Michiel schreef op vrijdag 6 juli 2007, 16:06:


Ik ga eerst effe antwoorden op je stelling over het staken in de bak . Dit is een van de grootste problemen bij vele van mijn klanten.Paardjes zijn in de bak meestal zo (tot vervelens toe) murw gereden en hebben die doodse bik in hun ogen van zodra de teugel wordt aangenomen naar de krul toe. Deze paarden sloffen door de bak , weigeren te versnellen en staken bij iedere verhoging van de moeilijkheidsgraad van oefening . Het paard begint letterlijk een andere uitdaging te zoeken en richt zijn aandacht op alles en iedereen behalve de ruiter !! Deze paarden zijn bijna nooit buiten geweest en staan meestal op stal totdat eigenaar toekomt op manege.
Hier staan ze 24/7 buiten en gaan ze elke dag op weg , naar de bakker , winkel enz... !! Zelfs zonder dat ik er op stap zie ik al een grotere bereidheid bij het paard om voor mij dat iets meer te doen , de sprankel in hun ogen de interesse naar het vreemde, spannende. ZONDER uitzondering als een van DIE paarden staken , gebruik ik NUL druk . Deze paarden zijn "drukkenners" in vele stadia die wij nog niet kennen dus als ik bij zo'n kenner tercht kom zou ik wel héél stom zijn om zijn sterkse punt te willen gebruiken . De volgorde van werken is ernaast , eerst ervoor dan stilletjesaan (op één week tijd elke dag 2u wandelen) hem laten voorop lopen en hem beslissingen vragen te nemen bij aanvallen van kannibaalvuilniszakken of omgekeerde horentjes met wieken bovenin die draaien in de wind enz..................................
Als dit jonge paard zodanig(vlot met hoofd wel aandachtig maar naar voren beneden gestrekt) voorbij deze dingen stapt terwijl ik een meter of drie achter hem aanloop dan durf ik met hem Overal naar toe rijden (week 2)staakt hij bij iets laat ik hem eerst denken ,stapt hij als eerst vooruit slenter ik achteraan , zie ik hem twijfelen ga ik één stap dichter naar zijn achterste toe en nog één enog nog één , eindelijk sta ik naast zijn billen en leg mijn hand op zijn kont ni meer ni minder. Dan zet ik nog een stap en leg mijn hand waar eigenlijk mijn been komt . Nu steek ik mijn eigen hand voorbij dat op zijn plaats (flank/beenlegging) blijft liggen en duw streel vooruit met mijn hand (alsof je lucht uit eenluchtmatras duwt . In negentig procent van de gevallen zet je paard zijn eerste stap als je ter hoogte van zijn schouder bent , je gunt hem zijn eerste stap en laat je terug afzakken naar positie achter hem (neen ik drijf niet , ik loop met hem mee , laat hem maar de leider zijn nu!!!) en belonen met stemcommando (ieder zijn meug , dialect en taal hierbij).
Bij de andere tien procent neem ik zacht over en ga voor hem uitstappen weeral zonder druk te zetten wel herhaal ik in de loop van de vogende week op die plaats hetzelfde ritueel van achteraan aanlopen en de luchtmatrasdruk !! OM nu op je onmacht voorbeeld te komen Michiel . De bakblues zoals ik ze noem is het eerste teken van je paard aan jou dat je formidastisch verkeerd bezig bent en nog straffer Michiel tegen "verveling staken" kan je niet vechten, want elk gevecht zorgt voor afleiding en dus zoekt het paard de discussie !! UIT DIE BAK !!!!!!!!alles wat je binnen kan kan je buiten nog beter en ja daar is inderdaad meer afleiding maar DAT heeft het bakbluespaard net nodig, spanning , het nieuwe. en af en toe is mogen gek doen en poef ineens ben je aan het oefenen op een braakliggend terrein en rijdt je dressuur met een enthousiast paard. Alleen moet jouw chronometer NOG BETER werken dan zijn bakbluesklok en eindig dus in schoonheid , hoe klein de overwinning ook (ik spreek nu vanuit paards standpunt) Onmacht is verveling en gebrek aan stimuli . Onmacht is gebrek aan basale street wise kennis Onmacht is een tekort aan afleiding ipv een teveel aan aandacht.

Eva Saegerman schreef op vrijdag 6 juli 2007, 14:46:


Blij dat je er was Eva om hem nog weer eens op zijn hart te drukken dat alle narigheid alleen maar onstaan is door gebrek aan geduld, ik denk dat je dat weer Belgisch beter gedaan zal hebben dan ik als Ollander dat gezegd had. Ik heb het hem -uit-ge-breid- anderhalf uur lang laten zien hoe klein die stapjes moeten zijn. Hem uitgelegd dat hij nooooooit de voet moet vasthouden als ze hem terug wil hebben. Hij heeft gezien dat het in drie keer, van een milliseconde naar drie en naar tien ging, omdat ze hem WILDE geven. Niet omdat ik hem vasthield.
Maar ok, blij dat het goed ging en dat zij en jullie kalm bleven
Het is een beetje zoals Claartje onlangs schreef, je kunt een paard een zweep over zijn hoofd zwaaien zonder dat hij reageert, je kunt het zelfde paard laten wegspringen als je een zweep nog maar opraapt. Het is allemaal 'feel' om met Bill Dorrance te spreken.
Die voeten is voorlopig een probleem ja. Ik zou haar over alsfalt laten lopen, er zitten zoveel scheuren en brokkken aan dat de rest waarschijnlijk ook op de juiste plaats afscheurt. maar dan zit je met het veulen probleem denk ik. Ze zal mee moeten. Dan moet je dus eerst het veulen trainen. Op stal heeft geen functie omdat ze daar haar voeten niet beweegt.
Maar als er nog iemand anders goede ideeen heeft, graag!

Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 16:22:


Dat is dus bij mijn paard ook zo.
Een vriend van mij heeft een paar jaren geleden, omdat zijn paard mank was, Pête wel eens komen lenen. Ik had er toen best nog wel problemen mee.
Maar als die vriend er een buitenrit mee reed, zette ze dus geen hoef verkeerd. Stilstaan omhoog gaan, achterwaarts etc,... heeft ze niet én keer bij hem gedaan. En het ging er dan niet om of hij 'situaties' correct aanpakte, want die deden zich gewoon niet voor. Het enige wat hij moest doen, was erop gaan zitten en vertellen naar waar ze moest. En ze deed het.
En als ik erop zat begon ze toch altijd ergens te klieren.
Nu had hij wel het voordeel van het andere geslacht te zijn (Omwille van één of andere vage reden heeft Pête veel meer ontzag voor mannen dan voor vrouwen) maar het zet je wel aan het denken. (En daardoor wist ik dus ook dat angst er niets mee te maken had.)

Trouwens Piet wat ik mij nu wel afvraag. je schrijft iets over bumpen met de benen?
Dat verbaasd me. Dat je blijkbaar twijfels hebt, en een dicussie start omwille van die ene tik. Maar meermaals bumpen met de benen is, vind je minder een probleem? (Zonder te willen zeggen dat je dat helemaal ok vindt natuurlijk. Maar ik vind het vreemd dat je de tik "erger" vindt?)
Omdat mijn paard héél duidelijk is, dat ze niet gediend is van onrustige benen.
Als ze niet reageert op een voorwaartse hulp en ik spoor haar te vaak aan met m'n been. (En daarom niet hard, gewoon te dikwijls. Want vaak heb ik nog niet eens door, dat ik haar meerdere keren aanspoor met mijn been. Maar vertelt mijn instructie me dat been te onrustig is) dan kan ik echt wel een bok verwachten.
Dat vindt ze echt zwaar irritant.

Ans Jondral schreef op vrijdag 6 juli 2007, 16:50:


Ik doe het 1 keer, dat bumpen en dan zoals ik het geleerd heb (hoop ik altijd toch) met mijn kuit. Don weet dan wat er van hem gevraagd wordt en blijft zo lopen. Totdat ik iets anders vraag. Er is dus geen sprake van 'aandrijven' zoals ik vaak in de Engelse wereld zie. Ook Angela leert dat je dit niet met je hak doet maar met je kuit.
Wat Eddy beschreef is hoe het helaas vaak gebeurt. Ik voelde me daardoor niet aangesproken, was ook niet zijn bedoeling denk ik

Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 17:04:


Ken het euvel....ik moet van Conrad wachten, tot ik een ons weeg.......en het paard ook...
Ik weet niet of dat nu de oplossing is, want nu wordt het staken wel steeds erger.. wat moet ik daar nou mee... Van Conrad moest ik dit gaan doen:
Staakte ze, twee stappen naar voor en meteen terug naar huis sturen en weer van het erf af , en zo steeds verder, en de stukjes terug steeds korten, dat zou de oplossing moeten zijn, en dan kun je steeds verder en wordt het makkelijker. Hij zegt, kennelijk vertrouwt ze het buiten niet zo. Ik weet het niet. Ik ben eerder met haar al het 5 km lange pad afgeweest, zonder problemen, rijdend en ook bitloos.. ik denk dat het gewoon kuddehang is, en gewoonte. "Je krijgt wat je traint" heeft Frans weleens geschreven.
Wat ik nu doe is, wanneer ze staakt, aanhoudende kuiten, en haar naar een kant op vragen, dat brengt haar van alle 4 de benen af, en komt er weer beweging in. Als ik haar te sterk dwing en met haar ga vechten, gaat ze wipwappen, steigeren en bokken dus. Zolang ik dat niet doe blijft het veilig, en als ze voorwaarts gaat beloon ik weer.
Ik heb wel grenzen, ik wil best wachten tot ze na mijn vraag weer verder stapt. Maar als ze achteruit gaat lopen richting de sloot, krijgt ze dus wel 1 stevige tik, want dat vind ik ronduit gevaarlijk. Ze houdt dan wel op met achteruit lopen, want we liggen anders wel heel snel in de sloot, dan ben ik maar een dierenbeul, hoor!
Wel ga ik nu maar eens aan een dierentolk vragen, waarom ze de laatste tijd toch weer staakt, een daarvoor een tijdlang niet....heel vreemd, ik ben toch zeker hetzelfde gebleven, geen verwarring met bijrijdsters ofzo....

Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 13:48:


Ook zo.

Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 17:04:


Klopt was gewoon tekenend hoe het zo vaak gebeurt !!

Moniek schreef op vrijdag 6 juli 2007, 11:43:


Toch maart een deurtje in de wand?

Nils en Olly

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 6 juli 2007, 17:53:
l>

Dit herken ik ook.... Heb juist hetzelfde meegemaakt.
En wat het nog wat erger maakte was dat een half uur later Apache in draf achter mijn dochter liep, aan een los touwtje, de hele wei over En Eva, mijn dochter, doet NOOIt grondwerk, ze kan wel met elk paard rijden.

Dit zijn echt persoonlijke strubbelingen.
Je moet het maar met humor proberen op te vangen.

Ik heb Apache uiteindelijk een paar maanden gerust gelaten, geen grondwerk, niet rijden, NIETS.

Nu loopt hij weer aan een los touwtje met me mee. Apache heeft gewoon niet te veel flauwekul nodig. Die is dat direct beu.

Begint hij onderweg te eten, ja dan moet hij van mij maar draven, zo simpel is het. En eigenlijk doet hij dat nu braaf.

Marianne

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 6 juli 2007, 17:53:


Ik zou luisteren naar Conrad, op zo'n manier leer je een paard vertrouwen krijgen. Dat is Trainen.

Wie heeft er Apache gestraft? Die heeft gewoon twee uur zijn goesting gedaan, overal blijven staan om te eten met een beginneling op zijn rug die dacht dat dat normaal was, die was helemaal niet gefrustreerd hoor. Die vond het geweldig op zo'n relaxed paard!

Anne heeft Apache helemaal geen tik gegeven, ze wist nog niet hoe ze die teugels moest vasthouden, laat staan er mee meppen.

Is het nu OK?

Marianne