... en ik ben zo blij dat iedereen het mag weten. Vermoedelijk zit niemand nog op een veulenverhaal te wachten, maar voor mij is dit heel speciaal: mijn eerste veulen, en voor zover ik weet ook voor Lolita het eerste.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik toch wat gestrest had opvoorhand. Met de verhalen hier van Spirit die zo klein was dat hij dertien maanden in moeders buik bleef, Camee (van Frans en Ilona) die niet bij Harisha mocht drinken, de boeken die natuurlijk ook volstaan met plaatjes van wat er allemaal kan misgaan.
De GSM geboortemeldersingel waar ze intussen al kale vlekjes van kreeg hebben we uiteindelijk niet nodig gehad. Lolita heeft mooi gewacht tot we de hele dag thuis waren.
De tekenen kwamen allemaal zoals het moest. Al weken een dikke uier. De laatste week progressief oplopen van de calciumconcentratie in de melk (met de Predict-a-Foal test). Vrijdag zag ik gele korstjes van haar tepels loskomen. Zaterdagmorgen zag ik druppels biest op haar achterbenen. Laatste test: alle vijf de blokjes gekleurd, dus de biest is klaar. Dan het wachten. Lolita leek nog niets te merken en wou eten, een nieuwe strook gras, hooi. Ze liep nogal met mij mee toen ik mijn ronde deed met de mestkruiwagen maar dat doet ze de laatste tijd wel meer, ik moet namelijk dazen doodmeppen en vliegen verjagen. In de loop van de zaterdag werd ze dan iets onrustiger, Lolita en Cesar liepen tegen de namiddag om het half uur over weer tussen stal en wei, ze was nergens echt op haar gemak waarschijnlijk. Uiteindelijk loopt Cesar weer naar de wei, Lolita komt niet mee. Ik ga in de stal kijken en zie een hoop slappe mest, ze had dus buikpijn. Was ook iets bezweet op de hals. Ik heb haar met een zachte borstel wat gemasseerd om haar af te leiden (niet dat ze dat anders zo leuk vindt, maar ik wou toch iets doen). Af en toe kwam de biest in druppels uit haar uier. Ik heb haar nog eens met insectenwerend spul bestoven (niet rond de uier) en toen gingen we naar buiten, ze legde zich ongeveer aan mijn voeten. Toen ze begon te persen heb ik haar proberen troosten, over haar ogen strelen (wat ze wel graag heeft), bemoedigende woordjes... Toen die wee over was stak er al een blaas met een voetje naar buiten. Ik was helemaal zenuwachtig en ben dan toch nog naar binnen gelopen om
1 mijn telefoon te nemen
2 mijn man te roepen
3 een jeans aan te schieten (ik liep in nog bikini)
Dan weer bij Lolita gaan kijken en de dierenarts bellen. Toen mijn lief er bijkwam stond ze even recht, toen was er al een neusje en een tweede voetje te zien. Toen ging ze weer liggen om te persen, owww wat voelde ik mij schuldig toen dat ik haar dat had aangedaan. Ik ben eigenlijk verder weg gebleven want ik had niet het idee dat ze nog iets aan mij had, wist ook niet goed of het misschien beter was om uit de buurt te blijven. Ze was helemaal van de wereld, alleen persen dacht ze aan. Ze probeerde tussen twee weeen in wel een keer een beetje om recht te komen, maar ze kon gewoon niet. Na uiteindelijk een kwartier misschien waren ook de heupjes geboren en lagen moeder en kind alletwee te bekomen. Veulentje had meteen het hoofd al uit de vliezen en kwam na eventjes ook zelf in borstlig. Uiteindelijk kwam Lolita recht waarbij de achterbeentjes er helemaal uitfloepten en de navelstreng brak. Al die tijd durfden we niets doen, bang om de moeder-kind relatie te verstoren. Kennismakingsgesnuffel alom, veulensmekken van Huppel, speciale moederhinnik van Lolita, boze 'squeal' ook, Lolita wist niet goed wat ze er van moest denken leek het maar week toch geen meter van haar dochter. Aflikken heeft ze bijna niet gedaan, nu droogde de baby ook al heel snel in de zon. Ze begon wel aan de vliezen te knabbelen, heel slim, want die zaten nog rond de achterbeentjes van Huppel, als een sok, die Lolita als een echte moeder mooi uitdeed. Een kwartiertje na de geboorte en Huppel stond al helemaal zelf rechtop! Gedurende tien seconden, maar toch. Toen kwam de dierenarts, die zonder twijfel meteen op hen afstapte voor de eerste controle en zorgen. We hebben de navelstomp ontsmet, bevestigd dat het een merrietje was, spuitje gegeven. Intussen deed Huppel verdere pogingen om rechtop te staan, wat met hulp ook weer een paar keer lukte. Alleen drinken had duidelijk nog veel tijd nodig. Onervaren Lolita draaide telkens weg als Huppel haar lies naderde, of als ze dan toch bleef staan dan greep Huppel telkens naast de tepel, raar, alsof ze te groot was om haar hoofdje goed onder die buik te mikken. Na een uur (denk ik, ik heb niks getimed en was alle besef van tijd wat kwijt) hebben we dan Lolita gemolken, 300cc ongeveer. Dat vond ze geen enkel probleem (had ik ook al voordien gedaan natuurlijk). Die biest zag er super uit. Als ik vergelijk met de melk die voor de geboorte kwam, zelfs op het laatst, was dit wel stukken voller. Witgele room echt. Een papfles had ik voorzien, de buurvrouw had een zeefje (de buurkindjes zaten intussen ook al ademloos te kijken). Zuigen kon Huppel meteen al goed, dat was het probleem niet. Ik heb dat flesje gegeven terwijl Huppeltje aan één kant van Lolita stond en ik aan de andere, onder haar buik door op de plaats van de tepels. Dan een restje biest aan de tepels gesmeerd, maar het heeft dan nog een uurtje geduurd eer Huppel die tepels eindelijk snapte. Wat een ontdekking! Heerlijk om te zien. De kant die leeggedronken was stond ineens veel dunner! Het hielp een stuk dat Lolita intussen haar emmer bietenpulp kreeg.
De nageboorte is relatief snel afgekomen ook, opgebonden met (wat anders?) een officiele
Parelli savvystring.
Cesar stond intussen ook zeer geinteresseerd aan het hek (we hebben hek tussen weide en kraamkliniek/paddock dichtgedaan). Vanmorgen hebben we het gezin herenigd. Cesar en Huppel wilden graag kennismaken maar daar was Lolita het niet mee eens. Momenteel heerst een status quo: Cesar mag in de stal, waar een grote hoop stro en hooi klaarlag dus dat vindt hij heel goed, Lolita en Huppel lopen in de paddock en de weide. Lolita kan geen minuut rustig eten, almaar moet ze op dat kind letten! Ze gaat ook niet in de stal, heeft vanmorgen even geprobeerd maar omdat Huppel niet mee binnenkwam kon ze dus niet drinken. Al van deze nacht (ik heb niet veel geslapen natuurlijk) breng ik haar regelmatig een emmer water.
Huppel is lief en zacht, en vindt mensen tot nu toe helemaal OK. Lolita is altijd al de mooiste van de wereld en nu ook de beste mama en de liefste en de flinkste.
Als echt
Parelliveulen heeft Huppel intussen al kennisgemaakt met de zachte borstel, handen over lijfje en hoofd, antistekebeestenspuit, plasticzak over het lijfje gewreven en op het plasticzeil gestaan.
Warboel
