<knip> Ik denk namelijk dat een wild dier geen eigenaar

Dat vinden sommigen ook van paarden, honden en grasparkietjes.
Het is een dunne lijn tussen gedomesticeerde dieren en wilde dieren

Spirithorses schreef op woensdag 23 mei 2007, 22:32:


Lache met ne mens in stress tof zenne GRRR!

Gorilla ter sprake gekomen "grijnsde" reeds wekenlang terug naar mevrouw die tegen hem lachte achter het glas !! Mevrouw was gekend bij bewakers en verzorgers van zoo en was reeds tich maal gewaarschuwd dat grijnzen bij gorilla's iets totaal ander betekende dan bij mensen en zeker geen teken van genegenheid was !! Mevrouw wist het toch beter ! So be it . Nalatigheid van dierenarts zoo en verzorgers die met lijdzaam toekijken een dier zodanig uit zen bol laten gaan dat hij zijn kwelgeest effektief te lijf gaat over de gracht heen . Iemand een idee wat je zo'n aap moet aandoen vooraleer hij aanvalt ?? Kennis is alles !! Of nee toch niet, daar begint het mischien mee !!

Misschien vergeet ik iets wezenlijks erbij te vermelden: Ik leer de mensen wel dat ze de signalen van hun paard serieus moeten nemen.
Zo had ik vanavond het voorbeeld van een eigenaar van een van de paarden hier die aangaf dat hij er niet van gediend is dat zijn paard naar hem hapt als hij met het zadel aankomt. Zonder verder na te denken strafte hij het paard.
Ik heb hem uitgelegd dat het paard hem een signaal geeft, dat het niet in woorden kan praten, maar dat dat zijn taal is. Het is de taak van de eigenaar om dit signaal niet af te straffen maar er iets mee te doen.
Nu komt er binnenkort een zadelpasser.

Zelfde paard, een half uur later in de les: Het is een jonge Quarter, nog niet zo uitgebalanceerd met een ietwat onzekere oudere eigenaar.
Bergaf (in onze bak) kan het paard zijn linkerdraf niet behouden in de bochten. Paard rommelt wat en 'gooit' eigenaar op het andere been.
Eigenaar wat ongeduldig en dwingend naar paard toe.
Mijn uitleg is dat paard er niks aan kan doen en kiest voor een manier die voor het paard zo comfortabel mogelijk is, dus die rechterdraf want links is ie nog niet sterk etc. Eigenaar moet het paard dus uithelpen ipv te straffen. Dat is luisteren naar wat dat paard tegen jou te zeggen heeft en dat is iets anders dan er een automatisch paard van willen maken. Als je deze twee voorbeelden zou afstraffen en er verder niks mee zou doen dan zou je die fiets creëren, dan zou je hem monddood maken ja.

Zovaak roep ik hier tijdens de les "Help hem uit" (ipv te straffen) !!!!

Oakley die afgelopen weekend tijdens een lange rit onwezenlijk heeft lopen klooien met mijn dochter, door de bosjes enzo, zwiepende takken in Bentes gezicht. Bleek ze gevoelige hoeven te hebben op de steentjes. Dat liet ze niet met lopen merken, maar ze werd onbestuurbaar en ging op het zachte lopen. Tja, wat doe je dan? Dan geef je haar de ruimte en even wat rust (Oaks wordt pas 8 maanden natuurlijk bekapt en loopt soms nog wat wisselend). Dat kun je toch niet afstraffen?

Even kijken of ik er nog een heb, oja: Mijn eigen paard, BD, die werkelijk gaat strompelen als ik er een ander persoon op laat rijden.
Mentaal kan zij dat niet aan, sterker nog; zij liep afgelopen week kreupel toen ik de lessen had uitbesteed en er 3 anderen op haar gereden hadden. Zondag heb ik toch maar even uitgeprobeerd met mijn pijnlijke rug en mijn paard liep prima. Vandaag liep ze weer te truttebollen, het is nog nooit zó duidelijk geweest. Het heeft dus geen enkele zin dat ik mijn paard nog verder 'dwing' iemand anders op haar rug te laten rijden, ze kan het eenvoudigweg niet aan, mijn eenkennige truttie. (Misschien is het wel erger omdat ze drachtig is, ik weet het (nog) niet.

Diezelfde BD vráágt of ze op dat-en-dat paadje in galop mag.
Het is aan mij om dat al dan niet toe te staan.

Snappie? Het gaat om de vraag en om het signaal en als mens heb je de taak om daar iets mee te doen.

Pien

Michiel schreef :


Ik heb in mijn lessen regelmatig te maken met dit soort voorbeelden.
Het leuke is (en dan praat ik even vanuit míjn visie) dat sommige paarden dat meer proberen bij sommige rijders.
Dat is niet altijd handig, ik zal je vertellen waarom:

Vooropgesteld dat je wéét dat je wilt draven.
Als paard terugvalt in stap moet je telkens weer opnieuw vragen om aan te draven. Bij sommige paarden moet je wat langer/meer/duidelijker vragen dan bij anderen. Laat het nou net die minder gevoelige paarden zijn die graag in stap terugvallen. Het kost je fysieke kracht.

Ik werk veel liever vanuit mijn mentale kracht om het paard te motiveren (belonen) vooral dóór te blijven gaan met draven en dát te belonen.
Daardoor kom ik niet in dat conflict (=strijd) en weet ik het luchtig te houden.

Ik vind dus dat dat steeds maar weer vragen waar jij het over hebt, puur iets moet zijn van het beginstadium, maar dat je je paard op een gegeven moment wel duidelijk gemaakt moet hebben wat de bedoeling is (niet door straffen, maar door gericht te vragen en elke actie te belonen). Dan zal hij draven en wachten totdat jij zegt dat hij weer kan gaan stappen.

Resultaat? Hij is tóch in draf gebleven. Dat was je opzet, dat was immers wat je wilde!

Pien

Spirithorses schreef op donderdag 24 mei 2007, 0:57:


Nog heel even en dan vind ik het welletjes voor vandaag:
Ik denk dat dat is wat mij zo ergert aan veel vastomlijnde trainingsmethodes. Dat alleen het resultaat nog telt, maar dat er in al die technieken 'vergeten' wordt, niet geleerd wordt ook om naar dat paard te blijven kijken en iets te doen met de signalen die hij uitzendt.
Dat er niet op zoek gegaan wordt naar de oorzaak van ongewenst gedrag, maar dat er geprobeerd wordt dat ongewenste gedrag om te buigen naar gewenst gedrag. Dat vind ik net zo goed een vorm van negeren. (Ik heb het nu niet meer tegen jou, Michiel).
Misschien wel dat ik me daarom niet wil conformeren aan één methode.

Pien

Spirithorses schreef op donderdag 24 mei 2007, 1:52:


Ik denk dat het 1 methode is Pien, n.l. jouw methode