Eva Saegerman schreef op dinsdag 31 juli 2007, 21:08:
> Even vertellen hoe Charlot hier komt en hoe ik haar leerde
> kennen.
> Vorige zaterdag ging ik met Queenie op wandeling en passeerden

> paard komen van heel ver! 5 jaar geleden was dit een heel ander
> paard en toch wel mooi om te horen waar ze nu al staan!
>
> benieuwd?

Ik hoop dat ze haar verhaal komt doen !

Nu heb ik even tijd om te typen.
De clikkertraining van Eva is echt leuk om te doen! Net voor het paard eten kreeg, heb ik weer even geoefend met het paard. Want eva had het paard geleerd achteruit gaan, een ton tikken. Nu herhaal ik het even ter oefening. En ze weet het nog allemaal super goed!
Hoe het bij ons begonnen is nu: ik had toen ik kind was leren rijden op een manege. Enkel de basishangen en dat was het. Ondertussen stonden er van toen ik heel jong was paarden op onze weide (we verhuurden de wei). Nadat ik had leren rijden, mocht ik op de haflingers die toen net op onze weide stonden, rijden. Dat was een erg leuke tijd. Maar tot ze in de winter weer weg waren

. Ik ging dan ook vaak naar de haflingers gaan kijken als ze niet op onze weide stonden. Dan kwamen er nieuwe buren naast ons. Die hadden twee fjorden! Dus ging ik daar veel naar toe. Ik leerde dan mijn buurmeisje op die fjorden rijden. Ook was er een onhandelbaar paard bij. Ik begreep het niet en ging gewoon de stal binnen, ik wachtte tot hij naar mij kwam, ik keek niet naar hem. En het paardje kwam na een tijdje na mij. Het was een super zacht diertje. Ik begreep niet dat ze dit dier moesten verdoven om gewoon al ergens naar toe te doen….
Na een tijdje zeiden mijn ouders of ik zelf geen paard moest hebben! En ik super gelukkig!!! Wij dus op zoektocht. Er werd ons aangeraden om een oud rustig paard te nemen. Zo bezochten we het eerste paard. Het was een oud en braaf. Maar het paspoort bleek helemaal niet in orde. En wij hadden er maar een bedrogen gevoel bij. Dan maar naar een stoeterij gaan waar mijn ouders naast gewoond hadden (daar zaten wel alleen maar wilde paarden). Wij konden kiezen tussen 3 kweekmerie’s. Die hadden ze heel vroeger al eens bereden. We waren direct verkocht voor het zwarte paard (hebben we ondertussen al zo’n 5 jaar). We mochten er op rijden nadat ze een week bereden werd door de mensen daar ( te verstaan, even kort gedrild om er weer op te kunnen rijden). Toen ik er op mocht rijden, voelde het wel leuk aan. Alleen in galop ging het paard toen niet.
We hebben daar nog twee maanden gereden daar op ons paard. In de binnenpiste. Het paard had nog nooit buiten gelopen!!! We konden haar enkel vasthouden door haar te binden aan twee heel sterke touwen (ze zeiden dat we dat zo moesten doen). Hoeven uitkrabben ging niet. Met water ook niet. hoofdstel ook niet (telkens moesten we er hulp voor vragen).
Bleek dat het bit, zeker 4 cm te groot was (dit is niet overdreven). Ze had er heel veel wondjes van aan haar mond, de eigenaar zei toen dat dit normaal was, ze moest eelt krijgen. En bleek nog straffer, het zadel dat ze ons wouden verkopen, was gewoon vanbinnen in twee stukken als je er druk op zette kon je het zadel plooien… Wat moet het paardje pijn gehad hebben…. Wij wisten toen nog van niets.
Toen ze eenmaal thuis was, werd het ons duidelijk hoe bang ze wel was. Ze kon niet vastgebonden staan. Een zadel opkrijgen was ook al een ramp. Ze was van alles en alles bang. Met het juiste hoofdstel en zadel, in alle geduld lukte het rijden al heel wat beter. Al schrikte ze toen wel van alles (ik ben er toen nog heel wat afgevallen, maar telkens weer de moet genomen om in kalmte verder te rijden)
Na heel wat
desensiliberen werd ze aan veel gewoon, haar zelfvertrouwen groeide. We hebben haar nooit meer vastgebonden. Nu mag je een zeil op de grond leggen. Ze zal er zelf beginnen met spelen

. Zo op een dag zat ik op de grond, het paard stond recht. Mijn zus komt af, en ze verdedigde mij (want ik zat neer). Ook als ik op een warme dag op de grond zit, dan zou ze haar ook leggen

. Zalig toch!
Alleen wisten we niet toen we ze kochten, dat ze eigenlijk ook zomerexeem heeft, en heel koliekgevoel is…. Ze heeft twee jaar geleden een koliekoperatie gehad (in merelbeke)… Vreselijk periode, we dachten dat ze het niet zou overleven (omwille van de slaagkansen). Maar ze heeft haar uiterste best gedaan! Elke dag hebben we uren met haar daar rond gewandeld. Ze verklaarden ons voor zot omdat we er zoveel met wandelden. In hun ogen is het daar afleveren en weer ophalen na twee weken. Maar zo kijken wij niet. Daarna hebben we nog twee uren er over gedaan om haar in een trailer te krijgen (daar is ze doodsbang van).
Nu ons paard zou ik nooit meer kwijt willen. Na een week in de manege een kamp te begeleiden, merk ik echt wel hoe leuk het is een paard “natuurlijk” te houden!! Ik kan echt alles met haar doen. Alleen haar vertrouwen op de weg kan nog heel wat verbeteren. Al komt ze van heel ver, en kunnen we er al heel wat met doen.
Ik kan nog uren doortypen, maar dan wordt het te te lang om te lezen

!!
Groetjes!!