Ik weet ook niet wat ik besloten zou hebben als ze al 20 was geweest. Vind dat toch wel een respectabele leeftijd.

Amy heeft in de periode daarna nog enkele keren een koliekaanval gehad. Dat klopt dus wel wat jouw DA dus zei. Ik heb er nog zeker 4x de DA erbijgehad (en natuurlijk altijd 's nachts of op zondag), maar dat waren relatief lichte aanvallen. Ze heeft wel de hele verdere winter (na de verplichte stalrust) in de nacht op stal gestaan, omdat ze koliek kreeg van de kou.

Iedereen zegt wel dat je geen schuldgevoelens moet hebben en dat IS ook zo, maar ik zou ze ook hebben, wát iedereen ook zegt. Het is vreselijk als je voor deze keuze staat en je hoopt toch dat je het beste kiest voor het dier. Jammer genoeg weet je nooit de andere kant van je keus.

Je wordt gedwongen die keuze onder druk en stress te maken en dat is eigenlijk niet te doen. Ik voelde voor mezelf heel sterk dat ik haar die kans moest gunnen, dat was sterker dan alle andere gevoelens. Ik ben dan ook echt een gevoelsmens en dat is nog heel vaak goed gebleken.

De periode erna was echt wel erg hoor. Ze was zó geknakt. Gelukkig was ze nog jong en flexibel. Een paard van 20 zou het misschien niet zo goed hebben kunnen verwerken.

Caatje schreef op zaterdag 17 maart 2007, 20:31:


Stang- en trens..... (ofwel: de complete ijzerwinkel)

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:20:


Ja dat was rood vocht. Zag er een beetje uit als aanmaak, beetje waterig bloed. Ze hebben (gelukkig) geen stuk darm hoeven verwijderen. Toen ze openlag werden al die meters darm naar buiten getrokken en toen bleek dat Amy gewoon erg geluk had. Er zat geen torsie, alleen kilo's zand. Ze hebben toen een sneetje in de darm gemaakt en met water alles zoveel mogelijk eruitgespoeld. Het was een halve speciekuip vol. Daarachter zat een enorme gasbel. Echt enorm.

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:25:


Ja, die schuldgevoelens zijn echt wel rot en ik ben ook een echt gevoelsmens en tis waar ze mogen nog zoveel zeggen dat dat niets opbrengt...het gaat daar niet echt mee weg. Ik wou haar vooral veel lijden besparen maar onder die druk van het moment besef je niet de impact achteraf.

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:32:


Nog een vraagje sorry: maar had jouw paard dan ook zoon heftige koliek of werd ze eerder suf? Bedankt he

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:34:


Geeft niet. Vraag maar raak. Ik snap best dat je ergens antwoorden zoekt. Hoewel onze situaties wel op elkaar lijken zijn geen twee gevallen hetzelfde.

Mijn paard begon met niet meer eten en mesten. 8 uur later was het heel heftige koliek met alle bekende verschijnselen. Rollen, keer op keer (en het regende!!!!!) zweten, snelle ademhaling, niet stil kunnen staan, liggen, opstaan.. je kent het wel. Ze heeft dit 36 uur lang gehad. Als ze een pijnstillende injectie kreeg leek het even beter te gaan, maar naarmate de uren verstreken kregen de injecties minder vat op haar.
Helemaal op het eind werd ze apatisch. Toen pas raakte de dierenarts in paniek. Eerder nog had hij steeds de hoop dat het zó wel goed zou komen, maar toen ze apatisch werd ging hij in allerijl de kliniek bellen.

trea hoex schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:40:


Ja, bij haar had de eerste injectie al helemaal geen effect , en ook bij mij regende het en ze was helemaal onder de modder. Ze heeft dus ook nooit opgehouden met eten, maar ze was ook wel een echt vretertje.Oh ja, ook hadden ze opgezette dunne darmen gevoeld op de kliniek bij rectaal onderzoek. Was dat bij jouw paard ook?Pfff, tis echt rot, wou gewoon dat ik de klok kon terug draaien , ken je dat?