Huertecilla schreef op vrijdag 20 juli 2007, 11:10:


Dat is heel duidelijk waarom niemand dat snapt, het is niet zo'n goeie vergelijking. Een zeepaardje in een aquarium is zoals een paard in een box. Veel te weinig ruimte, tekort aan vanalles (ook soortgenoten soms). Ben je al eens in een aquariumwinkel geweest? Ook ver van de natuurlijke behoeften van de vissen hoor, om zo gehouden te worden.
Dit is trouwens totaal niet aanvallend bedoeld, maar gewoon als hulp voor jouw begrip, misschien vind je wel een betere vergelijking, want ik kan je queeste om paardenlevens te verbeteren door verhoogde kennis bij de paardenmensen alleen maar toejuichen.

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op vrijdag 20 juli 2007, 15:49:


Zonder communicatie geen truukjes. Denk daar eens over.

Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey

e m kraak schreef op vrijdag 20 juli 2007, 16:59:


Je bedoelt dit vast niet zo simpel als het lijkt, dus ik durf niet zomaar zeggen dat ik het snap.
Misschien kan ik wat ik zelf bedoel beter uitleggen met een voorbeeld. Als ik aan Cesar vraag om op de pallet te gaan staan regelt hij grotendeels zelf in welke volgorde hij zijn voeten erop zet en langs welke kant hij erop gaat. Toen ik hetzelfde aan Lolita aanleerde kon ik haar specifiek vragen een bepaalde voet op te tillen, of in een bepaalde richting te komen. Als ik dat met Cesar probeerde (met wie ik nooit veel Parelli gedaan heb) begreep hij die aanwijzingen niet. Ik kon hem natuurlijk wel aanleren op de pallet te gaan, door lokken, en door telkens te belonen voor stapjes in de juiste richting.
Als Lolita nu met haar voorbenen op de pallet staat kan ik bv. met druk op haar zij vragen dat ze ronddraait terwijl haar voorbenen blijven staan. Ik kan haar vragen er voorwaarts af te gaan, of achterwaarts. Ik kan haar vragen erover te springen ipv. erop te gaan staan. Met Cesarke kan ik alleen maar wijzen naar de pallet en zien wat hij ermee zal doen, en belonen voor wat ik de moeite vindt.
Twee verschillende manieren dus. Hoe noem jij dit verschil? Mag Egontaal zijn hoor, graag zelfs. Die online skinnercursus heb ik ooit ongeveer afgemaakt vroeger.

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

Huertecilla schreef op vrijdag 20 juli 2007, 15:36:


Dit is dus weer de geijkte nonsens van iemand die hoe dan ook weer eens probeert zijn gelijk te halen.
Het is geen wonder dat je wanneer je zeer regelmatig op de stenen rijdt verrekt weing aan voeten moet doen. Nooit is hier iets anders gezegd.
Beste voorbeeld daarvan is Pien, met haar "on the road learning" tot 180 km per week
Ga dit eens doen met een paard waar bij km 1 de stukken hoefwand je om de oren vliegen, scheuren mogelijk tot in de kroonrand kunnen springen door de splijtende druk die een hoefwand kan geven en laat hem de rest van de afstand lopen op een zool als een babyvelletje.
Klaar is Kees! Inderdaad! Voor weken!

Hoi Jolanda,

Ik had je goedbedoelde advies helemaal begrepen, hoor!

Ik heb je weblog gelezen, leuk om te lezen hoe het met Iwan is gegaan zonder ijzers!
Ik hoop dat het straks bij Parmanta net zo voorspoedig gaat als bij Iwan.

Ook ik vind het jammer dat er zo'n discussie ontstaat over formuleringen.
Het bevorderdt de leesbaarheid van dit topic niet echt, althans, dat is mijn mening

margaretha schreef op vrijdag 20 juli 2007, 17:24:


Sorry hoor dames, als het details waren dan hadden jullie gelijk.
Het gaat echter over de basis, het bestaansrecht van het NatuurlijkBekappen.
Ik wil je voorstellen, voor een beter begrip, de hele Hoefnatuurlijksite nog eens te te lezen.

Piet

Jacqueline v d Berg schreef op vrijdag 20 juli 2007, 11:50:


Mijn dierenarts is net geweest. Hij heeft haar nog een keer onderzocht en het is duidelijk ataxie. Het is ook duidelijk verslechterd. Hij verzekerde me echter dat ze momenteel geen pijn heeft. En daar ben ik heel blij mee, dat is het enige wat telt.

Ik zal haar nooit meer kunnen berijden, maar dat interesseert me niet. We gaan zoveel mogelijk leuke dingen doen, wandelen, haar vriend en vriendin opzoeken.

Over een maand komt mijn dierenarts nog een keer langs om haar in te enten en dan bekijkt hij haar nog een keer. We hebben alles goed doorgesproken, ook wat ik moet verwachten voor de toekomst en in welke gevallen ik hem moet bellen. Niet leuk om te horen, maar erg belangrijk.

We hebben met Indy afgesproken dat ZIJ kiest wat ze wil. Hij heeft haar steeds geaaid en met haar gepraat, Indy luisterde met gespitste oortjes. Ze heeft zelfs nog zijn gezicht gelikt. Hij vond het heel erg, hij zat er erg mee. Hij is blij dat Indy bij ons blijft zolang zij dat wil.

Bah, ik zit hier nu te huilen achter de computer, ik vind het zo oneerlijk.

Monique