Isabel van der Made schreef op maandag 18 december 2006, 1:58:


Ja ik heb het ook wel eens over "mechanische hoefbevangenheid" Dat is echt mijn uitvinding niet.
Niet alleen komt het niet voor in de boekjes van Nederlandse bekappers, maar ook niet in die van anderen. Het is La Pierre die het heeft over een "schaal van bruikbaarheid", als ik dat hiermee een beetje begrijpelijk vertaal.
Er zit een lijn in de groei naar volwassenheid en belastbaarheid van een hoef.
Je kunt bv. een 1 jarige niet met hetzelfde belasten als een volwassen voet. Wat voor het hele paard geldt, geldt evenzeer voor zijn voeten dus.
Hij zegt dat de ontwikkeling van een voet stopt zodra er ijzers onder geslagen worden en de structuur binnenin langzaam achteruit gaat.Terwijl de onbeslagen voet zich verder blijft ontwikkelen, zodat hij op volwassen leeftijd alles en elke ondergrond aan kan.
Dit is een van de redenen dat een paard wat vanaf zijn derde, jonger soms nog, ijzers ondergeslagen krijgt, later problemen kan krijgen bij het weer normaal op blote voeten lopen.
We zijn dan geneigd om aan te nemen dat zo'n paard, zonder een behoorlijke training alles maar moet kunnen. We beseffen niet dat er onder een paard van bijvoorbeeld 12 jaar voeten staan die qua ontwikkeling en belastbaarheid gelijk zijn aan die van een twee/ driejarige, die er in de ijzerjaren kwalitatief dan alleen nog maar op achteruit zijn gegaan.
Het is niet vreemd dat zo'n paard bij overbelasting, allerlei narigheid, zoals "mechanische bevangenheid" kan ontwikkelen. Voorzichtig opbouwende training en voorkoming van pijn door het dragen van schoenen en het daarmee voorkomen van pijnlijke spieren en verkeerd lopen in de overgangsfase is van belang.
Een prachtig voorbeeld zijn de menpaarden van Karin (ment graag)
Vorig jaar september zijn na het einde van het wedstrijdseizoen en het volgen van de cursus, onder alle 9 tegelijk de ijzers vandaan gehaald. Tijdens de training werd elke dag een heel klein beetje meer gevraagd. Het resltaat was dat 6 van de 9 in het voorjaar elke proef aan konden, hoelang en over welk terrein ook. Terwijl de grootste paarden nog niet echt voluit liepen over steenslag.
Met schoenen is dit opgelost en ook die lopen nu zonder problemen geweldig lange wedstrijden over elke ondergrond, zonder dat de voeten nog overbelast worden.

Piet

Uitzending nogmaal zien:

http://www.horsecompany.nl/actueel

kijk en huiver

Pascal

Remco


Het is maar een schermnaam. Redelijk gangbaar fenomeen.


Jean-Pierre B. heeft slechts een dochter. Deze optie viel dus al op voorhand af.

eddy DRUPPEL schreef op zondag 17 december 2006, 23:05:


Mooi dan verder met de inhoudelijke kant.
Hou zou jij de leerscholing dan willen verbeteren,
van de aankomende zelf bekappers?

Ik heb Jur van de ijzers af laten halen in januari en tijdje daarvoor heb ik een vorig paard natuurlijk bekapt, nadat ik de cursus gedaan had. Dat vorige paard had niet op ijzers gestaan en kreeg in een half jaar tijd zelf bekapping hele mooie voeten.

Bij Jur zijn voorvoeten was het niet zo gemakkelijk. Overgroeide steunsels waren moeilijk te herkennen vond ik, het leek wel of
ze diep in de zool al overgroeid waren en op die manier uit de zool
kwamen opzetten telkens. Met flintertjes heb ik ze verwijderd telkens
en op advies van anderen (ook hier op het forum) moest het forser weg gehaald worden. Uiteindelijk gedaan en zo kwam ik bij zijn originele zool.
Vanaf dat moment kreeg hij pas echt mooie voeten.

Hij liep tot de herfst goed op de harde weg, draafde daar zelfs liever dan op het gras. Het droge harde zomerland heeft daar aan bijgedragen. Op kleine steentjes liep hij wel voorzichtig in stap. In de herfst is hij gevoeliger geworden, kiest liever de berm bij draven. De oorzaak daarvan ligt op meerdere punten, waarvan ik niet weet welk punt het meest. Hij is bekapt door een prof NB die de hoefwanden lager zette dan ik gewend was, inderdaad een millimeter verschil ongeveer. De zool ging daardoor vanaf die tijd meer meedragen. En de steunsels werden geheel weg gehaald, ook die liet ik voorheen iets meer in de afronding zichtbaar. Het andere punt is de zachte natte herfstgrond. Wat wel de hoef meer holling heeft gegeven, maar de hoef minder uitharde voor het lopen op harde ondergrond. Het laatste punt is zijn vast zittende achterhand waar we aan zijn gaan werken en opgelost hebben nu. Dit losmaak proces van de spieren kan zijn hoeven ook gevoeliger maken, er gebeurd nog al wat in zo'n paardelijf, hij is slanker geworden, puur door lenigheid en daardoor een betere stofwisseling en minder vreetbehoefte denk ik dan. conditioneel is hij achteruit gegaan omdat we maanden niet gereden hebben en ondanks naast de fiets soms.

Nu staan Jur sinds een week op stenen, en zijn zolen zijn al niet meer zo hol, en dragen meer mee nu. Hoe het met zijn gevoeligheid staan nu weet ik nog niet, ik verwacht een goede verbetering de komende tijd. Omdat op alle punten die ik beschreef er verandering is. Ik twijfel nog wel of ik zo kort moet blijven bekappen als de prof aangeraden heeft. Misschien ken ik mijn eigen paard wel beter dan een ervaren iemand in een eerste afspraak kan zien?

Groetjes, Michiel