Corinne schreef op zaterdag 30 juni 2007, 0:35:
> Een paard moet zeker een aantal dingen leren zoals ook overal
> aangeraakt worden.
> De
clickertraining pas ik zelf ook toe bij moeilijke
> volgt.
> Ik boek zelf heel goede resultaten ook met,voor mijn paard,
> "enge" dingen.
> Grondwerk is de basis voor later.
Het boek van Inge, "Grondwerk met paarden" staat hier op de boekenlijst. Het is het meest degelijke boek wat er op dit moment in het Nederlands over dit onderwerp te krijgen is.
Oefenen en herhaling zijn echter geen toverwoorden, het is niet automatisch zo dat wanneer je dat maar genoeg doet, alles goed zal komen.
Het blijkt dat veel mensen moeite hebben om wat ze lezen te vertalen naar werkelijk handelen.
Timing en concentratie van de trainer is vaak het grote probleem.
Het helpt enorm als er een ervaren iemand aanwezig is die dat kan helpen verbeteren omdat de trainer het zelf niet kan en niet uit een boek kan opmaken.
Toen ik pas begon met clikkeren, na natuurlijk een aantal demo's van Inge te hebben bezocht, vroeg ik me af waarom zoveel mensen die ook begonnen, zo'n moeite hadden met de meest basale dingen en ik het alleen maar een geweldige manier van trainen vond.
Achteraf denk ik dat mijn jarenlange sporttraining als voetbalkeeper het vermogen om te timen heeft opgeschroefd, dat je dat niet meer verleert en dan natuurlijk ook perfect ziet wanneer een ander dat niet doet.
Timing is het belangrijkste onderdeel.
Er zijn oefeningen voor die ik mensen ter plaatse laat doen, want het is echt onmogelijk om dat vanuit een boek te leren, omdat er geen correctie is
Bovendien is gaan clikkeren oftewel: "leuke dingen met je paard doen terwijl je er niet op zit" vaak het eerste, buiten longeren, intensieve wat een eigenaar doet met een paard vanaf de grond.
Men komt dan met een schok tot de ontdekking dat de relatie paard-mens helemaal niet dezelfde is als wanneer ze erop zitten.
Dat die relatie "mens geeft paard leiding" heel vaak precies andersom is. Dat ze alle kanten op gesjouwd worden door hun, desnoods ZZ paardje.
De ruiter die op de rug alles te vertellen heeft is soms ineens gedegradeerd tot een lagere in rang omdat het paard simpelweg die tweebener op de grond niet voldoende vertrouwt om hem de leiding te geven, om hem over zijn veiligheid te laten waken. Hij doet het zelf wel!
Nu gaat de ruiter, trainer, eigenaar, hoe je het ook wilt noemen via de ultra zachte methode van het clikkeren, ineens heel duidelijk tegen het paard zeggen :
"Ok, vanaf nu! ga je doen wat ik zeg. Ik zal je daarvoor belonen , maar je gaat wel doen wat IK zeg."
Hij zal ineens voor het paard een ander mens worden.
Mens eist leiderschap op!
Het gevolg is dat het paard voor de eigenaar ineens heel vreemd , nooit verwacht gedrag kan laten zien, waarbij voer opeisen (is het opeisen of is het bedelen?, ik denk eisen) nog het minste in de rij van op te lossen moeilijkheden is.
Heel vaak is er zonder vakkundige hulp geen verbetering, eerder hoe langer men probeert, hoe meer de boel verslechtert. Mensen stoppen dan voordat ze eigenlijk begonnen zijn en zeggen: "da's niks dat clikkeren, mijn paard wordt er brutaal van, gaat me bijten, of, juist de andere kant, toont juist helemaal geen interesse in de voer beloning".
In mijn ogen allemaal vragen van het paard om duidelijkheid. Niet anders dan twijfel over het leiderschap.
Het nadeel van een boek is dat het onveranderlijk is. Dat je veranderende inzichten niet meer tussen de regeltjes kunt frommelen.
Inge, Conrad en ik, hebben ons tijdens regelmatige bijeenkomsten het hoofd gebroken hoe we het opgeven van mensen ,juist door dit weinig beschreven en voor beginners moeilijk te herkennen probleem via een aangepaste methode van training konden voorkomen.
Inge besloot uiteindelijk, in een goede verstandhouding, om op haar eigen weg door te gaan,
maar ik heb ervoor gekozen om de kant en klare methode - die over weinig anders gaat dan eerst de relatie tussen paard en mens duidelijk maken en zo vast te leggen dat de mens het paard leidt en niet andersom-.te gaan toepassen. We hebben samen nog gesleuteld aan de manier van overbrengen en dat SubtielTrainen genoemd.
Of het nu om het normale clikkeren gaat, of het min of meer door mij, door het combineren van weer andere methoden, gevonden "speedclikkeren" is niet belangrijk, maar altijd zal ik eerst via SubtielTrainen werken met mens en paard aan hun onderlinge relatie. Als het voor het paard niet duidelijk is dat de eigenaar hem beter kan leiden dan andersom, zullen er altijd -en ik aarzel om het woord op te schrijven, maar iedereen snapt daarmee wel wat ik bedoel....dominantie... problemen blijven.
Bij clikkeren -
Parelli zegt zelfs dat je niet met een hengst moet werken, als ik het goed heb- komt dat plotseling naar voren omdat je ineens het leiderschap gaat opeisen, maar het toont zich natuurlijk overal, bij het leiden aan een touwtje, doorlopen als jij stopt, jouw plaats opeisen, weglopen in de wei, kont naar je toe draaien, met hoofd in gras duiken, je als schuurpaal gebruiken, op je tenen staan, ongevraagd in je intieme ruimte komen, staken, steigeren, wegspringen, van je af buigen enz enz.
Kortom
>sorry, lang verhaal geworden< Een goed boek is een enorme ondersteuning, maar er gaat niets boven face to face werken met iemand die een paar stappen verder is.
Piet
Warboel
