Ik schaam me rot. Ik voel me vreselijk en heb zo veel spijt van wat ik vanmiddag heb gedaan.

Ik heb Milka (mijn haflinger van 13, ik heb hem vanaf zijn 4e) een aantal flinke klappen met de zweep gegeven.
Zoals de meesten waarschijnlijk wel weten is dat al lang niks meer voor mij om te doen. Maar vanmiddag was ik niet sterk genoeg en heb ik toegegeven aan mijn wanhoop.

Milka lijkt me al te hebben vergeven. Hij staat tevreden te eten in het land en kijkt me vriendelijk aan met zijn lieve oogjes en zijn oortjes naar voren.

Altijd al is alleen de weg op gaan met hem een enorm probleem geweest. Als ik er naast loop is er niks aan de hand. Maar zodra ik op zijn rug zit en we gaan met zijn tweën weg dan heb ik een heel groot probleem. Zodra hij ook maar de minste aanleiding heeft weigerd hij verder te gaan. Hij draait dan, rent de weg over, steigert... oftwel; ik moet dan echt met hem vechten en de situatie is heel erg gevaarlijk.

Ik bleef dus over het algemeen in de bak werken en dan was er niks aan de hand. Of iemand ging mee met de fiets, of ik ging gewoon wandelen met hem. Maar nu we verhuisd zijn heb ik geen bak meer en bovendien niemand die echt met me mee wil.

Ik heb er dus de laatste tijd veel over gesproken met 'paardenmensen' en iedereen zegt maar dat hij zich aan steld en dat ze hem er wel van af krijgen. Als ik ze dan vraag hoe zeggen ze; gewoon even flink aan pakken. En daar kan ik het dan mee doen.
Als ik ze dan vertel dat ik dat niet wil, dan lachen ze. Ook als ik ze het hele verhaal over Milka's verleden vertel wimpelen ze het af.

Milka heb ik als 4 jarige gekocht. Hij gooide iedereen van zijn rug, met lopen aan de hand denderde hij over je heen en met longeren viel hij je aan. Al deze dingen doet hij niet meer door hele geduldige training. Maar over de weg met zijn tweetjes... dat gaat dus nog steeds niet.

Ook mijn vriend zegt dat ik hem gewoon eens aan moet pakken. "jij bent de baas"
Vandaag wou mijn vriend eindelijk eens een rondje mee op de fiets. Ik voelde me geestelijk niet helemaal stevig (ben al een paar jaar periodes overspannen), maar besloot toch te gaan rijden. Want ja.. Het kan wel weer eens maanden gaan duren voor ik weer een kans krijg.

Milka was super met opzadelen en wou erg graag aan het werk. Hij was super lief!
Maar met rijden waren we nog maar amper het erf af (mijn vriend was nog even de fiets pakken en kwam iets later aan) of hij begon al moeilijk te doen. Hij wou niet verder (dat rood/witte lint was veeeeeel te eng). De zweep in mijn hand brande, ik hoorde alle opmerkingen en het lachen en ik zou het wel eens even laten zien... zo veel klappen... het deed niks. Het had geen nut.
Mijn vriend fietste voorbij en Milka liep zonder verder nog problemen te maken zo verder de weg op... het lint was niet eng meer. De rest van het rondje ging dus ook prima. Af en toe was hij even bang voor iets, maar Milka wist nu dat er iemand mee was.

Als we terug zijn vraag ik mijn vriend of hij me nu eindelijk geloofd dat slaan met de zweep dus geen zin heeft. Het enige antwoord dat ik krijg is; "als het mijn paard was had hij al lang bij de slager gestaan"

Wat moet ik nou? Ik wil dit probleem zo graag op lossen. Milka is zo'n lief dier (al denkt menig persoon daar anders over).
Maar ik heb gewoon niet meer het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt zo met zijn 2en. Ik denk niet dat ik dit probleem alleen met mijn paard kan op lossen.