eddy DRUPPEL schreef op donderdag 1 maart 2007, 22:46:


Ik voel er meer voor om het probleem bij de wortel aan te pakken. Het zien van het hoofdstel is hoofd hoog en felle ontwijk reactie. Dat moet opgelost worden.

Piet

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 1 maart 2007, 22:46:


Nee zo omzeil je het probleem, het trauma blijft dan. Je kunt het wel zo tijdelijk 'oplossen' maar het probleem blijft. Het is veel beter om het paard het vertrouwen te geven in de tweebener. De zijkant losgespen kan wel, maar het is dan toch net zoiets als de 'blinde' vlek. De spanning moet weg bij dit paard.

Es

Esther schreef op donderdag 1 maart 2007, 23:13:


Dat kan er na.... Dan als het kopstuk gewoon kan aangedaan worden via het los en vastmaken van de gesp aan de zijkant, daarna werk je verder . Het kopstuk is dan al geen reden meer om hoofd omhoog te gooien dus spanning is weg. Niks omzeilen wel geleidelijk naartoe werken. Zo maakt het kopstuk onderdeel uit van de oplossing en moet er niet 'getarget' worden naar de bron des onheils. . Enfin jullie zien maar.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 1 maart 2007, 23:29:


Dit werkte dus absloluut niet bij onze verminkte ponnie. Halster dat aan de zijkant vastgegespt werd kregen we wel om hoor, werkt ook als een kopstuk, maar zo'n probleem als bij Una, of zoals bij onze ponnie los je niet op met een gespje aan de zijkant helaas. Was dat maar zo simpel. Una kan ook een halster om zonder een probleem. het probleem zit veel dieper, bij ons paard konden we het herleiden omdat de verminking zichtbaar is. Wat er bij Una is gebeurd kun je waarschijnlijk alleen maar raden. Ander ponnietje waar ik over schreef exact hetzelfde, alleen die was dus ook niet te pakken, daar kreeg je ook geen halster om. Dat was een kwestie van iedere dag een hele tijd in de wei gaan zitten of liggen, tot ze nieuwsgierig werd. Die ponnie had een jongetje van zes een hersenschudding geslagen. Waarom, wie zal het zeggen? In ieder geval kwam ze daarna bij ons. Bij deze ponnie heeft het ruim een half jaar geduurd voor ze uberhaupt bij mensen in de buurt durfde te komen. Uiteindelijk is het een geweldige betrouwbare kinderponnie geworden, maar bij ide ponnie was er niets te omzeilen, ze moest eerst zelf komen.

Es

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 1 maart 2007, 14:06:


Ooo jij hebt dus iemand die je boodschappen en je huishouden voor je doet Tsja logisch dat je altijd zin hebt.Wel grappig dat jij dan wel altijd de gelegenheid hebt om 8 a 10 uur te rijden, en pech voor de mensen die die gelegenheid niet hebben. Kun je er jezelf een beetje in verplaatsen dat er ook mensen zijn die ook andere dingen ernaast doen, en dan misschien wel eens geen zin hebben? Voor mij is het trouwens een gouden regel, als je eens geen zin hebt om iets te doen met je paard, doe het dan ook niet, dat is niet in het belang van het paard.

het begon allemaal 2 dagen terug.

zoals iedere ochtend vertrek ik met mijn wagen + aanhangwagen op mijn ronde voor al ons kleinmannen(paarden) en pleegkinderen(stalling paarden) te voorzien van hun dagelijkse benodigdheden(water,hooi,enz enz...). mijn hart stopte bijna met slaan toen ik mijn laatste halte op 1 paard na (normaal stonden er op dat moment 8)leeg zag. bekomen van de schok zag ik dat de kerels gewoon de poort hadden genegeerd en op gastronomisch avontuur waren getrokken in het natuurgebied dat daar naast begint.na mijn zelf ontworpen lokroep kwamen ze allemaal behalve "1ne "afgelopen, poortje open en terug op hun weide.
dien 1ne is onze Manitou , paint hengst van bijna 3 jaar en nog maar pas in de outback riding gang naam aan het maken. wij hebben momenteel 5 hengsten en ze zijn allemaal doodbraaf staan constant bij ons ruinen en merries alleen als de "lege" merries hengstig staan zet ik ze even op een ander wei waar ze even moeten veranderen in the village people ,zonder de kleren wel te verstaan. om terug op het verhaal te komen, onze manitou vond het niet nodig om mee te komen naar de wei dus ik naar hem, halster om,,geen probleem,braaf mee,geen probleem.op de wei geen probleem...
aangezien mijn ervaring mij al geleerd heeft, eens ze de weg naar buiten weten moet je oppassen.
ik naar huis schoonpa gebeld, vrachtwagen en trailer volgeladen ,iedereen
behalve de manitou, omdat die toch zo braaf is , die liet ik staan bij phoenix (10 jarige arabier X kwpn merrie)die momenteel in overgang staat van ijzer naar natuurlijk en hier een beetje last van heeft)wij weg met ons kroost naar een ander weide. oef ik weer gerust.
de volgende ochtend niks aan de hand overal alles in orde.
ik kom aan bij manitou en phoenix, alles in orde,weer mijn befaamde lokroep waaraan ze weten dat ze iets lekkers krijgen.nu had hij wel succes,manitou komt aangevlogen en zonder enige moeite komt hij onder de schrikdraad gesliding stopped tot vlak voor mijn neus.
nu had hij het gevonden ,het misterie was voorbij ,moest hij hier nu al bijna 3 jaar bang voor zijn,zo'n belachelijk draadje met stroom op. hij als schrikdier was vanaf nu gewoon dier. een omheining was niks meer dan een verkeerd geplaatst obstakel waar hij voorbij moest net zoals hij anders doet in bos of op de weg.allemaal goed en wel dat hij zo aan het redeneren was,maar ik wist dit nog niet.
ik wees hem op zijn deugnieterij zoals je eigen moeder je vroeger strafte,dat hielp toen ook niet. en zet hem terug op de weide.
hij heel fier met zijn staart omhoog naar phoenix voor zeker te zijn of zij dit ook had gezien. nadat ik haar had gecontroleerd op beterschap ging ik terug richting poort met manitou vlak achter me zoals gewoonlijk(hij volgt zoals een hond)ik liet hem doen, ik heel precies gemikt tussen de schrikdraad uit de weide ik draai mij om en zie manitou zijn hoofd van links naar rechts draaien en denken van moet ik dit nu ook doen.hij bukt zijn hoofd tot tegen de grond en stapt gewoon onder de schrikdraad door terwijl
ik het hoor tikken(de stroom)en parkeerd zich wederom voor mijn neus.
daar sta je dan,wat moet je dan doen. nu nog straffer dacht ik bijmezelf.ik terug de weide in voor te zien of hij terug volgde maar dit was tegen mijn kltn.ik was wel intressant maar dat vers weike was veel intressanter.
weer schoonpa gebeld of die kon komen met materiaal voor de poort te barricaderen.na ons prefab omheining te hebben geplaatst kwam manitou
eens ruiken wat voor lelijks we nu weer in zijn weg aan het zetten waren.
vanmorgen lag heel ons kunstwerk plat maar stond hij wel heel braaf aan zijn hooi te eten.daarnet nog eens gaan kijken en alles was zoals het hoort.
dus tot hiertoe. hengst 2 schrikdraad 0 en hoop dat dit zo blijft.

Myriam schreef op donderdag 1 maart 2007, 22:45:


Gefeliciteerd voor de jarigen!

ik ben vorige week met een leemkuur begonnen met Goofy.(omdat ie vorig jaar zoveel medicijnen heeft moeten slikken). Afgelopen woensdag zag ik een dik onderbeen, nou ja dat kan natuurlijk een keer verstapt of zo. 's-Ochtends echter, was het been dikker geworden tot boven de sprong en zijn andere achterbeen was ook wat opgelopen. Niets voor dit paard, hij heeft never nooit last van stalbenen of zo. Vanmorgen had ie wat koliekachtige verschijnselen, rollen en rollen, sloom staan kijken, niet eten. Net even colosan gegeven en een stuk wezen wandelen. Toen was ie attent en enthousiast. Ik stop nu acuut met de leemkuur, heb zelf het idee dat het dus te hard gaat met die afvalstoffen. Heeft er iemand hier op t forum ervaring hiermee?

Piet schreef op woensdag 9 november 2005, 10:57:


Geweldig dat Carlos al zo oud is! Haalde maar alle paarden dit. Over harde vlakke ondergrond stappen is inderdaad het fijnst voor paardjes die de neiging tot hoefbenvangenheid hebben. Heb bij Bully gemerkt dat toen hij nog pijn had, hij makkelijk over de betonplaat draafde. terwijl hij dit door de berm niet zou doen. We hebben hem toen ook op een erhard stuk gezet waar hij kon lopen zodat hij makkelijk aan zijn beweging kwam. Opzich als je er overna denkt is het eigenlijk wel logisch, want er drukt op zo'n verhard stuk niets tegen de zolen aan.

Margot

una schreef op donderdag 1 maart 2007, 22:37:


kan me wel zo'n reactie voorstellen, maar idd ze lag mss gewoon te slapen. als ik in de zomer wel s heel vroeg in de ochtend naar de stallen ga, dan liggen de shetten ook overal op plekken verspreid waar ik ze overdag never nooit zie liggen. Heel apart gezicht!

Esther schreef op vrijdag 2 maart 2007, 0:13:


Een gewone werkdag van gelijk wie neemt toch ook 8 a 9 u in beslag ! Ik werk thuis met paarden wat is er nu zo uitzonderlijk ? Iemand die een gewone job heeft op bureau kan dus zijn huishouden en zijn boodschappen niet doen ? Als je eens geen zin hebt om te werken blijf je dan thuis ? Zal je baas niet zo tevreden mee zijn denk ik. En nee ik heb niet altijd evenveel zin om met een paardje te werken (hangt van het paard af) maar daarom ga ik op het eind van de week nog altijd niet tegen de eigenaar kunnen zeggen "sorry ik had geen goesting" .

ingrid van der post schreef op vrijdag 2 maart 2007, 9:12:


ik zie queenie nooit liggen.... Nergens
In al die maanden (augustus) dat ik haar thuis staan heb nog nooit zien liggen

De eerste keer is enkele weken geleden op een zondagnamiddag in de zon, heeft mijn vriend haar voor het eerst zien liggen

Gister dus weer

Vandaag was ze kiplekker. Ik keek door vensterraam van de slaapkamer en zag dat ze al paraat stond aan de draad voor der hooi en de andere paarden weer wegjagen
Dan kwam ik buiten en begon ze net te rollen en kreunen van genot, vooral haar koppie wreef ze lekker in de vohtige aarde

Dan kwam ze in draf over het grindpad naar me toegelopen en begon ze te vreten. Doet ze anders zelden, (draven) maar ze lijkt tevreden opgestaan (door het zonneke zeker?

Margot van Lare schreef op vrijdag 2 maart 2007, 9:12:


Hoi Margot, het verhaal van Carlos is van 2005. Inmiddels is ie 45 dus.
Hij loopt nog steeds perfect.en van wat ik toen dacht dat zijn voeten niet meer mooi zouden worden klopte niks, hij heeft mooie strakke voorvoeten, niet te zien of te merken dat hij ooit bevangen is geweest.
Het aardige is ook dat ik nog nooit een millimeter van zijn zool afgehaald heb. Zo zie je dat dat ook werkt.
Inmiddels heb ik dat natuurlijk bij veel paarden gezien.
Ik denk dat we hiermee bewijzen dat hoe oud een paard ook is, hoefbevangenheid op zich nooit een doodsoorzaak is.
De uitdrukking: "hoefbevangenheid is al een been bij de slager" is gelukkig achterhaald .

Piet

Piet schreef op donderdag 1 maart 2007, 23:03:

Zelfs niet eens het zien van het hoofdstel maar alle handelingen die er mee te maken hebben zorgen voor die reactie.
Zo erg is het al!
Ik ben het met je eens Piet, de oorzaak rechtreeks aanpakken!

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 2 maart 2007, 9:40:

Het verschil is dat jouw werk blijkbaar het werken met paarden is. Ook al heb je geen zin, dan zul je toch moeten want de klant verwacht een dienst waarvoor hij je betaalt.
De meesten van ons "doen" hun paarden erbij, naast hun werk. Ik hoef godzijdank niet elke dag naar een baas te hollen, want ik ben mijn eigen baas.
Als ik geen zin heb om te werken, doe ik het toch. Ik heb nl afspraken met klanten en dus is dat part of the deal.
Als ik geen zin heb om te rijden of door de bagger te rennen, doe ik het niet. Zo'n soort overeenkomst heb ik niet met de jongens.