Het zijn iig geen larven die ontstaan uit die gele eitjes op je paard. Een van onze paarden heeft die gehad en die zien er echt anders uit...

Succes!

Michiel schreef op maandag 23 oktober 2006, 20:33:


Heuveltjes lopen is een zeer goede training, evenals balkjes lopen. Dit moet wel in stap en in zo'n langzaam mogelijke stap.

Wat doe je verder aan gymnasticeren met Jur? Om niet alleen zijn achterhand en buikspieren te trainen, maar de rest ook?

groetjes, Petra
www.jovarna.tk
www.paardmenscoaching.tk

Michiel schreef op maandag 23 oktober 2006, 20:33:


Heuveltjeswerk is krachttraining en niet goed bij stijvigheid.
Vergelijk het met jezelf. Veel krachttraining doen (gewichtjes heffen) verkorten spieren, laten ze dikker worden. Een stijf lichaam wordt daarmee nog stijver.
Bovendien is het gewoon zwaar.
Zorg eerst dat je paard soepel wordt en meer balans krijgt. Gewone simpele oefeningetjes in stap (voltes, wendingen, slangenvoltes, gebroken lijnen) zorgen ervoor dat je paard moet buigen. Daarmee worden spieren opgerekt (langer) en daarmee soepeler. Pas dan kun je aan gerichte krachttraining gaan doen.

Spirithorses schreef op maandag 23 oktober 2006, 12:22:


Ik ken er nog een,
M'n eerste rij lessen heb ik van een Gelders paard "Pedro", groot paard maar hij had wel "iets". Eigenlijk nooit problemen gehad, alleen aan galopperen moest je heel zuiver doen. Een vrouw die ook met Pedro moest rijden en de ene keer het uur voor mij en de andere keer het uur na mij mocht. heeft alleen maar problemen met Pedro gekent en die vrouw reed echt al veeeel langer als ik (ik had nog nooit op een paard gezeten).

ik bedoel maar, het moet ook klikken :)

Nils en Olly

Eva Saegerman schreef op maandag 23 oktober 2006, 13:54:


Heerlijk bericht.
vertel dat zo'n bit-werker maar, denk je dat ze je geloven?

Nils en Olly

Maar wat wil je nou eigenlijk bereiken met dit topic?
Ik denk dat ik het verkeerd begrepen heb.
Ik dacht dat je wilde zeggen dat er te veel mensen zijn die zomaar aan een paard beginnen en dat dat alleen mag als je er een jarenlange studie naar hebt gedaan. Maar dat dacht ik dus verkeerd.

Wat is het dan? Wil je zeggen dat iemand met paarden, die weet dat hij zich hier mee bezig wil blijven houden, zich altijd moet blijven verdiepen in nieuwe dingen?
Dat kan ik alleen maar met je eens zijn.

Nils Vellinga schreef op maandag 23 oktober 2006, 21:05:


Neen en mijn vriendin ook niet toen ik haar uitdaagde!
Ik herinner me nog dat die vriendin en ik vorig jaar naar een PNH demo zijn gaan kijken in Diest en we toen fantaseerden dat wij misschien ooit nog eens met touwhalster zouden kunnen gaan wandelen.
Toen was dat natuurlijk een onmogelijke droom want mijn vriendin durfde niet eens meer op haar paard te kruipen... We hebben in de auto dan eens goed gelachen met onze verre dromen maar anderzijds dacht mijn vriendin er dan ook maar aan haar paard de eeuwige rust te geven op de wei tussen haar vrienden. Haar paard was een echte bekommernis en frustratie in haar leven.

En nu een jaar later rijden we op touwhalster buiten! yesss!

En twee weken geleden reed ze voor het eerst in de wei, terwijl ik naast haar liep, met bit. Maia sprong af en toe eens weg maar de af en toe zorgde er voor dat ze deze week terug dierf opstijgen en toen we het bit er uit haalde, was het helemaal compleet!

Ben er nog steeds vreed gelukkig door!

Bij Inge Teblick is er momenteel een diskussie geopend tussen waarom wij, clickeraars (pos belonen), denken beter te kunnen trainen dan de anderen...
Als anderen heb ik "de ParelliNH'ers" (negatief belonen) begrepen...

Ik ben uiteraard grote voorstander van CT en gaf volgend verhaaltje als voorbeeld waarom:

Vroeger ging ik vaak rotsklimmen met mijn vader. Ik hing daar zoveel meter hoog in de lucht en mijn vader wou mij alleen maar touw geven om terug af te dalen als ik eerst een paar meter naar boven ging. Pffff ik moest dus wel en deed het omdat ik wist dat ik daar anders nog een uur zou hangen.Maar toen kwam mijn moeder een keertje mee en keek vanop de grond toe. KIk aarzelde opnieuw op dezelfde hoogte. Vader zei even niets en moeder nam het over. Ik wist wel wat er van me verlangd werd; wat vader van me verlangde, maar veel motivatie gaf me dat niet. Moeder riep plots "eva, je kan het, ik wweet het, jij kan dat, doe maar, ik zal een foto van je trekken en aan iedereen tonen wat je kan"...
Binnen de seconde had ik er weer plezier in en geraakte ik helemaal boven op de top.
En mijn moeder? Die moest de volgende keren ook weer mee!

Hier zijn alleszins veel parelli's maar de CT'ers groeien ook
Wat vinden jullie een meerwaarde aan de trainingsmethode die jullie gebruiken??