Isabel van der Made schreef op woensdag 4 oktober 2006, 14:58:


Ik reageer, ik heb gereageerd, ik zal reageren, da's nog drie reacties Bel, hoeveel moeten we er hebben ? :)

Natascha Hartendorf schreef op woensdag 4 oktober 2006, 13:34:


Tom Dorrance zei het zelfde:
Overigens veel goed leesvoer hier.
http://www.eclectic-horseman.com/information/archives.php

A few years ago, Tom helped me teach a young stud to be a gentleman so that I could ride him in public places. In addition to the other problems, the horse always resisted slightly when I bridled him. I had to use my thumb to pry his mouth open enough to slip the snaffle between his teeth. Tom no doubt noticed this problem the first evening, but never mentioned it until the third morning when he suggested that we work on the bitting problem.
We confined the horse in a narrow space. Tom directed me through a series of exercises to encourage him to open his mouth at my suggestion. I held the horse’s head in my arms and between my arms and my body. Sometimes when he resisted more vigorously, I had to hang on real hard. When he became agitated, I tried to calm him by petting softly. During one of the episodes when I was petting, Tom said, "Your hands are too hard."

I had been stroking him very lightly and replied, "I’m touching him a soft as I can."

Tom looked at me and, I suspect, struggled to keep from exhibiting frustration, then after a few seconds he tapped his chest with the ends of his curled fingers, and said very quietly, "It comes from the heart." He spoke in a lower voice than he had before and conveyed strong emotion. It was a strangely intimate moment—almost embarrassingly so. It was as if I had forced him to open his soul to me so that I could see something so fundamentally important that I should have known it already.

I stopped and for a few seconds I thought about the horse and how much I liked him. When my intentions became good, my hands changed—they softened. Although I had been touching the horse very lightly, my fingers had been rigid—it had been as if I had been trying to comfort Buddy by touching him lightly with a board. When the tension went out of my fingers, my touch became both light and soft. And, I have no doubt that my shoulders and back softened too. My horse certainly did. In a few minutes he took the bit perfectly.
Because the horse had struggled hard enough to approach the limits of my ability to hang on, I’d had to tighten up and go into a competitive mode. For a moment, it might have been appropriate, but when the horse was ready to quit fighting, I stayed stuck in what had become an unsuitable emotional state.

"It comes from the heart." Yes, Tom, you were right. It applies to so many things besides horses.

Michiel

Edith Hartog schreef op woensdag 4 oktober 2006, 13:35:


De achterhand activeren heeft niks met teugelvoering of bit te maken maar alles met de juiste aanlegging van de benen . Het paard kan evengoed gaan aanleunen op een neusriem (bitloos dus) dan op een bit dus daar geen verschil . Echter de verzameling waarover zoveel sprake is in de dressuurwereld zou moeten gebeuren aan een losse teugel en NIET met aanleuning of hangen op het bit . Gestimuleerd door zit en benen en daar gaat iedereen in de dresuurwereld in de fout als ze met strakke teugels van een verzameld paard spreken zie Nezvorov en Hempfling. Pat Parelli verzameld zijn paard op bosaal met een lichte Spaanse verhoging in de hals . Als je je paard kan verzamelen , mooi opgericht aan een teugel waar langs weerzijden 1gr druk opzit dan ben je op het goede pad .

Piet schreef op woensdag 4 oktober 2006, 15:03:




Als ik me niet vergis, minimaal 15.

van lennep schreef op woensdag 4 oktober 2006, 14:23:

O Esther! Als ervaringsdeskundige kan ik je vertellen dat je nog niet verloren bent hoor.
Sterker nog, deze vragen bewijzen dat je al aardig op weg bent.
Es kijken... controle freak? Perfectionist? Wellicht een beetje op weg richting algehele uitputting? Of loop ik nu te hard van stapel? Dat zou mooi zijn en dat hoop ik voor je.

Je moet niet verdrietig worden, je moet leren loslaten. Voelen en daarnaar luisteren en er op vertrouwen is ook een kwestie van oefenen. Voor linkerhersenhelfterige types zoals jij en ik dan he.
Heb je niet al vaak gehad dat ondanks al je goede voorbereidingen, acties en doordachte keuzes de zaak toch hopeloos in de soep liep? Kijk. Daar heb je het al!

1001 tips of voorbeelden kan ik je niet geven, maar gewoon gedud met je zelf hebben. Gewoon es proberen alleen maar te voelen. Laat die hersens hun gang maar gaan hoor, dat geeft niet, ze moeten nog wennen. Maar steeds vaker doe je gewoon eens iets dat alleen maar goed VOELT. Je stuurt je beredenerende zelf als een nog op te voeden maar lief veulen gewoon even terug met de mededeling dat je het nu eens even anders gaat doen. En of dat nou verstandig is, het allerbeste, het efficiënste... dat is even niet van belang. En dan mag je daarna het eindresultaat evalueren. Wedden dat het precies het goede was? Probeer 't eens.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 4 oktober 2006, 15:13:


Op het goede pad?
Sorry jij hebt het nu over het eindDOEL. De weg ernaartoe zijn de meesten gewoon mee bezig. Het einddoel is slechts een kleine categorie paardenbezitters mee bezig. En is ook niet erg. Verzameling is niet het doel op zich. Alleen maar verzameld en opgericht gaan is ook absoluut niet goed!