Piet schreef :


Ik ook, daarom schrijf ik ook dat E beter op zoek kan gaan naar dingen die wél goed gaan, om uit dat negatieve te komen.


Ja, daarom is het een kleine moeite om je paard op het midden van de weg te houden en hem een ander 'opdrachtje' te laten doen op het moment dat je denkt dat je je grip verliest, of wanneer je denkt dat hij sterker is dan jij.
Maar dat kost inspanning, moeite, en vooral : Je verbinden met het paard.


Dat is een iets ander verhaal in mijn ogen.
Je kunt bijtgedrag niet vergelijken met een hap nemen uit een struik.
Bij echt bijtgedrag ontstaat er direct gevaar, bij die struikenhap niet.

Met bijtgedrag bedoel ik niet even oren plat, neus naar voren en naar je grijpen om een stukje vel te pakken te krijgen, maar met echt bijtgedrag bedoel ik dat het paard er alles aan gelegen is om JOU die weide uit te krijgen, uit zijn persoonlijke ruimte, weet ik veel : 500 kilo tegen 70.
En lukt het niet met bijten dan zijn er nog achterbenen en voorhoeven.
Ik ken het hele scenario; is voskleurig, 1.60 hoog, weegt 500 kilo, razendsnel en staat hier in de paddock.

Wat mij betreft krijg jij alle vrijheid om hier eens te komen werken met Mazir. Daar heb je dan een taaie aan. Die is niet eens benaderbaar wanneer hij op dreef is, laat staan dat hij af te leiden is met opdrachtjes.
Wij hebben daar inmiddels een goede weg in gevonden, maar op de grond blijft hij niet zonder gevaar.

Tuurlijk is negeren ook wat wij doen, alleen als hij mij echt in gevaar brengt grijp ik in, voor de rest denken we 'ach jongen, je hebt er zelf meer last van ' , we draaien ons om en doen ons ding.
Er is namelijk geen agressie in het gewone alledaagse hapgedrag, hij laat zich inderdaad dan ook redelijk makkelijk afleiden en vergeet dat hij bezig was te bijten.
Dus tot zover ben ik het eens met je verhaal.

Maar dat is niet altijd zo: Er zijn gevaarlijke momenten waarop hij echt aanvalt en hij is dan niet bereikbaar voor enig commentaar van mijn kant.
Zelden is er een aanleiding voor dat gedrag, er zit ook geen patroon in, je roept het soms op wanneer je aankomt met een halster, of wanneer je de wei inloopt waar hij is aan het grazen, zonder opdrachtjes hoor, gewoon even op een positieve manier contact maken, want dat vind ik erg belangrijk naar hem toe. Ik wéét hoe hij geniet van die positieve aandacht, maar hij kan er niet altijd mee omgaan, hij is dat niet gewend en denkt volgens mij altijd dat hij op z'n lazer krijgt, wordt weggestuurd, en dus heel fel voor zichzelf moet opkomen. Dat is de verkniptheid van zijn kant. Want hij geeft té kort voordat ie uithaalt een waarschuwing. Zo komt hij vriendelijk op je af gelopen met de oortjes naar voren, en zó zie je het volgende moment zijn hoeven boven je hoofd uitkomen.

Hij heeft verknipt gedrag ja, maar ik denk toch dat hij in zijn hoofd normaal is want de knop gaat om zodra je op zijn rug gaat zitten, dan is het het allerliefste en allermeewerkendste en allerbetrouwbaarste paard. Een heerlijk dier om mee te werken!!!!



Ja, ik vrees dat het de verkkeerde timing en de INconsequentie zijn waardoor er bij heel veel mensen dingen wel erg vaak verkeerd gaan.
En bij veel mensen ook het gemak, want ze wíllen helemaal niet opvoeden, ze willen ríjden.

Tistogwat, al die problemen met paarden.
In mijn ogen zijn het mensenproblemen.
Als je niet sterk en consequent kunt zijn ben je dat in heel veel situaties in het dagelijkse leven ook niet. Als je niet in je kracht kunt staan, is dat in het dagelijkse leven ook moeilijk.
Wat dat betreft is dat paard alleen maar een spiegel.

Pien

HannahFroukje schreef op woensdag 20 december 2006, 2:01:


wat ook zo leuk is, is de kans die oudere zusjes /broers krijgen om te "moederen" over zo'n klein ding. Hier hebben we Maggie gespeend, helaas nu al omdat Filly zo vreselijk broodmager werd dat we haar niet meer op gewicht konden houden (er is iets niet in orde met haar, ook dat speelt mee) Maggie en Frizzle lopen nu samen. Frizzle moet nu Maggie leiden en verder opvoeden zonder dat Filly ingrijpt. In het begin was dat best wennen en leek Frizzle helemaal niet goed te weten hoe ver ze kon gaan en wat ze nou precies moest toelaten en wat niet. Dat het wel ok zou gaan wisten we al van King die op een gegeven moment voor Frizzle ging zorgen. Het leuke is dat die tweejarige pubers opeens een stuk meer verantwoording gaan dragen en kunnen oefenen in het nemen van beslissingen over een jonkie zonder dat daar ook voor hun grote risico's aan kleven. Nu denderen ze lekker door de wei spelen soms maar soms is het ook gewoon maggie die moet doen wat Frizzle wil of niet wil.
Filly gaat haar gang en zolang ze ze maar ziet is het voor haar genoeg.
Ina

HannahFroukje schreef :


Waar we, denk ik, het meeste geluk mee hebben is dat Spirit van nature een heel rustig en meegaand paard is.
Zelfde zachte karakter als zijn moeder.
Gelukkig ook een paard dat afstand bewaart, zich niet aan je opdringt, als veulen zelfs was hij wat bangig en bleef hij op afstand. Klinkt misschien raar, maar ik heb dat altijd een enorm voordeel gevonden omdat hij hengst is en zal blijven. Wat we nu vaak hebben is dat hij ineens heel stil naast je komt staan, gewoon staan, verder niks. Ondertussen weten wij nu dat hij dan heel even aandacht wil, een krabbel, en dan gaat ie weer, zo leuk!

Hij heeft zeker ook zijn heftige momenten hoor, loop maar eens met voer door de paddock, ik heb hem echt moeten leren dat hij niet aan mij of aan het voer mag komen en dat we ongestoord door de blub naar de voerplaats moeten kunnen lopen.
Of zet hem bij Mazir en hij slaat helemaal los.
(Mazir is dus geen goede opvoeder voor jonge hengsten).

Met Spirit hebben we één fout gemaakt en dat is dat we hem altijd hebben laten spelen met onze hond, ze joegen mekaar achterna over het hele terrein en konden heel fel tekeer gaan. Inmiddels is Spirit daar te groot voor, want hij walst over haar heen. Wat hij nu niet begrijpt is dat dat niet meer kan.
Zo wil hij ook spelen met kleine kinderen, katten, bezoekhondjes.
Als we gaan wandelen moeten we hem toch een beetje in de gaten houden, want hij wil achter alle honden aan huppelen, dat had ik me vooraf niet gerealiseerd want dat is toch wat onhandig. Heeft er natuurlijk ook zeker mee te maken dat hij nu langzaam hengst gaat worden.

Pien

van lennep schreef :

Nou, ik moet er wel bijzeggen dat ik niet graag zie dat een paard 'op zijn kop krijgt' want voor mij geeft dat aan dat er onrust in de groep is en niet alle posities helder zijn.
Paar keer wat schermutselingen, oké, maar als het goed is moet het daarna toch rustig blijven. Als ik zou zien dat hier een paard vaker getrapt werd zou ik hem uit de groep halen en een oplossing verzinnen.

We hebben er een bij die uitvalt naar de andere paarden en ik wil het niet laten uitvechten met Winner, ook al roept iedereen dat.
In de eerst plaats ben ik bang voor serieuze verwondingen, want het zijn twee krachtige paarden, in de tweede plaats is het terrein hier te klein, ook al is er in onze mensenogen plek zat om weg te komen.
In 'het wild' zouden ze dan ook ieder hun eigen weg gaan, zouden ze echt niet vrijwillig in mekaars buurt blijven en dat kan hier nou eenmaal niet. Want je lost het niet echt op met twee sterke ruinen, de confrontatie blijft zich telkens herhalen en daar zit niemand op te wachten.

Pien