Ans Jondral schreef op vrijdag 6 juli 2007, 16:50:


Ik doe het 1 keer, dat bumpen en dan zoals ik het geleerd heb (hoop ik altijd toch) met mijn kuit. Don weet dan wat er van hem gevraagd wordt en blijft zo lopen. Totdat ik iets anders vraag. Er is dus geen sprake van 'aandrijven' zoals ik vaak in de Engelse wereld zie. Ook Angela leert dat je dit niet met je hak doet maar met je kuit.
Wat Eddy beschreef is hoe het helaas vaak gebeurt. Ik voelde me daardoor niet aangesproken, was ook niet zijn bedoeling denk ik

Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 17:04:


Ken het euvel....ik moet van Conrad wachten, tot ik een ons weeg.......en het paard ook...
Ik weet niet of dat nu de oplossing is, want nu wordt het staken wel steeds erger.. wat moet ik daar nou mee... Van Conrad moest ik dit gaan doen:
Staakte ze, twee stappen naar voor en meteen terug naar huis sturen en weer van het erf af , en zo steeds verder, en de stukjes terug steeds korten, dat zou de oplossing moeten zijn, en dan kun je steeds verder en wordt het makkelijker. Hij zegt, kennelijk vertrouwt ze het buiten niet zo. Ik weet het niet. Ik ben eerder met haar al het 5 km lange pad afgeweest, zonder problemen, rijdend en ook bitloos.. ik denk dat het gewoon kuddehang is, en gewoonte. "Je krijgt wat je traint" heeft Frans weleens geschreven.
Wat ik nu doe is, wanneer ze staakt, aanhoudende kuiten, en haar naar een kant op vragen, dat brengt haar van alle 4 de benen af, en komt er weer beweging in. Als ik haar te sterk dwing en met haar ga vechten, gaat ze wipwappen, steigeren en bokken dus. Zolang ik dat niet doe blijft het veilig, en als ze voorwaarts gaat beloon ik weer.
Ik heb wel grenzen, ik wil best wachten tot ze na mijn vraag weer verder stapt. Maar als ze achteruit gaat lopen richting de sloot, krijgt ze dus wel 1 stevige tik, want dat vind ik ronduit gevaarlijk. Ze houdt dan wel op met achteruit lopen, want we liggen anders wel heel snel in de sloot, dan ben ik maar een dierenbeul, hoor!
Wel ga ik nu maar eens aan een dierentolk vragen, waarom ze de laatste tijd toch weer staakt, een daarvoor een tijdlang niet....heel vreemd, ik ben toch zeker hetzelfde gebleven, geen verwarring met bijrijdsters ofzo....

Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 13:48:


Ook zo.

Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 17:04:


Klopt was gewoon tekenend hoe het zo vaak gebeurt !!

Moniek schreef op vrijdag 6 juli 2007, 11:43:


Toch maart een deurtje in de wand?

Nils en Olly

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 6 juli 2007, 17:53:
l>

Dit herken ik ook.... Heb juist hetzelfde meegemaakt.
En wat het nog wat erger maakte was dat een half uur later Apache in draf achter mijn dochter liep, aan een los touwtje, de hele wei over En Eva, mijn dochter, doet NOOIt grondwerk, ze kan wel met elk paard rijden.

Dit zijn echt persoonlijke strubbelingen.
Je moet het maar met humor proberen op te vangen.

Ik heb Apache uiteindelijk een paar maanden gerust gelaten, geen grondwerk, niet rijden, NIETS.

Nu loopt hij weer aan een los touwtje met me mee. Apache heeft gewoon niet te veel flauwekul nodig. Die is dat direct beu.

Begint hij onderweg te eten, ja dan moet hij van mij maar draven, zo simpel is het. En eigenlijk doet hij dat nu braaf.

Marianne

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 6 juli 2007, 17:53:


Ik zou luisteren naar Conrad, op zo'n manier leer je een paard vertrouwen krijgen. Dat is Trainen.

Wie heeft er Apache gestraft? Die heeft gewoon twee uur zijn goesting gedaan, overal blijven staan om te eten met een beginneling op zijn rug die dacht dat dat normaal was, die was helemaal niet gefrustreerd hoor. Die vond het geweldig op zo'n relaxed paard!

Anne heeft Apache helemaal geen tik gegeven, ze wist nog niet hoe ze die teugels moest vasthouden, laat staan er mee meppen.

Is het nu OK?

Marianne