Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 12:22:


Pfft dit is even heftig voor mij. Ik heb voor dezelfde keus gestaan als jij.
Mijn tinker had al 36 uur niet meer gemest, een buik als een ballon. DE dierenarts was 4x geweest, had al een paar keer een injectie met pijnstillers gegeven en een paar flessen van dat glij-spul (hoe heet het ook alweer?) erin gegoten.
Uiteindelijk kwam er een tweede dierenarts bij en hebben ze geprobeerd de maag te legen om zo de druk van binnen te verlichten.
Alles zonder resultaat.
Toen ze apatisch werd, werd ze met spoed ingestuurd naar de kliniek. Als ze daar levend aan zou komen (werd me verteld) dan had ze 20% kans op overleven.
Nadat de dierenartsen haar onderzocht hadden waren haar kansen gezakt naar 10%. En we werden voor de keus gesteld.. opereren of niet.
Ook bij mij en mijn man speelden de etische vragen mee. Wat doe je een paard aan met het maken van welke keuze dan ook? Maar feit was, dat IK de keus niet kon maken. Ik KON het niet. Ik kkon niet beslissen om haar in te laten slapen. Ik wist dat ik met zoveel vragen zou blijven zitten.Zou ze gehaald hebben als we haar die kans gaven? Die vraag zou me altijd door mijn hoofd gaan.

We hebben haar dus laten opereren. Ze had een darmafsluiting door zand, veel zand, bleek tijdens de operatie. Er was nog geen darm afgestorven en de dierenarts vertelde me dat ze dit onmogelijk kunnen zien zonder te openen. Ik snap daarom ook niet goed dat hij aan jou bij voorbaat vertelt dat er een stuk darm verwijderd zal moeten worden.

Maar goed.. ze overleefde de operatie. Daarna ging het echter zeer slecht met haar. Ze had veel afvalstoffen in haar bloed en hoefbevangenheid dreigde. Bovendien weigerden de darmen weer op gang te komen en ze at niet. Alleen gras at ze. Dus stond ik in vrieskou en sneeuwbuien met een paard met kaalgeschoren buik alle bermen van Someren leeg te roven. Dagenlang hebben we dit gedaan en toen at ze weer hooi.

Toen ze na 10 dagen naar huis mocht, moest ze in een stal. Voor zeker vier weken, en daarna met mate naar buiten. En ik had geen stal! We hebben er eentje gemaakt onder het afdak met bilzen en stroomdraadjes. De andere paarden konden zo toch bij haar in de buurt staan.

Haar revalidatie heeft alles bij alles wel een jaar geduurd. Daarna was ze pas weer de oude. Vooral psychisch heeft het haar een hele klap gegeven. Ze kon zich daarna zó afzonderen van de rest, van mij en uren staan staren over de weilanden in de verte.

Maar nu is ze er nog. En iedere dag nog ben ik blij dat ze er nog is. Ze was ook pas 8 jaar toen haar dit overkwam. Te jong om te sterven vond ik.
Ik ben erg blij dat mijn man en ik voor het leven hebben gekozen Ik wilde liever dat het lot besliste of ze zou blijven leven of niet. En dat is gebeurd.

Trea

Masja schreef op zaterdag 17 maart 2007, 21:18:


Huh die losse achterbenen heet toch iets van knieluxatie, daar geef je toch geen mep voor? Hoe kwam je nou aan die dikke bult op jouw been van haar losse achterbeen? Of was er wat anders aan de hand?
Maar zonder gekheid, bj een kudde paarden gaan er signalen aan vooraf die paarden precies kunnen interpreteren, als er ergens een verdwaald los achterbeen rondzwerft is de reactie ook binnen 3 seconden omdat dat reflexmatig begrepen wordt. Dat is of wegwezen, of terugmeppen. Timing hebben paarden onderling goed. Mensen die een los achterbeen tegenkomen zijn altijd te laat met reageren. Moet je maar eens opletten in een kudde hoe snel dat gaat en wat er aan signalen aan vooraf gaan. Erg interessant, daar kun je veel van opsteken.

Es

linda lou schreef op zaterdag 17 maart 2007, 10:11:


Na 36.9764 pogingen.... HOERA!!

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 22:29:


Hey Trea,

Wel, het was door het bloederig buikvocht dat hij zei dat het een torsie was en dat er dus een stuk darm aan het afsterven was. Hadden ze bij jouw paard ook een sneetje vanonder in de buik gemaakt om het buikvocht te controleren?

Ans Jondral schreef op zaterdag 17 maart 2007, 10:36:


Ik gebruik al ruim 6 jaar een Crusader vliegenkap. Met UV-filter. Bevalt helemaal goed.
Verschuift niet. Zit klittenband onder de kaak en heeft een goede pasvorm.
Ook een uitsparing/bolling in het stijvige gaas voor de ogen, zodat de oogharen er niet in gaan zitten...
Wil geen reclame maken voor mezelf maar ik importeer die maskers uit de USA.
En... mag ik niet zeggen, maar doe ik toch! Chaser heeft hem heel vaak zelfs 's nachts op. Buiten dit hou ik wel altijd de voorpluk, en net achter het masker waar de deken begint, de manen altijd ietwat vettig.
Zo'n kap is niet eng, als ze het eenmaal kennen zul je zien dat ze zelf wel hun hoofd erin steken!
Zelfs Catcher wist binnen 3 min. waarvoor die kap was en heeft hem graag opgehad van de zomer.
Het enigste wat wél kan gebeuren is dat ze met de achterhoef achter hun oren willen krabbelen.... en dan zo het masker afschuiven. Dan is er nog niets aan de hand.

Pien heeft weleens een wesp IN het masker gehad. Hier echt nog nooit gebeurd, in al die jaren niet.

Groetjes,

Wil.

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:11:


Jazeker, en wat ze daarin zagen was de reden om ons te vertellen dat ze nog maar 10% kans had. Maar op dat moment konden ze nog geen uitsluitsel geven over wát er precies aan de hand was daarbinnen.

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:16:


Was het dan ook helrood vocht? Bij mijn paard was de koliek ook heel heftig, smorgens had ze nog gewoon gegeten en om 16u smiddags ging ze als een gek tekeer . Je kon er ook niet meer bijkomen. Hebben ze bij jouw paard een stuk darm moeten weghalen?

e m kraak schreef op zaterdag 17 maart 2007, 13:27:


Egon, wij hebben hier een mini-bosje, struikgewas + bomen. Chaser blijft daar altijd zo vér mogelijk vandaag, en heeft zelfs de pest aan dát stukje weiland.
Als er regendazen zijn zitten ze nl. veelvuldig daar.
Ik heb eerder het idee dat ze juist IN struikgewas/bossage zitten....

Op een open vlakte, met meer wind, zijn er juist minder.

Modderplekken, helemaal geweldig. Doet ie al. Maar, ook in modderplekken zitten culloiden-haarden.

Het t.o.gestelde is hier het geval. Zoals je weet is het weiland zo'n paar weken geleden voor het eerst geëgd. Het viel mij op dat er echt legioenen mug-achtige beestjes uit de natte aarde kwamen! Nu het redelijk droog is, wordt het aanzienlijk minder...

Wordt vervolgd.....

Ik weet ook niet wat ik besloten zou hebben als ze al 20 was geweest. Vind dat toch wel een respectabele leeftijd.

Amy heeft in de periode daarna nog enkele keren een koliekaanval gehad. Dat klopt dus wel wat jouw DA dus zei. Ik heb er nog zeker 4x de DA erbijgehad (en natuurlijk altijd 's nachts of op zondag), maar dat waren relatief lichte aanvallen. Ze heeft wel de hele verdere winter (na de verplichte stalrust) in de nacht op stal gestaan, omdat ze koliek kreeg van de kou.

Iedereen zegt wel dat je geen schuldgevoelens moet hebben en dat IS ook zo, maar ik zou ze ook hebben, wát iedereen ook zegt. Het is vreselijk als je voor deze keuze staat en je hoopt toch dat je het beste kiest voor het dier. Jammer genoeg weet je nooit de andere kant van je keus.

Je wordt gedwongen die keuze onder druk en stress te maken en dat is eigenlijk niet te doen. Ik voelde voor mezelf heel sterk dat ik haar die kans moest gunnen, dat was sterker dan alle andere gevoelens. Ik ben dan ook echt een gevoelsmens en dat is nog heel vaak goed gebleken.

De periode erna was echt wel erg hoor. Ze was zó geknakt. Gelukkig was ze nog jong en flexibel. Een paard van 20 zou het misschien niet zo goed hebben kunnen verwerken.

Caatje schreef op zaterdag 17 maart 2007, 20:31:


Stang- en trens..... (ofwel: de complete ijzerwinkel)

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:20:


Ja dat was rood vocht. Zag er een beetje uit als aanmaak, beetje waterig bloed. Ze hebben (gelukkig) geen stuk darm hoeven verwijderen. Toen ze openlag werden al die meters darm naar buiten getrokken en toen bleek dat Amy gewoon erg geluk had. Er zat geen torsie, alleen kilo's zand. Ze hebben toen een sneetje in de darm gemaakt en met water alles zoveel mogelijk eruitgespoeld. Het was een halve speciekuip vol. Daarachter zat een enorme gasbel. Echt enorm.

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:25:


Ja, die schuldgevoelens zijn echt wel rot en ik ben ook een echt gevoelsmens en tis waar ze mogen nog zoveel zeggen dat dat niets opbrengt...het gaat daar niet echt mee weg. Ik wou haar vooral veel lijden besparen maar onder die druk van het moment besef je niet de impact achteraf.

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:32:


Nog een vraagje sorry: maar had jouw paard dan ook zoon heftige koliek of werd ze eerder suf? Bedankt he

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:34:


Geeft niet. Vraag maar raak. Ik snap best dat je ergens antwoorden zoekt. Hoewel onze situaties wel op elkaar lijken zijn geen twee gevallen hetzelfde.

Mijn paard begon met niet meer eten en mesten. 8 uur later was het heel heftige koliek met alle bekende verschijnselen. Rollen, keer op keer (en het regende!!!!!) zweten, snelle ademhaling, niet stil kunnen staan, liggen, opstaan.. je kent het wel. Ze heeft dit 36 uur lang gehad. Als ze een pijnstillende injectie kreeg leek het even beter te gaan, maar naarmate de uren verstreken kregen de injecties minder vat op haar.
Helemaal op het eind werd ze apatisch. Toen pas raakte de dierenarts in paniek. Eerder nog had hij steeds de hoop dat het zó wel goed zou komen, maar toen ze apatisch werd ging hij in allerijl de kliniek bellen.

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:40:


Ja, bij haar had de eerste injectie al helemaal geen effect , en ook bij mij regende het en ze was helemaal onder de modder. Ze heeft dus ook nooit opgehouden met eten, maar ze was ook wel een echt vretertje.Oh ja, ook hadden ze opgezette dunne darmen gevoeld op de kliniek bij rectaal onderzoek. Was dat bij jouw paard ook?Pfff, tis echt rot, wou gewoon dat ik de klok kon terug draaien , ken je dat?