Isabel van der Made schreef op zaterdag 23 december 2006, 2:41:
> Wil schreef op zaterdag 23 december 2006, 1:29:
>
>> Nee Nick, zoals ik het begrepen heb staat ie niet met konstante
> Waar mijn verhaaltje aansluit bij het jouwe, Wil, is dat ik
> eigenlijk helemaal geen touw wil, ook geen halster, maar paard
> en mens lopen samen ergens heen. Nu is dat moeilijk in een
> nieuwe omgeving met een ander regime.
Ja, kan ik me voorstellen... jullie zullen beiden weer moeten omschakelen en wennen aan alle nieuwe zaken.
>
> Dus in het begin, als ik Opal uit de wei haalde, deed ik haar
> wel zeker een halster aan, en hield het touw vast. (Zonder druk
>
)
>
> Zolangzamerhand is de routine duidelijk, als ik 's middags kom,
> haal ik haar uit de wei, gaan we naar de stallen, krijgt ze een
> lekker hapje, hoeffies verzorgen, een knuffel, en weer terug
> naar de wei.
>
> Stallen echter, zijn vrij gevaarlijk, want daar kan een paard
> in opgesloten worden, dus het hapje en de knuffel wogen in het
> begin niet op tegen die dreigende gebouwen.
Dus Opal is helemaal echt niet gewend om de binnenkant van een stal te zien!
>
> Dus we begonnen met samen uit de wei te lopen, zonder halster.
> Dan halster aan als we uit de wei zijn. (Het is namelijk voor
> mij weer een behoorlijk angstaanjagend idee dat paard zonder
> mij de straat oprent.)
Jeetje, wat dacht je van mij?? Wij zitten redelijk dicht op een vrij drukke 2-baans weg. Er mag hier 'maar' 80 gereden worden, sommigen halen gemakkelijk de 120! Heb hier al zoveel ongelukken zien gebeuren... Aan beide zijden van de weg heel oude eikenbomen, en tsja... die gaan niet opzij he?? 1 van mijn allergrootste angsten is dat een paard zó de weg oploopt....
>
> Dan eerste stuk zonder halster lopen. En van de week, helemaal
> tot in de stallen dinges meegelopen. Zonder halster. Gek genoeg
> bleef ze halverwege staan, wilde niet doorlopen tot waar ze
> altijd haar hapje krijgt. En waar haar etensbak al klaar stond.
> Ze draaide zich om, en liep zeer vastberaden terug naar de wei.
> Ik had natuurlijk meteen de slappe lach. En achter haar aan
> gerend, en met halster mee terug genomen. (zonder druk)
Haha!! Eigen willetje he? Lachen!! Toch wel humor
> heel geduldig haar voetjes doen. Als ik haar vastbind op een
> plek die zij niets vindt, dan wordt het niets, en ben ik
> eindeloos bezig om haar te overtuigen mij een voet te geven.
> Vooral haar achterbenen.
Ja, give and take. Mooi geschreven trouwens... Je laat je paard duidelijk een eigen keuze maken en dat is goed. Ik heb met Chaser gewoon jarenlang een 'makkie' gehad. Die interesseert het echt helemaal niets wáár je hem parkeert. Een uitermate geduldig paard. Ik kan zelfs zijn achtervoet eventueel OP mijn schoen parkeren als ik de voorzijde wil raspen. Hij zal echt niet erop gaan staan...
Catcher gaat een heel ander verhaal worden. Het kost jaren om hem zover te krijgen zoals Chaser nu is. En dan nog spreken we over 2 totaal verschillende karakters.
Maar dat geeft niet.
Ik heb lang gezocht naar iemand die kan trainen zoals ik het in mijn gedachten had.
En geen maanden opsluiting in 1 of andere manege of trainingsstal.
Ik wilde er persé met mijn eigen neus bovenop staan. Om te zien HOE deze trainingsmethode (haha... de Conrad van Pruissen methode?) in zijn werk gaat, dus druk- en zeker geweldloos. Zonder voerbeloning... kon me nauwelijks voorstellen dat dit mogelijk zou kunnen zijn.
Denk dat ik het gevonden heb
) En zelf leer ik een heleboel hiervan!
OK, ik wordt een beetje gereprogrammeerd geloof ik
Heb ik er allemaal voor over.
>
> Zo, toch terug on topic.
>
> Isabel
Wil.
Warboel
