Cedric, Ik kom, net zoals Melissa Arts hierboven, ook uit een tandartsenfamilie en ben opgegroeid met tandenpraat in huis. Mijn vader heeft een gespecialiseerde praktijk, waar ik ook weleens in te vinden ben, dus ik ben niet zo onder de indruk van jou gooierij met termen. Als dat jouw manier is om te discussieren.... Natuurlijk weet ik wat occlusie is, dat jij niet begrijpt hoe ik dat toepas bij paarden, zegt eerder iets over jou. Jammer dat je denkt dat ik alleen sedatie nodig zou hebben om de achterste 11 te bereiken,...natuurlijk bereik ik die ook met een vijl, ongesedeerd. Daar heb je speciale vijlen voor. Maar wil je de 11 goed naar beneden brengen om de anteriore-posteriore beweging van de kaak te verbeteren. Dan heb je sedatie nodig. (Ik praat dus niet alleen over scherpe randen aan de zijkant!)
Idem, hoeveel geld je ermee verdiend, ook niet belangrijk. Prijzen winnen met voordrachten...ook niet belangrijk.
Dat je paardentanden als hobby doet en niet uitwinstbelang is prima! Maar wat geeft jou het idee dat ik niet al mijn tijd energie en geld steek in mijn opleiding. Waarom zou ik ook niet het beste willen? Misschien is mijn hobby wel mijn beroep? Ik hoef er ook zeker niet rijk van te worden.
En misschien leer ik in 5 weken school (en 6 mnd stage) wel net zoveel als jij in 6 maanden zelfstudie? Misschien leer ik wel meer? Kwantiteit kwaliteit verhalen, die we niet kunnen vergelijken totdat we elkaars boeken naast elkaar leggen.
Je weet niks van mijn achtergrond en opleidingsniveau, misschien heb ik wel medicijnen gestudeerd en jarenlang onderzoek gedaan en volg nu mijn hart?
Wat me eigenlijk voor de borst stootte, was de toon die je voerde tov andere tandartsen. Ik vind dat je niet zomaar wat moet gaan roepen over andere tandartsen of opleidingen die je niet kent. Dat is nogal makkelijk, en mensen die geen idee hebben, zijn dan geneigd jouw autoriteitsargumenten te volgen.
Ik ken je niet, ik ken je werk niet. Dat vind ik jammer, als je in de benelux woonde, zou ik zeker vragen of ik eens met je mee zou mogen lopen.
Ik ben zeer benieuwd en kan ook onbevooroordeeld komen kijken. Weet zeker dat ik het een en ander van jouw werkwijze kan leren.
Dat vind ik vooral zo jammer, dat paardentandartsen dus vaak lijnrecht tegenover elkaar staan. Zoals nu in feite. Zonde en een gemiste kans!
Het is in nederland ook zeer lastig iets van een beroepsgroep op te richten, want mensen staan niet open voor elkaar. Ik zou graag discussies als deze in real life voeren, samen paarden behandelen en leren van elkaar.
Ik sluit me verder helemaal aan bij de mail van Melissa, het stuk over electrisch behandelen en sedatie. Zo leer ik het ook.
Alleen nog wat dingen waar ik op in wil gaan.
> Tenslotte nog een paar opmerkingen over de opleiding in Idaho. De “Academy of Equine Dentistry” in Idaho is geen universitaire opleiding. Er studeren mensen met heel verschillende achtergrond, maar de meeste cursisten hebben weinig of geen opleiding in de diergeneeskunde of dierverzorging.
Dat klopt voor een deel. Er zijn een hoop mensen die een carriere hebben gehad als hoefsmid of cowboy. Ook zijn er erg veel dierenartsen op de school. Ik ken verder een aantal studenten die op een college de vooropleiding hebben gedaan om dierenarts te mogen worden, maar uiteindelijk besloten naar Idaho te gaan voor de paardentanden.
Het is een mix van (paarden)mensen, en dat vind ik zelf prachtig. Ik vind ook niet dat je een medische opleiding moet hebben om dit te mogen doen, het is wel mooi meegenomen. Het is vooral een kwestie van zéér veel ervaring opbouwen en een passie voor paarden. Dat je geen
da bent wil nog niet automatisch zeggen dat je geen goede tandarts kan zijn. Je bent bezig met de tanden, en daarover wil je zoveel mogelijk weten. Voor alle andere zaken roep je de hulp in van een dierenarts.
Opleidingsniveau is altijd een pre als je aan het leren bent, maar onderschat de kracht van ervaring niet. Het opbouwen van een "a good eye" en handigheid met het paard, dat is zeker zo belangrijk.
Haar standpunt bevat een klein beetje de ondertoon van de discussie in de paardentandenwereld: mogen niet-dierenartsen ("leken") paardentanden behandelen? In feite zitten niet-dierenartsen in het werkgebied van dierenartsen, terwijl die er niet jarenlang voor hebben gestudeerd. Of paardentanden exclusief voor da's zou moeten zijn, is dan natuurlijk een andere discussie.
Meningen van dierenartsen zullen altijd wat gekleurd zijn door deze discussie en ik proef het bij haar ook, er wordt neergekeken om het opleidingsniveau van een ander. Jammer.
Ik zou zelf graag dierenarts zijn én dan paardentanden doen. Vooral voor de geloofwaardigheid tov je klanten en het zelfstandig gebruik van sedatie.
Maar helaas, dat ben ik niet. Ben ik dan slechter?
> Zelf heb ik één cursus gevolgd in Idaho. Ik ben het niet altijd eens met de methoden die daar onderwezen worden. Ik ben vooral van mening dat de in Idaho onderwezen werkwijze te rigoureus is. Veel van de volgens de “Idaho methode” behandelde paarden kunnen weken daarna niet goed eten.
Geen idee! Als het zo is zou ik ernstig mijn vraagtekens zetten bij de opleiding en zeker verder gaan kijken. Ik vraag me af hoe ze dit weet dan. De 250 paarden die behandeld worden gedurende een 2 weken durende cursus gaan na de behandeling gewoon weer naar huis.
Mijn ervaring is niet zoals die van Melissa... heb juist veel follow ups gezien van magere paarden die enkele weken na de behandeling weer dikker en glanzend waren....
De paarden die ik tegenkom in mijn stage staan ook altijd enkele uren na hun sedatie meteen weer te eten. Klanten bellen ook echt wel als ze niet eten!
Wat mij betreft een gevaarlijke en enigszins stemmingmakende opmerking door het gebruik van "veel".
Ik weet niet zo goed wat ze verstaat onder de "Idaho methode" en ik vraag me af hoe deze gekleurd is door bijv. de opleiding in Texas of onderling gepraat tussen, aan universiteiten verbonden, dierenartsen. Ik ken het universitaire wereldje wel.
Het valt me altijd zo tegen dat mensen liever negatief over elkaar praten dan mét elkaar praten en van elkaar leren. Op de school in Idaho gebeurt dit soms ook en ik ben me er van bewust dat ik hier niet in mee ga. Hoe kan je anders open en lerend ingesteld blijven?
Op een of andere manier moet er altijd een strijd zijn en is deze vaak gebaseerd op ego.
> Als dierenarts ben ik sinds mijn opleiding andere wegen gaan bewandelen. Ik heb contact gezocht met andere dierenartsen in de Verenigde Staten en Engeland, die vanuit wetenschappelijk onderzoek en inzichten de tandheelkunde ontwikkelen. Voor echt grote problemen is het vaak nodig de correcties over langere tijd uit te spreiden.
> In het algemeen ben ik groot voorstander van een werkwijze die gebaseerd is op degelijk wetenschappelijk onderzoek.
Helemaal mee eens!!!!!! Wetenschappelijk onderzoek is een belangrijke basis voor ieder vak.
(Correcties over langere tijd uitspreiding ook!)
>
> Ik ben zelf erg terughoudend in het gebruik van de titel paardentandarts. Voor mensen is de titel tandarts beschermd en mag alleen gebruikt worden door mensen die daarvoor een universitaire opleiding succesvol hebben afgerond. Iedereen kan een vijl kopen en bordje aan zijn deur spijkeren met de titel “paardentandarts”. Zelf gebruik ik liever de term tandheelkundig dierenarts voor paarden. Kennis van de laatste stand van de wetenschap en de techniek, gecombineerd met ervaring en vaardigheid maken volgens mij een goede tandheelkundig dierenarts voor paarden, die zich op den duur misschien ook tandarts zou mogen noemen.
Klopt, ik vind de term paardentandarts ook niet goed. Je bent immers geen tandarts. Tandheelkundig dierenarts voor paarden is helaas voor de meeste niet van toepassing. En gebitsverzorger voor paarden werkt bij veel mensen de suggestie dat je de paardentanden komt poetsen. Het blijft een lastig punt.
Warboel
