Mike is enorm op de verhaartoer gegaan... Nou schurkt hij ook zijn manenkam. Doen die van jullie dat ook? En is dat bij verharen normaal? De manen verharen tenslotte niet.

Wat mijn zorg is namelijk:

Vorig jaar voorjaar deed hij dit ook en toen gingen zijn manen eraan, door die dikke vacht en het verharen kwam ik er te laat achter dat hij een schimmel infectie had. Daarom ben ik nu weer bang dat het zoiets zou kunnen zijn.

Maar is er een logische rede dat een paard elk voorjaar (in februari/maart) tijdens de rui een schimmel oploopt? Kan toch geen 'gewoonte' worden hoop ik?
Vorig jaar was voor het eerst sinds ik hem heb.

Ik hou nu alle verdachte plekjes met argus ogen in de gaten, maar met die nog zo dikke vacht...

Frans Veldman schreef op vrijdag 2 maart 2007, 12:44:


Ik heb wel nagedacht over het "zielig", want mijn paarden in deze nattigheid brengt natuurlijk ook antroformisme teweeg .
Veel mensen vinden het dus zielig tot absoluut niet kunnen. Ik heb me ook afgevraagd wat mijn paarden er nou van vonden.
Maar weet je wat mij overtuigd heeft: hun gesteldheid en gezondheid.

Toen Jovarna voorheen in de winters nog alleen overdag weidegang had, en 's avonds & 's nachts op stal, had ze gedurende de wintermaanden altijd wel een paar kleine mokplekjes/korstjes in de koten van haar achterbenen. Ook de hoeven, en met name de stralen, zagen er niet optimaal uit. Ook hoorde ik af en toe weleens een kuchje.
Deze winter heeft ze 24/7 weidegang. En ik overdrijf niet dat ik haar nog nooit zo sterk en gezond heb gezien. Ze heeft niet één plekje/korstje in haar koten, de hoeven (èn stralen) zien er geweldig goed uit, ik hoor nooit meer een kuchje en ze straalt en glanst als nooit tevoren.
Banouck (bijna 10 maand) loopt samen met Jovarna in de wei en als ik zie hoe sterk, gezond, vrolijk en blij ook zij is, soms expres een paar plassen in de wei opzoekt om daar met een noodgang doorheen te galopperen, dan is ook dit voor mij een bevestiging dat ze erg gezond en happy is. En ook haar hoeven en vacht zien er geweldig uit.

Wanneer een paard zich geestelijk/emotioneel niet lekker voelt, dan uit zich dit (ook) op het lichamelijke vlak. En wanneer ze zich wèl lekker voelen, idem dito.

Mochten ze nu kwaaltjes e.d. gaan krijgen, dan zou mij dat aan 't denken zetten en me wellicht doen realiseren dat 24/7 weidegang deze periode niet zo'n goed idee is.
Maar juist omdat ze zo gezond, tevreden en happy zijn, geeft mij de bevestiging dat het goed met ze gaat.

Daarnaast ben ik van mening dat een dergelijk leven in de wei (hoe nat of droog ook) veel gezonder is dan ze deze omstandigheden te onthouden, maar dan wèl in een natte en/of zware bak gaan rijden.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk
www.paardmenscoaching.tk

Peet schreef op vrijdag 2 maart 2007, 12:57:


Tsja, ik heb ooit als kind al eens moeten leren wat antropomorfisme is. Toen haalde ik nog een gevonden jonge merel naar binnen omdat het zo zielig was dat hij buiten in de regen op de grond zat. Een dag later was hij dood, ondanks de regenwormen die ik hem voerde. Later leerde ik dat het normaal is dat jonge merels eerst een tijdje op de grond rondwandelen, en dat de ouders ze echt wel voeren. En vooral: dat je geen "buitendieren" binnenshuis moet halen, dat dat slecht of zelfs dodelijk voor ze is.

Paarden zijn buitendieren bij uitstek.

Onderstaand stukje, mogen we dat (of doe je dat zelf?) bij de reacties op de pagina over huisvesting plaatsen? Hoe meer reacties over de gezondheid van paarden die buiten wonen, hoe meer mensen er bewust van worden dat paarden niet binnen gehouden horen te worden.


Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op vrijdag 2 maart 2007, 10:27:


Bij ons zie je dat ze wel graag schuilen onder het afdak, of in de container, en als het vol is voor de container, want dat is uit de wind.
Maar je merkt wel dat regen, én wind, én lage temperaturen dat het dan wel moeilijker wordt, vooral als ze geen stap meer kunnen verzetten omdat alles blank staat..degene met de minste weerstand krijgt het het eerste koud, die shet die niet meer rondliep, die had het koud.

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 2 maart 2007, 13:15:


Liever uit de wind dus, dan uit de regen...
Je hoort hier wel heel vaak de klacht dat het kleinste schuilhokje niet mag van de gemeente, maar een paard in een stal mag wel, normaalste zaak van de wereld...zou de gemeente ook moeilijk doen over een stel flinke heggen en een flinke boom?

Frans Veldman schreef op vrijdag 2 maart 2007, 13:12:


Staat erop hoor!

groetjes, Petra
www.jovarna.tk
www.paardmenscoaching.tk

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 1 maart 2007, 22:46:

Una heeft trauma van oren vastnemen; door de oren niet vast te nemen en hoofdstel opzij vastmaken, los je de oorzaak niet op, net zoals Piet zegt.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 1 maart 2007, 23:29:

Had jou reactie nog niet gelezen
Begrijp jouw idee wel. Maar hoe werk je dan geleidelijk aan naar de oren vanzodra het hoofdstel opzij aandoen lukt?
Volgens mij is het beter ineens geleidelijk aan naar de oren te werken en er dan het hoofdstel weer bij te halen.

BTW het hoofdstel aandoen via de zijkant lukt ook niet hoor: hoofdstel in de buurt van hoofd is hoofd omhoog.

Ik denk dat Nele op de goeie weg is, zie ervaring gisteren. Ze kon al tussen de oren wrijven en masseren! heeel mooi

Eva Saegerman schreef op vrijdag 2 maart 2007, 13:34:


Reactie is toch het hevigst als hoofdstuk in de hand ligt zoas reeds bij betreden van de stal of omgeving van het paard niet ? Door initieel aan de zijkant vast te maken went het paard "terug" aan een pijnloos ontdekken van het kopstuk vanhieruit werk je langzaam naar het "over de oren haal moment"zo kan je altijd één stapje terug als de paniek toeslaat . Het vermijden van een kopstuk aan te doen of mee te nemen om dan de reactie uit te schakelen is het probleem vooruit schuiven . Van zodra kopstuk terug ter sprake komt is het een zware stress op de vertrouwensband. Kopstuk onderdeel maken van optuigen en training door eerst gewoon aan de zijkant vast te maken leert het paard dat gedurende langere tijde het kopstuk werd aangedaan zonder paniekreactie. Wat dan weer positieve conditionering is zodat op het moment dat je het kopstuk toch zacht maar beslist over de oren haalt de reaktie uitbijft . Heb je toch nog angstreactie hoef je slechts één haakje los te maken om één stapje terug te gaan. Volgens mij is dit toch de bron opzoeken maar er wel héél dicht in de buurt blijven met de oorzaak des onheils altijd bij de hand.

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 2 maart 2007, 13:20:

Ja hier weg, dat is juist het vervelende. Noordholland moet vooral kaal en plat blijven.

Eergisteren probeerde ik Arabesk op te zadelen in het schuurtje met de zadelspullen etc omdat het buiten zo hard regenden dat ik (!) even droog wilde staan. Meneer begon meteen te snuiven en te flippen en wilde als compromis eigenlijk alleen maar binnen staan als hij met zijn hoofd buiten kon staan. Hij reageert eigenlijk altijd wel claustrofobisch in nauwe ruimtes, daarom gaat hij schuilstallen ook niet in, tenzij je hem erin dwingt en opsluit. Maar daar begin ik niet aan.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 2 maart 2007, 13:43:


Ik begrijp je helemaal, maar je schrijft vanauit de gedachte dat het hoofdstel aandoen het grootste probleem is, maar dat is het niet. Het is de aanraking van de oren dat getraumatiseerd is.
Moest het het hoofdstel zijn dan zou ik het met je eens zijn: negativiteit rond hoofdstel moet verdwijnen door prikkel "hoofdstel" te laten volgen door iets positief ipv gepruts aan de oren.
Maar het is net het gepruts aan de oren dat Una niet verdraagt; en daarom gaat het hoofdstel niet goed, maar ook andere dingen zoals vuil uit de oren halen, enz
Dus er is een oorcontact probleem als grootste oorzaak van onderliggende problemen zoals het hoofdstel.

Dus: de grootste oorzaak aanpakken, nl de oren