Pien,
Ik heb je beloofd mijn zweepje als psychologische houvast achterwege te laten he ...
Met enige trots dit verhaal:
Ik heb een tweedehands sidepull voor geen geld op de kop kunnen tikken, maar was zo enthousiast om het te proberen, dat toen ik het zondag nog niet ontvangen had, dan maar eens op mijn stalhalster te rijden: teugels opzij aan die ringen geklipt.
Maar daar gaat het eigenlijk niet over ...
Als Queenie hengstig is laat ik haar liever drie daagjes lekker op de wei ipv te rijden, omdat het dan toch maar steeds schrikken is en ook voor mij niet aangenaam.
Maar daar gaat het ook niet over ...
(wel goed om weten hoe goed het verhaal verder gaat
)
Dus wij weg, met de hele kudde van .. 3. (3 paarden, 3 mensen)
(met stalhalster ipv touwhalster zoals gewoonlijk)
Oww ja, en ik liet men zweepje (dat ik een keer per maand - teveel- gebruikte, als Q niet voorbij een paardetend iets wou)
500m verder staan ineens koeien die er vorige week nog niet stonden. Queenie begint ineens te stressen, hoofd in de lucht, snuiven, vertragen en toen kwam het: stilstaan. Wat ik vroeger deed: benen geven, "komaan, vooruit" roepen en indien het niet helpt: afstappen en aan de hand er voorbij.
Nu herinnerde ik me enkele tips van Pien: gewoon blijven zitten, diep uit ademen. Zweepje lag thuis dus daarmee kon ik geen druk opvoeren.
Uiteindelijk deed ik het zo:
blijven zitten, géén benen geven (want dan gaat Q zeker omdraaien, of steigeren, achteruitstappen, enz, kortom nog meer stress) maar ook niet "vooruit" roepen. Ze heeft zo'n drie seconden naar die koeien staan gapen
zonder dat ik er tussenkwam. Ik dacht bij mezelf: geef haar de tijd om te besluiten dat het niets is. Ineens zette ze twee stappen VOORUIT! Dus ikke heel erg belonen! Maia, paard van vriendin dat ook niet voorbij durfde, stond plots ook weer stil, dus Queenie na twee stappen: weer stilstand. Weer drie seconden en zo weer twee stappen verder! net toen ikd acht "yes, het werkt!" schrok maia zo hard dat ze bijna DOOR de grond ging en Queenie dus maar lekker meeschrikken, omdraaien en drafje met heel korte luid gebries. Volgens mij 1km verder te horen!
Na 5 meter stonden ze weer stil, verkeerde richting. Toen probeerde ik een keer haar weer om te draaien maar toen ik voelde dat de stress te groot was voor queenie dacht ik : beter de kalmte bewaren, afstappen en aan de hand er voorbij om voorbij de koeien weer op te stappen.
Dus, zo gedaan en alles was weer ok. Deze keer heb IK geen extra stress bijgevoerd aan het rijden (zoals ik vroeger had gedaan: pats op der kont, "vooruit!").
1km verder: schapen, idem zelfde fenomeen! afstappen en weer der op en verder.
Galopje gedaan langs de berm terwijl de anderen draafden, heel rustig en volop onder controle! het lijkt wel of Queenie mijn gedachten kan lezen: ik denk nog maar aan vertragen en daar gaat ze... Ik denk nog maar aan links en daar slaat ze af. Meer en meer merk ik hoe weining ondersteuning van de teugels ik nodig heb. Queenie begrijpt mijn onzichtbare
hulpen dus!
Ze "hoort mij" als het ware
Nadeel: als iemand anders met haar gaat rijden, raakt ze helemaal gefrustreerd en gestrest
Maar goed, wat ik nog wou vertellen ...
Na de schapen keek ik achterom om te zien of de shetlander volgde en toen zag ik queenies staart helemaal opzij, hete madamme! Queenie was dus hengstig! In dat geval vind ik dat ze het dus super gedaan heeft, want vroeger had ik nooit met haar gereden al ze hengstig was: dan is ze een puber.
Nadat we thuis gekomen waren, hebben we dat rondje nog eens een keertje gereden.
Voorbij de koeien, voorbij de schapen: geen enkel probleem meer! Ze keken er zelf niet eens meer naar.
Dàt is iets dat ik begin te kennen van Queenie: als ze schrik heeft om ergens voorbij te gaan, en ze doet het, dan is die schrik volledig weg en is er de volgende keer geen probleem meer.
Dàt bewijst voor mij ook dat ze dergelijk gedrag niet "doet alsof" om onder het werk vandaan te komen (zoals sommige domme mensen zeggen
) . Dàt geeft mij vertrouwen dat ik haar geloof als ze schrikt en dàt overtuigt mij dat zweepje niet helpt: stresssituatie vergroot nog. Beter afstappen en weer doorrijden iets verderop; volgende keer toch geen probleem meer!
Met zweepje: zo leert Queenie dat een stress of schrik situatie, hoe klein ook, een sneeuwbal effect heeft, ze wordt nl groter... Ben ervan overtuigd dat ze de link dan gaat leggen: oeps ik schrik, oeps nu wordt het nog erger, en erger, en ergenr, beter ineens heel hard lopen.
Zonder zweepje: oeps ik schrik, ach ja, ik moet me niet druk maken, na 30 seconden is het voorbij en dan rijden we rustig verder. Misschien moet ik me nu al niet druk meer maken...
Stom he, ik laat alles vallen, alle teugeldruk,
bitloos rijden, rijden op zit en focus, maar het zweepje hield in nog ter hand... Heel erg psychologische drempel
Ik ben er over! En Queenie... die was het al lang
Warboel
