Isabel van der Made schreef op woensdag 22 augustus 2007, 1:02:


terug bij het begin...bij mij op stal (hoe noem je een pension waar de paarden niet op stal staan) is iemand die als kind een pony kreeg van haar opa. Opa is nu overleden, maar de pony heeft ze nog steeds. Ze vind gewoon dat het haar pony was en blijft, die heeft toen en nu nog veel voor haar betekend en nu heeft ze een groot paard erbij. Ze doet er best financiële offers voor. Er zijn nu meisjes van een jaar of 11, 12 die spelen met haar, één meisje wil nu weer dressuur wedstrijden gaan doen. De pony telt nog mee, en is nu heel belangrijk voor andere kinderen, terwijl ze wel dezelfde baas hield. Het is nog een eigenwijs ding ook, wat ik zie ik dat ze elkaar opvoeden, het regelt zichzelf aardig goed. En bazin is er vaak in de buurt, kinderen die de pony teveel uitputten, mogen niet meer, eigenlijk houden we allemaal een oogje op de pony, of het goed gaat.
Ik vind dit een mooi verhaal, zo gaat het ook wel eens.

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 24 augustus 2007, 11:31:


Einstein had het allebei: dyslexie en adhd.
http://uitvinders.nl/diversen/een_beetje_vreemd.htm

Christel Provaas schreef op vrijdag 24 augustus 2007, 12:51:


wow, wat een verwardheid allemaal, en wat een steun voor mensen die er ook last van hebben.
Ik moet zeggen, ik herken ook dingen van verstrooidheid, autosleutels in de koelkast terugvinden bijvoorbeeld....
Herkenbaar die Davinci, die deed heel veel verschillende dingen tegelijk....

Eva Saegerman schreef op vrijdag 24 augustus 2007, 10:51:


Niet veralgemenen hé Eva, er zijn er ook die het gerust zonder ijzer willen oplossen, al zijn die nog niet zo dik gezaaid waarschijnlijk.
Laat ik je verzekeren dat 95% van de proefpaarden al bijna 2 maand lang 24/24 in een ruime weide samen een leuke tijd hebben ondertussen. En onder ruim versta ik echt wel ruim(ben niet zo goed in schatten van hectares) ruimer dan bij de meeste paarden die ik ken allesinds... Die 5%die nog binnenstaat dat heeft meestal een goede reden zoals levensreddende bloedtransfusies en dergelijke.

Ik wil helemaal niet goedpraten wat er allemaal in de kliniek gebeurd, sommige dingen betreur ik ook ten zeerste, maar de proefpaarden hebben het in mijn ogen nog lang niet zo slecht als de gemiddelde manegeknol. Als je wil, neem ik je eens mee. Stuur me maar een mailtje dan.

Vicky Verreycken schreef op vrijdag 24 augustus 2007, 13:24:


Miljaar, moest gebeurT zijn...

Frans Veldman schreef

'Vaccineren is namelijk niets anders dan het "gecontroleerd" toedienen van de ziekteverwekker. In de injectie zitten dus de bacterieën of virussen, maar dan in een verzwakte toestand, of al dood. Het lichaam gaat daar dan antistoffen tegen maken, zodat wanneer je dan een keer de bacterie of virus tegenkomt in onverzwakte toestand je lichaam gelijk paraat staat.
Dat betekent dus dat je er wel (tijdelijk) immuun voor kan worden, als dat niet zo was dan zou vaccineren volslagen zinloos zijn.

Heb nu geen tijd, maar zal daar ook nog even naar zoeken. Het lijkt me leuk om hier een artikel aan te wijden, dus alle info is welkom.'

De verwarring is nu twee jaar later niet kleiner, eerder groter.

Veel entingen zijn geen vaccinatie maar het toedienen van een antistof.
Een antistof die slechts tijdelijk in het lichaam blijft, het eigen immuunsysteem niet activeert en tegen een oúde ziektekiem is. Met name bij virussen is dit een groot probleem omdat het dan zinloos is.
Bijvoorbeeld de voor wedstrijddeelnames verplichte halfjaarlijkse influenza-injectie is een antistof-injectie tegen het virus van 'vorig jaar'.

Hoewel wereldwijd de weerstand tegen preventieve half-/jaarlijkse entschemas steeds groter wordt, is er in de hoofdstroom paardenwereld juist een tendens tegen alles te willen 'enten'.

Is een artikel inmiddels een mogelijkheid?

hc

Hoi hoi,

Ik heb vanmorgen "mijn eerste les erop" gehad van Conrad van Pruijssen.
We zijn eerst een maand bezig geweest met grondwerk.
Heel positief geweest, en kan ik overal weer mee gebruiken.
Het zijn tenslotte de belangrijkste commando's Ga, Ho en terug!
Het wandelen van het terrein af en haar overal mee laten kennismaken gaat ook erg goed, omdat ik de controle heb.

Zalitha vind een bepaalde hoek eng, en nu ik het verschil tussen de engelse dressuur en deze subtiele manier manier (niet forseren) heb gevoelt, is dat ook weer een bevestiging, dat je op deze wijze meer bereikt!

En nu maar oefenen,
Groetjes Anita en Zalitha

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 24 augustus 2007, 11:31:


Erg is dat he ? Wij hadden ook een jochie hier, dyslectisch, tegen de ouders werd gezegd,dat het nooit wat wordt met dat jochie, nu,....20 jaar later is het jochie cum laude afgestudeerd als dierenarts.(en nog niet eens in zijn moedertaal).

loes

loes