Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Hoe kunnen de paarden nu in de winter gelukkig zijn als ze 20 uur per dag in zo'n hokkie staan?

Moniek

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Voor de kudde kiezen en ze buiten laten staan natuurlijk. Beter even onwennig dan eenzame opsluiting. Buitendat heb je het over paarden, dus ze kennen elkaar in ieder geval al.

Margot

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Je brengt ze dus van een plaats waar ze zich 20 uur per etmaal staan te vervelen naar eentje waar ze jaarrond in een kudde kunnen lopen. Perfect dus inderdaad.

Natuurlijk is verhuizen vervelend voor een paard, maar je hebt het over paarden, het zijn er dus meer. Dan hebben ze altijd de bekendheid van elkaar.
En misschien kun je nu vast gaan zoeken naar een zelfde situatie in de buurt van jullie nieuwe huis.
Alles beter dan een cel. Ze hebben toch geen straf verdiend?

Piet

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Goed dat je realistisch vooruit denkt en de daarbíj realiseert dat verkassen
(het vervoer, de nieuwe omgeving, de nieuwe groep etc.) op zich stress oplevert.
Die stress en aanpassing echter is van zeer tijdelijke aard. Een paar dagen, een week? Soms zelfs een paar uur maar of minder nog.
Ik heb mezelf bijvoorbeeld veel zorgen gemaakt over mijn hengstveulen. Welnu, na toch een zware reis van 2300 kilometer was hij in zijn nieuwe wei voor het eerst zonder zijn familie en met een vreemd groot paard etcetera in
slechts enkele tientalen MINUTEN zichzelf....
Jij kent jouw paarden en kan de grootte van de stress inschatten en
je kan dit afzetten tegen de verbetering over de hele winter.

Succes met de beslissing en ook met jouw zwangerschap.

HC

jan seykens schreef op vrijdag 15 juni 2007, 7:17:


Heb je het gelezen Pien? We hebben nog een vraag liggen hé of paarden slechter of beter luisteren als je meegaat met hun vraag. Dit is weer een voorbeeld van beter luisteren. Die voorbeelden zijn zeldzaam omdat meestal strengere aanpak en juist niet instemmen met hun wensen als oplossing geprobeerd wordt. Overigens denk ik dat beide werken hoor, misschien is de afwisseling tussen beide het beste?

Michiel

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:45:


Wat een verrassend genuanceerd en informatief berichtje van 'de man op de berg'. M'n complimenten! Ik ben het 'es helemaal met hem eens! Bovendien ga je straks - in januari al - makkelijker met een baby in de draagzak naar de wei om de paarden te vertroetelen, dan dat je je mini-mensje meeneemt naar een stal (schelle verlichting, amoniakdampen enz.).

Veel plezier met alle veranderingen!
dag,
jet

Dit is niet helemaal een voorbeeld van meegaan met je paard , Michiel, al lijkt het in eerste in stantie wel zo omdat je het paard laat doen wat hij wil, namelijk lopen.
Echter als paard vervolgens besluit om te willen stoppen ga je níét mee in die vraag en mag het paard nog even doorgaan.
Hij krijgt dus net niet zijn zin en zal zich een tweede keer wel bedenken offie dat nog eens wil want dat laatste stukje is wat blijft hangen.

En ik vind dat daar niks mis mee is.

Pien

Michiel schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:50:


Lees ik hierna de wegren rampen, met pogingen om langer door te gaan, van Els en Elke. Wat is het verschil met Jan zijn goede ervaringen?
Jan ... ?

Ik vermoed dat hij geen echt STOP probleem had, enkel een onrustig paard met een sterke voorwaartse drang. Een belangrijk verschil en goed om te weten wanneer je wel en niet mee kunt gaan met de vraag van een paard. Simpel zoals Jan zegt "Los hiervan moeten ze natuurlijk gewoon luisten". Meegaan met traagheid, meegaan met een stop, meegaan met de vraag om naar huis te gaan, voor al deze dingen geld, dat het NIET meegaan redelijk gemakkelijk opgevolgd wordt door het paard. Bij het willen rennen, kun je dus prima meegaan, zoalng het paard het verzoek tot stappen redelijk gemakkelijk opvolgt telkens als je dit vraagt. Om daarna in het meegaan weer een beter luisterend paard te verkrijgen.

Groetjes, michiel

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Zoals iedereen zegt "buiten met zijn vriendjes, verhuizen dus"
Ik vermoed dat de duur van aanpassing niet zo heel lang zal zijn als ze buiten kunnen blijven, ze zullen het er vast naar hun zin hebben en tevreden zijn niet meer op cel te staan
En nog een motivatie: paarden verhuizen in het wild ook wel vaker

Twijfel niet, als je het aan de paarden zou vragen kozen ze de verhuis

En zet je man aan het werk om mest te ruimen en jij en je baby kijken toe of hij het goed doet :)

Geniet nog van je zwangerschap en maak je geen zorgen over de paarden
Die hebben elkaar, zijn buiten en gegarandeerd tevreden, ook met minder aandacht van jou!

Veel plezier met je eerste kindje en bezorg ons de eerste foto's van kindlief op paardlief he!

Spirithorses schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:10:

Dat is het begríp over het gereedschap in je kist Pien.

Veel mensen zitten met hun eigen kennis en hun paard op een rijdende trein.
Beiden zijn zichzelf en hun ervaringen. Paarden kúnnen dat niet in perspectief plaatsen en ook slechts weinig ruiters begrijpen dat ze daar bij zichzélf in moeten investeren.
Als de ruiter die hindernis genomen heeft zijn twee dingen bij het opvolgende leerproces goed je te BLIJVEN realiseren
- het paard en wat die heeft meegemaakt blijven de randvoorwaarderen voor de mogelijkheden
- goed paardmanschap is het voorkómen van problemen, van ongewenste succeservaring

Elke kent Huli. Weet waar ze potentiële problemen kan verwachten en ook dat het zinloos is de maatlat voor dat paard daar voorbij te leggen.

Omdat ík het schrijf zullen veel lezers wel in de stress schieten maar
- wees realistisch over wat jij en je paard zíjn en wat jullie meegemaakt hebben.
Vraag je af wat je wil en waarom, of dat eigenlijk wel realistisch en zinvol is.
'Bitloos' bijvoorbeeld is nu ineens politiek correcte mode voor het imago van de ruíter maar door onvoldoende begrip heel vaak contraproductief in de som voor het páárd.

J.S. Rarey, F.Caprilli, R.Becker, P.Parelli en dichter bij huis I.Teblick om wat voorbeelden te geven, hadden en hebben heel duidelijk kennis en begrip genoeg om optomingsloos, laat staan bitloos-spoorloos te rijden en toch (of beter, juíst daardoor) reden/rijden zij paardgericht mét.
Het hulpmiddel is irrelevant, de crux is het gereedschap tussen de oren.

Bij het mennen ligt het allemaal onder een vergrootglas omdat het inherent onveilig is.
In de tijd dat de wereld nog op paardenkracht draaide, de gemiddelde menner een veelvoud van tijd met zijn voor mennen gefokte stabiele paarden bezig was, waren footmen heel normaal, waren menzadels heel normaal.
Nu, in een tijd vol motorvoertuigen bestuurd door mensen die koeien alleen van plaatjes op een melkpak kennen willen 'we' ineens heethoofdige warmbloeden met een geschiedenis bitloos voor de kar zetten omdat dit vriendelijk is....
'Vriendelijk' voor wie? Op een paard gaan zitten en helemaal voor de kar vastbinden en te sturen waar het zelf niet zou gaan zijn in de grond niet 'vriendelijk'.

Goed topic Esther.
Doel, motivatie, mogelijkheden en eindsom voor ruiter en paard krijgen zo een ander perspectief.

HC

riafri schreef op donderdag 14 juni 2007, 18:34:


met Coster, heel jammer, maar ja.

Michiel schreef :

Nee, afwisseling hierin zou alleen maar onduidelijkheid geven bij het paard. Paard leert dat hij niet weg hoort te rennen. Dus mag hij niet af en toe wél eens wegrennen. Punt!

En als ie dat tóch probeert mag hij wat langer rennen dan fijn is.


Dat hij doelbewust zijn hoofd erbij gehouden heeft, net als Elke.
Geen verschil dus. Uiteindelijk kun je dus van een wegrenverhaal een goede ervaring maken, zolang JIJ maar de leiding houdt en neverdenooitniet het paard.

In de eerste 3 seconden ben je waarschijnlijk nog verrast door zo'n actie, maar door gelijk goed te reageren kun je de actie dus ombuigen. Dat noem ik geen meegaan met je paard. Meegaan met je paard hierin zou voor mij zijn : Het paard laten bepalen dat hij wil rennen én het paard laten bepalen dat het nu genoeg geweest is waarna hij mag bepalen dat hij mag stoppen. No way dus!

"Wil jij rennen ? Prima, maar dan op MIJN manier en IK bepaal wanneer jij mag stoppen". We hebben het hier niet over een handgalopje, maar over een felle wegrenactie, waarbij het paard probeert zich aan jouw hulpen te onttrekken. Als je een beetje pech hebt gaat ie ook nog als een debiel lopen bokken, da's niet fijn als je op snelheid bent.

Overigens pas ik dat zelden toe hier in het open veld met al zijn greppels en prikkeldraad, maar ik kan me er wel heel veel bij voorstellen. Ikzelf wil mijn paarden vóór blijven. gebeurt het me toch dan trek ik het paard rigoreus om, nog voordat ie op snelheid is, want dan gaat die nek op slot en heb je een harde dobber. Kwestie van enkele luttele seconden. Weer timing, consequentie en aanvoelen van je paard dus.


Probleem van het willen wegrennen is meestal dat je dan te maken hebt met een paard dat 'blind gaat'. Die negeren jouw stopteken nogal eens.

Pien

Jet van Gulik schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:57:


Grappig deze reactie. Veel negatieve associaties mbt mijn e-karakter hebben juist betrekking op het nuancerende, het relativerende. Veel van die negatieve reacties komen daarbij van beroepsnaturals.
Bij mij ligt juist altijd álles in een complex adaptief systeem, is alles in het hele rijpaardhouden altijd simpelweg een graad van natuurcompenseren.
Juist als purist op de berg realiseer ik me hoe betrekkelijk dat paardgericht is en dat alles draait om egoïstisch rijplezier en 'goed' ergens op een hellend vlak ligt.

Heb je mijn site al gelezen?
Gratis, informatief, genuanceerd en zonder énig belang bij wat voor brood of beleg ook.

HC