Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 12:22:
> Hey,
> Ben nieuw hier op het forum en start direkt met een triest
> berichtje eigenlijk.

> voorgehad? Wat zouden jullie gedaan hebben? Graag heel eerlijke
> meningen.
> Alvast bedankt!
> Marie
Pfft dit is even heftig voor mij. Ik heb voor dezelfde keus gestaan als jij.
Mijn tinker had al 36 uur niet meer gemest, een buik als een ballon. DE dierenarts was 4x geweest, had al een paar keer een injectie met pijnstillers gegeven en een paar flessen van dat glij-spul (hoe heet het ook alweer?) erin gegoten.
Uiteindelijk kwam er een tweede dierenarts bij en hebben ze geprobeerd de maag te legen om zo de druk van binnen te verlichten.
Alles zonder resultaat.
Toen ze apatisch werd, werd ze met spoed ingestuurd naar de kliniek. Als ze daar levend aan zou komen (werd me verteld) dan had ze 20% kans op overleven.
Nadat de dierenartsen haar onderzocht hadden waren haar kansen gezakt naar 10%. En we werden voor de keus gesteld.. opereren of niet.
Ook bij mij en mijn man speelden de etische vragen mee. Wat doe je een paard aan met het maken van welke keuze dan ook? Maar feit was, dat IK de keus niet kon maken. Ik KON het niet. Ik kkon niet beslissen om haar in te laten slapen. Ik wist dat ik met zoveel vragen zou blijven zitten.Zou ze gehaald hebben als we haar die kans gaven? Die vraag zou me altijd door mijn hoofd gaan.
We hebben haar dus laten opereren. Ze had een darmafsluiting door zand, veel zand, bleek tijdens de operatie. Er was nog geen darm afgestorven en de dierenarts vertelde me dat ze dit onmogelijk kunnen zien zonder te openen. Ik snap daarom ook niet goed dat hij aan jou bij voorbaat vertelt dat er een stuk darm verwijderd zal moeten worden.
Maar goed.. ze overleefde de operatie. Daarna ging het echter zeer slecht met haar. Ze had veel afvalstoffen in haar bloed en
hoefbevangenheid dreigde. Bovendien weigerden de darmen weer op gang te komen en ze at niet. Alleen gras at ze. Dus stond ik in vrieskou en sneeuwbuien met een paard met kaalgeschoren buik alle bermen van Someren leeg te roven. Dagenlang hebben we dit gedaan en toen at ze weer hooi.
Toen ze na 10 dagen naar huis mocht, moest ze in een stal. Voor zeker vier weken, en daarna met mate naar buiten. En ik had geen stal! We hebben er eentje gemaakt onder het afdak met bilzen en stroomdraadjes. De andere paarden konden zo toch bij haar in de buurt staan.
Haar revalidatie heeft alles bij alles wel een jaar geduurd. Daarna was ze pas weer de oude. Vooral psychisch heeft het haar een hele klap gegeven. Ze kon zich daarna zó afzonderen van de rest, van mij en uren staan staren over de weilanden in de verte.
Maar nu is ze er nog. En iedere dag nog ben ik blij dat ze er nog is. Ze was ook pas 8 jaar toen haar dit overkwam. Te jong om te sterven vond ik.
Ik ben erg blij dat mijn man en ik voor het leven hebben gekozen Ik wilde liever dat het lot besliste of ze zou blijven leven of niet. En dat is gebeurd.
Trea