Wil schreef :
> J, ik kan het me voorstellen. En ik vind het niet raar. Omdat
> jij eigenlijk al een besluit genomen had. Toen je erachter kwam
> dat het ook een genetische aanleg is. Wat gebeurd is met 'S"
> was misschien een bevestiging van iets wat je al heel lang
> vermoedde, aanvoelde, wist.
Ja, het was wel emo toen Jack en ik op hetzelfde moment beseften dat dit Echt Het Einde betekende. Na de aanval was het eerste wat we gelijktijdig tegen mekaar zeiden; 'Dit is zijn doodsvonnis'.
En vervolgens heeft Jack de hele avond in de keuken zitten huilen.
Maar we staan er voor de volle 100 % achter, ware het niet dat de eigenaar nu toch anders beslist heeft. Ach, het komt niet uit de lucht vallen, je groeit daar naartoe. Blijkbaar moet er eerst iets schokkends gebeuren voordat de knop daadwerkelijk omgaat.
> Precies het gevoel wat je beschrijft, dat continu op je hoede
> moeten zijn dat er geen echte schade aangericht wordt... Oh ja,
> dat is een geweldige druk op de ketel.
> Ondanks zijn scherpte heb ik hem toch vreselijk gemist want hij
> was wel mijn vriend. Maar ik had er wel vrede mee.
Mazir kan ook mijn vriend zijn. Maar hij kan zich net zo hard tegen mij keren. Het zijn kleine dagelijkse dingen die het gevaarlijk maken, 9 van de 10 keer gaat het goed, maar dan word je slordig, hem effe zonder touwtje omzetten ('ah, hehe, touwtje vergeten, nouja, dan maar zonder, ik ga niet weer het hele eind terug door de blub...'), met een bak eten de paddock inlopen omdat je haast hebt, hem per ongeluk al losklippen terwijl je zelf al in het midden van de bak (dus niet veilig) staat, hem tien seconden door een lesser laten vasthouden omdat je je cap nog binnen moet halen, een nieuw persoon die hem op zijn neus aait (en denkt dat-ie met de oortjes naar voren de liefste van de hele wereld is), de buurvrouw die hem snoepjes heeft en hem zo leuk ziet steigeren ('mooi is dat toch he'). Laatst liep hij niet lekker toen we op het harde kwamen, Jack gauw naar beneden gerend om Izzy op te zadelen en van paard te wisselen, ik bleef met de groep (en beginners) op straat wachten, de lesser probeert met hem over het terrein tot beneden te komen, mooi niet dus. Kon ik de beginners op straat laten staan om Mazir over te nemen. Dat soort hele kleine onbeduidend lijkende dingen die je met elk ander paard wel kunt doen. Het sluipt erin en je denkt telkens 'ach sh**, wáár ook' , maar dan is het alweer te laat.
> Want je krijgt ook een vorm van rust in je leven. Niet meer
> continu opletten dat ie nergens bij kan komen... Altijd
> opsluiten in de kennel als er visite komt.
> Altijd ogen in je achterhoofd met uitlaten.... Het is wel
> vergelijkbaar.
> Alleen kun je zo'n hond nog wel overleven. Zo'n paard dus niet.
>
> Bij jullie, met al dat volk op het erf, is het helemaal
> moeilijk om ervoor te zorgen dat niemand in een onbewaakt
> ogenblik toch bij hem inkruipt... Da's het vreselijke linke aan
> dit verhaal.
Precies.
Laatst mijn 12 jarige zoon die al een half uur kwijt was. Bleek hij in de caravan te zitten, Mazir liet hem niet naar buiten!
Het gaat zo verschrikkelijk ten koste van Mazir, anders zou ik opgelucht kunnen zijn....
Pien
Warboel
