Frans Veldman schreef op zondag 5 november 2006, 13:38:
> sandratien schreef op zondag 5 november 2006, 11:12:
>
>> Ik heb mijn plek gevonden op bokt.
>
> Waarom verbaast me dat niet?
>
>> Ik zit daar
>> nu al een hele tijd en ben nog niet een keer voor rotte vis
>> uitgemaakt. Ik ben hier ook zo weer weg.
>
>
Nog even dit berichtje hoor en dan heb je je rust weer terug, rustig maar. Down boy, down.
>
>> Maar af en toe lees ik
>> nog even en nu reageerde ik omdat ik vind dat er nuances genoeg
>> zijn bij het berijden van jonge paarden die hier niet worden
>> meegenomen.
>
> Misschien is dat omdat het geen nuance IS? Wat je zegt is, ach,
> rijden op paarden is toch al niet goed voor ze, dus kunnen we
> maar net zo goed gelijk maar het slechtste doen wat we kunnen
> verzinnen. Zoiets als "autorijden is toch al gevaarlijk, dus
> doen we ook maar geen gordel aan en kunnen we net zo goed in
> een bocht inhalen."
Je rukt wat ik schrijf weer volledig uit zijn verband, maar dat maakt niet uit. Je begrijpt best wel wat ik bedoel, dat weet ik, maar het is te moeilijk voor je om er op in te gaan dus praat je er maar in je eigen straatje omheen.
> Een verstandig mens maakt echter een afweging, en als bekend is
> dat de schade bij 2-jarige vele vele malen hoger is dan bij
> 5-jarigen, dan doet hij de conclusie dat je dus beter nog even
> hier niemand van bokt nodig die ons moet gaan vertellen dat we
> net zoals op bokt moeten gaan redeneren.
>
> Frans
Hoi knul,
Weer terug. Ik ook, maar korter weggeweest.
Weet je, er zijn echt nuances, hoe je het ook bekijkt. Ik had er pas nog een discussie met Ina erover.
Toen mijn zoon zeven jaar oud was ging hij al met ons mee op bergwandelingen. En dat waren geen misselijke trips, dat verzeker ik je. Dagtochten, over de bergkammen van Zwitserland naar Italie. Paden waren er niet. Af en toe stond er een lik verf op een rots zodat je wist dat je nog op de juiste route zat, en verder was je op je compas aangewezen. Dat waren geen mooie, egale, horizontale paden, nee, schuifelen op je tenen onder een gletsjerrand door zonder houvast en niets dan gapende diepte achter je. Veel klimmen en natuurlijk ook weer dalen. Achteraf, nu ik erop terugkijk onverantwoord met een jochie van die leeftijd maar hij heeft de avonturen van zijn leven gehad en kan het nog navertellen ook.
Nu had hij als kind een enorme interesse in geologie en verzamelde alles wat maar een beetje aparte steensoort was. En in Zwitserland staat het stijf van de (weliswaar amorfe) kwarts, speksteen en ga maar door en alles wat hij de moeite waard vond laade hij in die rugzak op zijn rug. Ik denk dat hij op de helft van de trip zeker zo een tien kilo meezeulde. Tel daar nog eens zijn literfles water bij op, dan krijg je ongeveer een idee met wat voor een gewicht hij urenlang op zijn rug liep (als ik het te gek vond worden haalde ik heel stiekum tijdens een pauze een zooitje stenen eruit zodat het gewicht wat minder werd)
Hij heeft er niets maar dan ook niets aan overgehouden.
De man van Ina daarintegen hielp van jongs af aan al dagelijks mee op de boerderij van zijn ouders. Dagelijks sleepte hij grote gewichten op zijn schouders heen en weer. Zijn rug is helemaal kapot. (mocht ik dit eigenlijk wel vertellen Ina, anders sorry)
En daar zit hem het verschil, en bij paarden is het al niet anders.
Belasten kan, naar verhouding, en niet te lang.
Dat mensen paarden al op jonge leeftijd voltijd inzetten in de sport, dat is het punt waar het misgaat.
Das dus mijn punt. Jij hebt het jouwe.
Verder laat ik het er maar bij. Ik lees af en toe nog mee. Misschien sptring er ook weer eens tussen, maar verder laat ik jullie met rust.
@ Ingrid. Jouw vraag kun je misschien beter op een ander forum stellen. Je hebt een serieus probleem en bent gebaat bij hulp, maar of je die hier krijgt........ Ik denk het niet.
Warboel
