Spirithorses schreef op zondag 12 augustus 2007, 23:41:
> Ik doe het hier precies eender! Inderdaad, ik plan of ik maak
> gebruik van wat ik aangeboden krijg. Tractors, honden,
> putdeksels, ondergelopen wegen (filmpje) etc. Veel van wat je
> doet is herhaling. Paarden denken graag in patroontjes, da's
> lekker veilig.
Misschien verwacht ik teveel van hem? En gaat het allemaal een beetje snel. (Maar ik kan ook niet echt anders dan ze om de 1 à 2 maanden over de weg van wei veranderen. Anders hebben ze niets te eten)
Ik zou hem best mee kunnen nemen om wat te wandelen in de landweggetjes aan de wei. Om hem zo nieuwe dingen te laten ontdekken en een beetje routine te kweken.
Maar de omgeving heb je toch nooit in de hand? Als ik met hem in zo'n weggetjes ben, en er komt plots een tractor aan en tegelijkertijd wat fietsers ofzo, dan is een heruitgave van zondag niet ver weg.
Probleem vind ik ook dat je zulke situaties zelden kunt aanpakken zoals ik zou willen. Zondag bijvoorbeeld, toen hij uit zijn plaat ging aan de brug. Had ik hem liefst de ruimte gegeven om te doen wat hij wilde, steigeren, bokken, dingen besnuffelen,... Wat hij maar wilde. Zodat hij zelf zou kunnen ontdekken dat het niets uithaalt en er eigenlijk niets aan de hand is. Maar dat gaat niet, als er zich een meute fietsers tegen de kont van je pony parkeert terwijl er voor hem een enge bus langsrijdt. Dan ben je (ik toch) meer bezig met ervoor te zorgen dat er geen mensen van hun vélo worden geveegd ipv met het leerproces van ponylief.
Maar wat ik me afvraag. Komen jullie ooit met je jonge paarden in zulke gevaarlijke situaties terecht? Is dat normaal, een onvermijdelijk kwaad? Of eerder een teken dat ik blijkbaar toch dingen verkeerd aanpak.
> Situaties vermijden zou ik juist niet doen, ik ga ze áán; alle
> gekke dingen laat ik Spirit beleven. Toch zijn er een paar
> verschilletjes; Spirit is hier geboren (Puzzle niet bij jou
> he), ik ben echt elke dag heel even met hem bezig, al is het
> maar wanneer ik hem van de wei haal, ik ben daar al vrij snel
> na zijn geboorte mee begonnen in heel korte sessies. Veel van
> wat je doet met zo'n jong paard (eigenlijk met elk paard)
> berusten op de juiste timing en consequent zijn. En het
> aanleren van patroontjes.
Ik bedoel ook niet echt het vermijden van zulke situaties. (Alhoewel dit wel iets te veel voor hem was natuurlijk. Ongelukkig toeval) Eerder het vermijden van zulke reacties bij Puzzle.
Dat hij bang was, is niet meer dan logisch. Maar dan die reactie van hem, blinde paniek. Wat moet je er dan mee?
Ik heb hem puur op kracht bij mij kunnen houden, waardoor hij in z'n paniek (en het niet weg kunnen) ook nog eens onderuit ging op het asfalt.
En Puzzle is inderdaad niet bij ons geboren. Hij is nu 6 maanden bij ons. (en in juli 2 jaar geworden) Ik geloof dat het inderdaad wel een handicap is, dat hij nu al 2 is en nog niets gewoon is.
Qua omgeving dan, want er is duidelijk wel vanalles mee gedaan hoor. Hij laat zich bijvoorbeeld overal aanraken. En kan ik zijn hoeven raspen terwijl hij gewoon los op de wei staat. Hij loopt bijvoorbeeld ook beter aan een longe dan mijn volwassen merrie. (Alhoewel het positieve daarvan in twijfel valt te trekken, maar hij kent het wel.)
Maar dat hij zelden buiten is geweest, dat merk je wel.
> Er zijn weinig leuke truukjes te verzinnen en er is
> ook weinig ongewenst te negeren wanneer je met een steigerende
> hengst in je handen staat die maar één ding in zijn hoofd
> heeft.... Dan is het handelen, én snel.... want één fout en je
> hebt het verkeken en een belangrijke kans gemist.
Dat bedoel ik dus. Wat doe je dan. En hoe maak je van zoiets toch nog een 'goede' ervaring?
Ik kan me niet inbeelden dat Puzzle veel goede dingen geleerd heeft zondag. Ja, alleen dat als hij angst heeft, dat hij wordt vastgezet in z'n beweging en dat chaos en enge bussen betekenen dat hij onderuit gaat. (en zichzelf pijn doet)
> Mijn grote voordeel is dat Spirit van nature erg meegaand is en
> graag bij ons wil zijn. In zijn hoofd is hij heel rustig en
> cool en ik heb daar in zijn opvoeding veel voordelen bij.
> Daarnaast wordt hij op een faire manier goed 'onder de duim'
> gehouden door zijn mede-groepsgenoten, dwz hij laat zich met
> name door BD en Winner goed corrigeren en hij accepteert dat
> moeiteloos en da's voor mij wel zo handig. Spirit is geen
> leiderstype, hij is een volger.
Puzzle dan weer niet. Die commandeert met z'n twee jaar ondertussen onze twee volwassen merries van 10 en 9 héél de wei rond. Pony heeft grootheidswaanzin.
Persoonlijk vind ik het spijtig dat de merries er geen antwoord meer op hebben. En dat een kleuter de gelegenheid krijgt de lakens uit te delen. Maar ja wat kan ik eraan doen?
Pête, die altijd de leider was, weet niet hoe snel ze zich uit de voeten moet maken als hij eens vies naar haar kijkt.
Maar langs de andere kant, is hij eigenlijk nog een baby. En als hij angst heeft, gaat hij plots steun bij haar zoeken en zou hij bijna in haar willen kruipen.
> wees een faire en begrijpende
> leider waardig. Dan kan hij op jou vertrouwen en hoeft ie niet
> bang te zijn voor langssuizende auto's. Als JIJ dan zegt dat
> het goed is, ís het ook goed voor hem!
Dat is het ideaal.
Nu daar nog zien te komen.
> Ik wens jou dat ook toe. Als je wilt geef ik je graag tips hierbij (van mijn part per E mail).
>
> Groetjes, Pien
Bedankt,
Ik moet eerlijk toegeven dat ik zo nu en dan geen flauw idee heb, wat ik eigenlijk aan het doen ben. Ik probeer op m'n gevoel af te gaan, maar of dat altijd juist is?
Arme Pête heeft als jong paard in ieder geval genoeg te stellen gehad met mij. Je weet wel wat er gezegd wordt over je eerste paard. (En is wonder boven wonder eigenlijk nog redelijk goed uitgedraait)
Ik hoop dat ik dat Puzzle kan besparen. Tweede kans, die ik hopelijk wat beter aanpak.)
Ans
Warboel
