Karin ment graag schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 12:01:


en nog worden ze niet wakker?
Piet

Nils Vellinga schreef op zondag 27 augustus 2006, 0:20:


Wat een negatief uitgangspunt!? Alsof je nooit een minder leidende positie kunt innemen bij een paard. De bedoeling is toch dat je je paard niet voor eeuwig aan het handje hoeft vast te houden, maar dat je haar voorbereidt op het leven in de mensenwereld? Daar kun je op oefenen hoor.

Daarom bouw je dus ook eerst het vertrouwen op. Als Donanta schrikt zoekt ze steun bij mij. Ze zal dus eerder stil gaan staan en naar mij trekken, omdat ik haar die steun bij onze voorbereiding al vele malen (met succes, want we zijn niet opgevreten!) geboden heb.
Je moet dit dus ook niet zomaar doen, maar pas als je er zeker van bent dat zij het vertrouwen in zichzelf heeft EN in mij!

Zodra je paard er aan toe is, gun haar dan de kans om haar moed te laten tonen en voorop te gaan..... hun trots groeit waar je bij staat!

Groeten, Marleen

Marleen den Arend schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:03:


ja Marleen, ik ben dat met je eens. ik denk dat wanneer je lang genoeg bezig bent met je paard er een band ontstaat die helemaal niet zoveel meer met "dominantie" te maken heeft. In mijn ogen heb je dan ergens halverwege tussen paard en mens in afspraken gemaakt van "zo gaan we met elkaar om" Voor de dierlijke relatie tussen paarden komt dan de dier-mens verhouding in de plaats, waarbij het niet zoveel meer uitmaakt waar jij loopt en waar je paard loopt.
Piet

Piet schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 6:37:


Een verhaal van een proefdier. Zo werkt wetenschap. Ik kan een gevoel van misselijkheid niet onderdrukken bij het lezen van het ondraaglijke lijden waaraan het comité deze pony heeft blootgesteld. Achteraf is alles goed gekomen (anders publiceer je zo'n verhaal ook niet), maar de prijs die ervoor betaald is, vind ik eigenlijk onacceptabel hoog.

Christel Provaas schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:50:


Ik denk dat het proefdierstadium wel achter de rug is. Vergeet niet dat bv Strasser al 25 jaar bezig is met doodzieke paarden te genezen.
Ga je een dier afmaken of slachten terwijl je weet dat genezing mogelijk is?
Het is een puur ethische vraag: hoeveel pijn is leven waard.
Wat kan ik doen om die pijn te verlichten?
Al wist ik van te voren dat ik mijn paard bv een half jaar onder de dope zou moeten houden dan zou ik zeer zeker aan zijn beter worden werken.

Maar eigenlijk had mijn berichtje een andere strekking.
Mensen meer inzicht in paardenvoeten geven kan voorkomen dat het zover komt! Want daar moeten we heen, toch?
Piet