Irmgard Luycks schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 8:00:


Nooit een excuus voor natuurlijk, je geduld en je kalmte verliezen en slaan met alles wat je in handen hebt. De man is 58.... Hij is of zwaar overspannen of gaat zijn hele leven al zo met paarden om als niemand het ziet.
Als je een jong paard zo onzeker maakt door em tegen de muur gedrukt op drie benen te laten staan- uit balans dus-, terwijl hij in zijn hals door iets aangevallen wordt, dan nog pijn bezorgd door 'em eens flink aan te pakken' en de enige verdere oplossing die je kent is nog meer geweld gebruiken, dan spoor je niet. In Amerika sluiten ze zulke lui op.
Gelukkig dat niet iedereen zo bezig is.
Terwijl ik dit geschreven heb moet me van het hart dat voor het ontstaan van deze situatie ook de eigenaar verantwoordelijk is.
Je kunt het leren voeten geven niet afschuiven op een smid. Daar heeft die man geen tijd voor. Daar zou een professioneel bekapper ook geen tijd voor hebben, of hij moet zijn tijd betaald krijgen en het dier kunnen trainen. Dit paard is voor zijn leven getraumatiseerd. De volgende keer zal bekappen nog veel moeilijker gaan en dan wordt het hard werken om te voorkomen dat zo'n dier naar de slacht gaat wegens onhandelbaarheid, of wegens een "levensgevaarlijk" kreng van een knol te zijn.
Maar ja, het feit alleen al, dat je er niet bij bent als een vreemde bij jouw paard komt , terwijl je weet dat hij niet getraind is op voetje geven, tekent die eigenaar luid en duidelijk natuurlijk.


Piet

"NatuurlijkBekappen is zo simpel, mijn paard kan het zelf(s)"

Piet schreef op zaterdag 11 augustus 2007, 22:24:


Gisteravond hebben we de merrie weer getraind. Nu we het voeten geven redelijk, de achterbenen is natuurlijk voor haar nog het moeilijkst, onder controle hebben, hebben we een haakse slijper, nog zonder schijf, bij het spel betrokken, want als ze straks zover is dat je zonder gevaar aan de voeten kunt werken, moet je misschien wel 5 a 6 keer knippen met een tang om de juiste lengte te krijgen, wat een eeuwigheid gaat duren natuurlijk. Vandaar de slijper.
Uiteindelijk is ze naturlijk niet getraumatiseerd van het geluid van dat ding , maar van de schoppen en klappen , de dwang die ze bij het bekappen altijd ondervonden heeft.
Ze week wel wat voor het snoer en de herrie, maar daar was ze vrij eenvoudig doorheen te clikkeren, het trillen, de wind van de machine , vond ze moeilijker te verstouwen. Maar uiteindelijk lukte het om met de voorvoeten te doen alsof er werkelijk aan gewerkt werd. Ik kon de trillende machine op haar voeten leggen, schuurbewegingen maken en het duurde al een aardige tijd voordat ze haar voet terug wilde.
Bij haar achterbenen gaf ze nog minder vertrouwen, maar toch lukte het om op een centimeter in de buurt van die monsters te komen.
Als er geen draadbreuk in dat ding gezeten had, waardoor hij regelmatig uitviel waren we hier ook misschien nog wat verder gekomen.
Met de opmerking van de eigenaar dat ik beter met een machine kon proberen die niet draaide, was ik het niet eens.
Ze moet de machine gaan zien zoals hij is, een ding wat herrie houdt en dat leren negeren, zoals ze een vliegtuig negeert wat overvliegt. Of een tractor die langskomt.
Ik denk ook dat een stille, niet draaiende, een heel ander ding is dan een draaiend apparaat. Dus zou je dan 2 dingen moeten aanleren.
vandaar gewoon in een keer met herrie en al.
Maar het was weer leuk
Als ik er nou eens aan denk zal ik een foto van haar lieve achtervoetjes maken.

Piet

"NatuurlijkBekappen is zo simpel, mijn paard kan het zelf(s)"