een nabijgelegen meer gezwommen, en Jack is echt een kampioen watergraven: Hij doet het alsof zijn leven ervan afhangt. We hebben er een filmpje van gemaakt.
Plan was om de paarden op een eilandje los te laten waarbij wij dan rustig konden zonnen en zwemmen, maar met name Jack laat zich door het water niet tegenhouden en leek telkens weer van plan om al zwemmend het eiland te verlaten. Hij vindt water gewoon erg leuk, ging er ook in liggen enzo. Als we wat tijd hebben zetten we wel weer even wat foto's op de site.

Groeten,
Frans

Groeten,
Frans

Annemieke Stuart schreef op maandag 19 juni 2006, 17:45:


Wat gelijk in de notendop uitlegd wat IK vind schorten aan de vlag natural.

Verder TIGwerf hoera voor een dergelijke dag in hoofdstroom paardenbolwerk Bartels.

HC

Nick Altena schreef op dinsdag 20 juni 2006, 1:29:


Lees nog eens al de mails hierover , van mijnentwege dan hé, IK heb het nooit over evolutie gehad . IK heb gewoon gezegd dat prooidieren (zoals het paard ) in doodstrijd situaties terugzakken in een soort van shock, trance. Tgo roofdieren in dezelfde situatie blijven doo(d)vechten. En heb dit moment van opgeven een slimme zet van moedertje natuur genoemd. Omdat het ook weer een universeel gegeven is , elk dier zal op dezelfde manier reageren, niet aangeleerd (kijk kleine ik zal je is leren hoe te sterven sé maar puur instinctmatig dus toch moeder natuur ,neen ?

Frans Veldman schreef op dinsdag 20 juni 2006, 7:39:


Wou het helemaal nier romantiseren hoor Frans maar zoals ik al aan Nick antwoorde, het is een universeel gedrag , elk prooidier reageertop die manier en elk roofdier reageert op zijn manier , dus instinctmatig en toch moeder natuur , neen ?

Nick Altena schreef op dinsdag 20 juni 2006, 2:09:


Nick je kan wel geweldige voorbeelden aanhalen die met natuurlijk,wild instinctmatig gedrag niets te maken hebben hoor(ik kan mijn borders ook bovenop Ilias laten zitten.) . Ik zal op één ding wel antwoorden , Je kan onderkoeling WEL oproepen , en zoals ik hiervoor al had geantwoord IK heb nooit beweerd dat het iets met evolutie te maken heeft (alhoewel het bijna niet anders kan) maar meer met soorgebonden gedrag. Instinctmatig, natuurlijk gedrag .

trea hoex schreef op dinsdag 20 juni 2006, 7:00:


Juist Trea,
de geaardheid van een dier kan je niet veranderen, je kan er alleen maar het beste van maken. Het boek van Hemplfing(wil geen reklame maken hoor) over paardenkarakters is mischien heel ijl op sommige momenten (zweverig) maar toch haal je er veel kennis uit. Veel geduld en NIET veel verwachten, alles kan niks moet. En als frustratie het hoekje omkomt, draai je dan om en loop weg van je paard, al is het maar voor effe en bedenk een nieuwe "aanval"

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 20 juni 2006, 9:27:


Twee jaar geleden ben ik een paard kwijtgeraakt aan koliek. Hij zakte na een dag lang vechten midden in de nacht voor mijn ogen in elkaar en gaf de geest.
Later heb ik aan mijn veearts gevraagd wat nu de uiteindelijke doodsoorzaak was. Hartstilstand, buikvliesperforatie of i.d. Volgens hem raakt een paard dat extreem veel pijn heeft dus inderdaad in een shock, wat uiteindelijk tot de dood lijdt. Daarom zijn ze bij koliek altijd zo snel met het toedienen van pijnstillers.
Dit verhaal lijkt mij aardig aan te sluiten bij dat van Eddy. En waarom zou de natuur er niet voor zorgen dat een prooidier de pijn niet voelt wanneer hij nog levend opengereten wordt. Zelfs als dit als opoffering voor de rest van de kudde of familie wordt gezien?
Waarom blijven veel mensen kalm in geval van nood en krijg je pas later de zenuwen? Zijn ook chemische processen in het lichaam voor. Lijkt mij volkomen aannemelijk dat dit bij prooidieren ook zo werkt.

Groetjes, Els.