Telkens weer wordt ik geconfronteerd met mensen die vinden dat hun dier bij hun moet passen en er moeite mee hebben zich in te leven in dat dier. Het dier moet doen wat zij willen, zo niet, dan wordt het doorverkocht, teruggebracht en in het ergste geval afgemaakt.
Soms niet eens het idee van de mensen zef, met als voorbeeld een buurvrouw (woont een heel stuk verderop, weinig contact mee) die een aantal weken geleden bij me kwam met het verhaal dat ze problemen had met haar jonge hond (19 mnd) en dat de dierenarts adviseerde hem af te maken. Met wat hemelse steun uit Vlaanderen (bedankt Eddy!) leeft het dier gelukkig nog. Niet op de manier die ik zelf of Eddy in gedachten had, maar dat maakt niet uit, we hebben buurvrouw toch net die steun weten te geven die ze nodig had om door te gaan. De hond is gecastreerd, er hangen een soort verstuivers in huis met één of ander hormonengoedje en het dier is veel rustiger geworden.
Zo ook met paarden. Ik zie steeds weer mensen in de omgeving die een paard kopen, beest bevalt niet en weg gaat 'ie weer. Nieuw paard en weer idem dito. Elk van deze paarden loopt mijns inziens een stukje stress op voor de rest van zijn leven.
Ik word hier zo verdrietig van. Ben ik nou de enige die zijn dieren als indiviuen ziet, elk met zijn/haar eigen eigenaardigheden? Als voorbeeld mijn eigen paarden. Froukje met al haar nukken en kuren. Telkens weer probeer ik een ingang te vinden om op een betere manier met haar om te kunnen gaan. Nu met PN en HN heb ik het gevoel dat ik toch steeds meer op de goede weg ben en vind ik het heel spijtig dat ik daar niet veel eerder kennis van heb gehad. En af en toe word ik wanhopig van haar, omdat ik niet begrijp wat ik fout doe. En dan Willem van 5. Als bange wezel gekocht. Zelf heel veel fouten gemaakt met hem, maar nu, langzaam maar zeker, wordt hij steeds steviger in zijn gedrag, wordt niet meer panisch als je iets van hem vraagt en liet zich zelfs van de week terugdrijven onder een laaghangend stuk zeil door toen hij ontsnapt was van het land, zonder in paniek te raken. Ik weet niet of ik ooit op hem kan rijden, maar zelfs als dat niet kan, is 'ie mijn Willem en blijft 'ie bij me zolang als het kan, liefst tot hij dood gaat, maar dat kan je natuurlijk nooit helemaal garanderen.
Ik heb nu drie honden gehad, twee uit het asiel, één gedumpt omdat ze een Yorkshire terrier scheen te hebben dood gebeten. Alledrie totaal verschillend. Dan kan je toch niet eisen dat de hond zich aan jou aanpast, maar pas je je toch aan je hond aan? Mogen we van een dier verlangen dat hij bij jou moet passen en kan je hem als dat niet zo is daarom dan maar weer dumpen?
Ik vind van niet... Ik zie ieder dier als een individu en hoop dat ik niet de enige ben.

Groetjes, Els.

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:26:


Iedereen is anders, ieder maakt andere keuzes om andere redenen.

Het zou fijn zijn als iedereen mekaar een beetje meer wilde respecteren en niet veroordelen op basis van zijn of haar eigen kader.

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:26:


Els ,eerst en vooral ben ik zeer blij dat die pup nog leeft . De DA die dat had geadviseerd zou ik wat graag eens een minuutje of drie willen "babbelen". Kan ik hem zijn tumor eens laten zien
Gelukkig hebben we je buurvrouw toch nog van het tegendeel kunnen overtuigen . En ja je hebt daar zeker een punt ivmet het aanpassen van het dier en de mens . Maar zou het niet meer een fifty - fifty verhouding moeten hebben ? Jij kan je toch ook niet ALTIJD aanpassen aan andere paarden ? Neem nu in mijn geval , een paardje of vijf per dag van verschillende alooi ? Natuurlijk ga ik mijn manier van werken aanpassen maar hij/zij moet ook wel over de brug komen hoor , ik ga het niet allemaal voor hem doen hé . Hier héél kort bij aanleunend is het volgende : Heb meer en meer de indruk dat er hier ook op het forum véél mensen een paardje kiezen op basis van kleur en bouw meer dan op karakteriele basis en dat is voor mij toch nog doorslaggevend bij een keuze . Ik weet bvb dat ik me véél nerveuzer kan maken bij een zeer sloom (lees slapend) paard en dat ik bij een héél nerveus typetje dan weer een voorbeeld van kalmte wordt . Bij een angstig paard wordt ik de boom waar hij kan gaan achterstaan . En bij een uitdagende Bengel wordt ik zijn tegenstander die hij niet "mag" verslaan . En als ik dan in manege's , shows , wedstrijdarena's rondloopt hoor ik altijd hetzelfde. Oooooh wat een mooie paardje , kijk eens naar die prachtige manen , aaah en die staart , en zo'n prachtige witte sokjes. Boenk ......pâardje verkocht en en maand later .
Zeg dat paard kan ik niet berijden hoor hij springt zo door de teugel, nee hoor véééél te wild voor mij ????
Maar diezelfde mensen kopen dan wel weer een paard op het zicht enkele maanden later !!!

Het karakter van mens en paard moet samengaan anders ben je wel gezien voor je moeite en ga je enkele tientallen jaren op de sukkel . En toch zijn er nog altijd héél nerveuze (binnenin) mensen die tinkers of Arabieren kopen . De ene is veel te traag voor hun manier van doen de andere véééél te hevig . En dan zoeken ze programma's en opleidingen om hun paard "beter" op te leiden zodat HET PAARD hun beter zou begrijpen ? Wees gerust het paard begrijpt je volledig en reageert zoals hij zou moeten reageren.
Hetzelfde met mensen die hier komen achter een "rustig paardje "vragen . Onzekere mensen die in het begin van hun ruiterschap staan en die alleen willen "stappen". Maar die hun houding verandert naarmate hun kunde toeneemt en een fris galopekke zien ze nu ook wel zitten . Hupakee exit rustig paardje entree jonge arabier . Tja die zie ik ook wel terug maar dan wel als ze hebben besloten te stopen met paardrijden na enkele spectaculaire duikoefeningen van op de 1.55M plank . Hoe kan een soort die zo gevalueerd is soms toch nog zo'n stommiteiten uithalen bij zo'n eenvoudige dingen ? En dan heb ik het niet over de paarden gelukkig. Ik probeer dat de mensen hier mee te geven bij hun keuze van paarden en de meesten luisteren toch .

Nick Altena schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:13:

Je hebt me overtuigd Nick met jouw beschouwelijke wijsheid.
Ik mail de bevindingen aan degene die erom gevraagd heeft. De anderen kunnen voor alle antwoorden bij jou terecht.

HC

jose schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:51:


Zondig jij af en toe niet tegen je eigen regel ?