HannahFroukje schreef :


Waar we, denk ik, het meeste geluk mee hebben is dat Spirit van nature een heel rustig en meegaand paard is.
Zelfde zachte karakter als zijn moeder.
Gelukkig ook een paard dat afstand bewaart, zich niet aan je opdringt, als veulen zelfs was hij wat bangig en bleef hij op afstand. Klinkt misschien raar, maar ik heb dat altijd een enorm voordeel gevonden omdat hij hengst is en zal blijven. Wat we nu vaak hebben is dat hij ineens heel stil naast je komt staan, gewoon staan, verder niks. Ondertussen weten wij nu dat hij dan heel even aandacht wil, een krabbel, en dan gaat ie weer, zo leuk!

Hij heeft zeker ook zijn heftige momenten hoor, loop maar eens met voer door de paddock, ik heb hem echt moeten leren dat hij niet aan mij of aan het voer mag komen en dat we ongestoord door de blub naar de voerplaats moeten kunnen lopen.
Of zet hem bij Mazir en hij slaat helemaal los.
(Mazir is dus geen goede opvoeder voor jonge hengsten).

Met Spirit hebben we één fout gemaakt en dat is dat we hem altijd hebben laten spelen met onze hond, ze joegen mekaar achterna over het hele terrein en konden heel fel tekeer gaan. Inmiddels is Spirit daar te groot voor, want hij walst over haar heen. Wat hij nu niet begrijpt is dat dat niet meer kan.
Zo wil hij ook spelen met kleine kinderen, katten, bezoekhondjes.
Als we gaan wandelen moeten we hem toch een beetje in de gaten houden, want hij wil achter alle honden aan huppelen, dat had ik me vooraf niet gerealiseerd want dat is toch wat onhandig. Heeft er natuurlijk ook zeker mee te maken dat hij nu langzaam hengst gaat worden.

Pien

van lennep schreef :

Nou, ik moet er wel bijzeggen dat ik niet graag zie dat een paard 'op zijn kop krijgt' want voor mij geeft dat aan dat er onrust in de groep is en niet alle posities helder zijn.
Paar keer wat schermutselingen, oké, maar als het goed is moet het daarna toch rustig blijven. Als ik zou zien dat hier een paard vaker getrapt werd zou ik hem uit de groep halen en een oplossing verzinnen.

We hebben er een bij die uitvalt naar de andere paarden en ik wil het niet laten uitvechten met Winner, ook al roept iedereen dat.
In de eerst plaats ben ik bang voor serieuze verwondingen, want het zijn twee krachtige paarden, in de tweede plaats is het terrein hier te klein, ook al is er in onze mensenogen plek zat om weg te komen.
In 'het wild' zouden ze dan ook ieder hun eigen weg gaan, zouden ze echt niet vrijwillig in mekaars buurt blijven en dat kan hier nou eenmaal niet. Want je lost het niet echt op met twee sterke ruinen, de confrontatie blijft zich telkens herhalen en daar zit niemand op te wachten.

Pien