Christel Provaas schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 9:06:
> Peet schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 21:42:
>
>> Ans Jondral schreef op vrijdag 13 oktober 2006, 21:34:

> Ik filosofeer in het wilde weg, maar kan het niet zo zijn dat
> Tempête jouw desillusie oppikt? Je hebt je erbij neergelegd dat
> er niets meer aan te doen is, da's voor jullie allebei geen
> vrolijkmakende gedachte, niet?
Nu zetten jij en Petra mij wel aan het denken.
Het is nu 3,5 jaar geleden sinds dit hele gedoe met haar benen is begonnen. Ik heb altijd wel ergens hoop gehad dat het wel weer in orde kwam. Die illusie ben ik inderdaad nu wel kwijt. (Alhoewel ik hard mijn best doe om in de ontkenningsfase te blijven hangen :) ) Maar dan spreek ik puur over emotionele dingen. Zou sterk zijn als ze dat aanvoelt, want emotioneel staan we nu ook weer niet zo dicht bijeen.
Als je bijvoorbeeld de weblog van Petra over haar merrie en veulen leest (jawel Petra, ik lees soms wel eens iets

) dan voel je een zekere verbondenheid. Dat is iets wat wij niet hebben. Wij hebben moeten leren om met elkaar om te gaan. Het heeft twee jaar geduurd voor ik de indruk kreeg dat we elkaar wat begrepen. En het kan soms nog wel eens serieus botsen. Maar zoals ik al zei, zo is haar karakter. Ik heb nog geen enkele mens met haar gezien met wie ze wel direct een band leek te hebben of tegenover wie ze zich anders opstelt. (Alleen mijn moeder, die ziet ze graag komen, want het enige wat die doet is worteltjes en appeltjes brengen en verwacht niks in ruil

)
Qua aandacht is er echt niks veranderd, ik ben nog steeds veel met haar kreupelheid bezig. (Als je al 3,5 jaar naar benen kijkt, is dat moeilijk om af te leren.)
Ik zou het wel erg vinden als mijn gemoedstoestand inderdaad de reden is van haar ongelukkig zijn. Ik kan mezelf moeilijk dwingen om alles leuk en tof te vinden. Dan zou ik alleen maar tegen mezelf zitten liegen.
Dus dan zou het erop neer komen dat zij zich rot voelt, zolang ik mij rot voel. Nou, leuk vooruitzicht.
groetjes
Ans