Frans Veldman schreef op woensdag 4 april 2007, 21:25:


Deze discussie gaat voor mij beslist niet om geloof, maar om het in waarde laten van trainingsmethodes en het kunnen scheiden van wel of niet waar of beter dan.
Daar begon de discussie om.
Het gaat er om wat voor de een een waarheid is, dat hoeft voor een ander geen waarheid te zijn, en de ander hoeft niet belachelijk gemaakt te worden. Zo begon het.

Coralie schreef op woensdag 4 april 2007, 20:44:


***************
Tsjonge dat vind ik wel sterk zeg (zeg ik zonder ironie).

Ik vind het een moeilijk onderwerp dat telepathie gebeuren, paarden "lezen" , met paarden praten en dergelijke.

Aan de ene kant geloof ik dat het mogelijk is. Simpelweg omdat empathie een menselijk (en ook wel dierlijk) gegeven is. Als ik kan meevoelen, letterlijk, met iemand anders, dus ik heb fysiek pijn OMDAT ik meevoel met mijn paard dat pijn heeft, of ik word misselijk van de stress omdat mijn paard in nood is en hij misschien dood gaat ..... waarom zou dat dan bijvoorbeeld opeens niet meer kunnen als ik mijn paard feitelijk niet ZIE op dat moment. Ik vind het al heel erg bijzonder dat je uberhaupt zo sterk met iemand mee kunt voelen dat het fysiek voelbaar is.

Naar mijn idee kan het dus wel. Maardat houdt nog lang niet in dat ik iedereen geloof die ZEGT dat hij/zij het kan. En dat is voor mij het probleem dus als het om dit soort zaken gaat.

Als er 10 mensen zijn die beweren dat ze een paard kunnen "lezen" dan geloof ik ze waarschijnlijk alle 10 niet. Het lijkt mij dat het zo zelden voorkomt dat je dat echt kan, dat je ze wel met een lantaarntje moet zoeken. Het lijkt mij ook veel eerder kunnen dat je meevoelt met wat er met je EIGEN paard gebeurt (zoals Coralie, en ook ikzelf ben ik weleens wakker geworden met een vaag gevoel .... maar dan bleef het bij een vaag gevoel dat ik niet kon omschrijven), dan dat je het ook kunt oproepen voor andere paarden. Dat laatste lijkt me wel een hele kunst.

Coralie schreef op maandag 2 april 2007, 20:18:


Hihi, afgelopen zondag komt de dochter van mijn kameraad met haar C pony naar me toe, ik moest eens kijken naar het bit van haar pony.
Haar vader had het iets verplaatst en de duitse neusriem ook.
Ik er naar gekeken en er ook nog wat aan geprust. Met haar mee terug gelopen om de aanpassing die ik gemaakt had weer te laten zien aan haar vader.
Daar gekomen hebben we haar nog wat dressuur proefjes laten doen in de rijbak. De pony liep netjes maar 'speelde' nu niet meer met het bit, anders was hij konstant aan het kauwen en met zijn mond open.
Pas later zag mijn kameraad dat de teugels niet meer aan het bit vast zat maar aan de ringen van de neusriem. Zijn dochter gelooft het nu nog niet, dat dit zo was :)

Nils en Olly